Maandag 25 augustus; Dalbergså - Sickhal
Ook hier weer veel wespen bij het ontbijt, het hoort bij augustus. Het is zonnig en bijna windstil als we om 11 uur op oude geleende campingfietsen op weg gaan om 8 km verderop verse melk te kopen. We weten de weg nog precies, maar verdwalen is bijna uitgesloten doordat er in de wijde omgeving maar drie wegen zijn. Op de 16km heen en terug komen we welgeteld drie auto's en een tractor tegen. Het is tamelijk vlak landbouw gebied waar we door heen rijden. Hier en daar staat nog graan op het land, het meeste is er al af. Op de fiets terug merken we dat de N-O wind iets toeneemt. Op Lena terug besluiten we om te vertrekken richting Sickhal We hijsen de halfwinder in de mast maar laten hem in zijn slurf zitten tot we ver genoeg uit de kust zijn. Dan gaat hij uit en staat meteen perfect. Ruim drie knopen op een achterlijk windje. Autopilot aan en genieten. Rustiger kan je niet zeilen. Jan gaat op zijn gemak in de kuip de grote vette gerookte vis fileren Henneke maakt de sla. Het laatste stuk brood dat we in Haveruth bakten en een koele witte wijn erbij. Nooit was Jan's verjaardagslunch lekkerder; Ook nog een zeilend op een groot stil meer, langs een met hoge bomen begroeide rotskust waar geen mens woont. Na drie uur gaat het grote zeil in en gijpen we onder het kluiverzeil in de richting van het buitenhaventje van de zeilvereniging uit Vanersborg. We meren langszij aan aan een steiger. Er ligt nog een grote zeilboot, er is niemand aan boord. Het clubhuis is gesloten, maar we kunnen de grote overdekte barbecue wel gebruiken. We maken hamburgers van het gehakt dat we vanochtend kochten. Een ouder echtpaar gaat de andere boot leeg halen en loopt een paar keer voorbij met tassen en kussens. Ze hebben twee maanden rond Zweden gevaren, de vakantie zit er op, ze zijn blij gepensioneerd te zijn om nu zoveel tijd voor het zeilen te hebben.
maandag 25 augustus 2008
zondag 24 augustus 2008
alle zeilen bij en ook weer niet
Zondag 24 augustus; Köpmanbro - Dalbergså
Om tien uur liggen we in het zonnetje aan de wachtsteiger voor de spoorbrug. De intercom werkt niet. We bellen het telefoonnummer dat op het informatiebordje staat en horen dat de brug over een half uur draait, er ligt nog een zeilboot aan de andere zijde. We zetten ons tweede kopje koffie en zien de man aankomen lopen die de brug bediend, en varen even later det smalle vaargeultje tussen de rotsen door. We zwaaien naar de havenmeester van de camping en haar man die hun zomerhuisje verbouwen. Op het grote meer blijkt dat het kleine beetje wind dat er staat uit een gunstige hoek komt. Eindelijk kunnen eens alle vier de zeilen op en varen we met een slakkengang van 2,5 knoop (4,5 km/u) naar het zuiden. De stuurautomaat gaat aan en de volgende paar uren hoeven we alleen nog maar voor een uitgebreide lunch te zorgen en te genieten van de prachtige tocht. Het stukje scherengebied dat we door moeten is goed betond en op de hand ook goed te bezeilen. Na vier uur zeilen neemt de wind af. Jan zet de halfwinder op. Dat is altijd een hele klus. Alle andere zeilen gaan er af. De wind is te weinig om voldoende voortgang te maken. Het enorme rood-witte doek hangt slap over de boegspriet. Jammer van het werk. Er zit niets anders op dan de laatste drie kwartier op de motor het mooie riviertje naar de steiger bij de camping op Dalbergså aan te varen. Er zijn maar een paar ligplaatsen hier en er liggen zowaar bootjes. We kunnen nog achter een groot motorjacht meren. Aan deze steiger lagen we ook toen we in mei onze tocht over de Vänern aanvingen. Het was toen ook windstil maar ook bloedheet, de temperatuur valt nu wel mee. De man uit de grote motorboot komt een praatje maken. Hij is Zweed, woont op Malta, maar feitelijk op zijn boot, spreekt goed Nederlands omdat zijn vader Nederlander is. Afgelopen jaar heeft hij in Sneek in Friesland overwinterd. De zwaluwen zijn nog lang druk met muggen vangen om voor de grote trek naar Afrika voldoende energie te hebben. Ook vliegen er steeds groepjes ganzen aan ons voorbij: Het lijkt wel of ze formatievliegen oefenen. We vragen ons af of de natuur eigenlijk wel zo efficiënt is en hoe de evolutie in deze gevallen is verlopen. We zullen de vraag aan het radioprogramma Vroege Vogels voorleggen.
Om tien uur liggen we in het zonnetje aan de wachtsteiger voor de spoorbrug. De intercom werkt niet. We bellen het telefoonnummer dat op het informatiebordje staat en horen dat de brug over een half uur draait, er ligt nog een zeilboot aan de andere zijde. We zetten ons tweede kopje koffie en zien de man aankomen lopen die de brug bediend, en varen even later det smalle vaargeultje tussen de rotsen door. We zwaaien naar de havenmeester van de camping en haar man die hun zomerhuisje verbouwen. Op het grote meer blijkt dat het kleine beetje wind dat er staat uit een gunstige hoek komt. Eindelijk kunnen eens alle vier de zeilen op en varen we met een slakkengang van 2,5 knoop (4,5 km/u) naar het zuiden. De stuurautomaat gaat aan en de volgende paar uren hoeven we alleen nog maar voor een uitgebreide lunch te zorgen en te genieten van de prachtige tocht. Het stukje scherengebied dat we door moeten is goed betond en op de hand ook goed te bezeilen. Na vier uur zeilen neemt de wind af. Jan zet de halfwinder op. Dat is altijd een hele klus. Alle andere zeilen gaan er af. De wind is te weinig om voldoende voortgang te maken. Het enorme rood-witte doek hangt slap over de boegspriet. Jammer van het werk. Er zit niets anders op dan de laatste drie kwartier op de motor het mooie riviertje naar de steiger bij de camping op Dalbergså aan te varen. Er zijn maar een paar ligplaatsen hier en er liggen zowaar bootjes. We kunnen nog achter een groot motorjacht meren. Aan deze steiger lagen we ook toen we in mei onze tocht over de Vänern aanvingen. Het was toen ook windstil maar ook bloedheet, de temperatuur valt nu wel mee. De man uit de grote motorboot komt een praatje maken. Hij is Zweed, woont op Malta, maar feitelijk op zijn boot, spreekt goed Nederlands omdat zijn vader Nederlander is. Afgelopen jaar heeft hij in Sneek in Friesland overwinterd. De zwaluwen zijn nog lang druk met muggen vangen om voor de grote trek naar Afrika voldoende energie te hebben. Ook vliegen er steeds groepjes ganzen aan ons voorbij: Het lijkt wel of ze formatievliegen oefenen. We vragen ons af of de natuur eigenlijk wel zo efficiënt is en hoe de evolutie in deze gevallen is verlopen. We zullen de vraag aan het radioprogramma Vroege Vogels voorleggen.
zaterdag 23 augustus 2008
RÖKT SIK
Zaterdag 23 augustus; Håveruth - Köpmanbro
Morgen worden de sluizen in het kanaal niet meer bediend omdat het seizoen is afgelopen. We doen nog even snel een witte was en varen tegen het middag uur in een lekker zonnetje terug naar Upperuth. De jongen van de sluis, sluist ons er snel doorheen. We rekenen af en van zijn moeder in het kleine winkeltje horen we dat ze tussen drie en vier uur gerookte vis (RÖKT SIK) ophaalt bij de vissers. We blijven daarop wachten aan de wachtsteiger buiten de sluis. Het is tijd voor de lunch en een kop thee. De rondvaartboot waarop wij gisteren voeren komt hoog boven ons de sluis in varen. De kapitein herkent ons en zwaait vriendelijk. Jan maakt een video opname en Henneke een foto. De sluisjongen komt ons zeggen dat zijn moeder vis heeft en hij maakt een paar foto's van Lena, ook aan boord. Hij verzameld foto's van bijzondere boten die de sluis passeren, in twee jaar heeft hij er al ongeveer 700. We kunnen maar een vis kopen omdat er weinig van is. Aan het einde van de middag zijn we weer in Köpmanbro bij de vriendelijke sluis-mevrouw. Het lijkt wel of we elkaar allang kennen. We geven de geleende kaart terug en betalen voor de overnachting en douche in de Gastenhamn. Alweer zijn we de enige boot. We maken nog een lange wandeling langs de huizen in het bos met de gazons waar Zweden zo gek op zijn; Over de spoorbrug achter de vakantiehuisjes in het bos op de rotsen langs de kust van de Vänern. We zien de mevrouw van de Camping die gisteren het liggeld kwam innen met haar man aan de uitbreiding van hun vakantiehuisje, waarover ze gisteren vertelde, bouwen. Later komen we een oude Duitse mevrouw tegen die ons de weg wijst door het bos waar we vanaf een hoog punt over de Vänern kunnen uitkijken. Het uitzicht en de omgeving zijn geweldig, jammer dat het fototoestel aan boord is gebleven. We staan op grote glad afgesleten rotsen waarin de ijstijd-gletsjersporen duidelijk te zien zijn. Rondom en aflopend richting kust korte dennen en berken. We zien de grote verlaten loods en masten kraan van Köpmanhamn en de rots-eilandjes waar we het begin van de week doorheen voeren. De zon staat al laag en maakt lange schaduwen. De dagen worden snel korter en eerste tekenen van de herfst zijn al zichtbaar. Terug op Lena is de zon onder, met een extra trui aan eten we toch lekker in de kuip. Het is heerlijk stil.
Morgen worden de sluizen in het kanaal niet meer bediend omdat het seizoen is afgelopen. We doen nog even snel een witte was en varen tegen het middag uur in een lekker zonnetje terug naar Upperuth. De jongen van de sluis, sluist ons er snel doorheen. We rekenen af en van zijn moeder in het kleine winkeltje horen we dat ze tussen drie en vier uur gerookte vis (RÖKT SIK) ophaalt bij de vissers. We blijven daarop wachten aan de wachtsteiger buiten de sluis. Het is tijd voor de lunch en een kop thee. De rondvaartboot waarop wij gisteren voeren komt hoog boven ons de sluis in varen. De kapitein herkent ons en zwaait vriendelijk. Jan maakt een video opname en Henneke een foto. De sluisjongen komt ons zeggen dat zijn moeder vis heeft en hij maakt een paar foto's van Lena, ook aan boord. Hij verzameld foto's van bijzondere boten die de sluis passeren, in twee jaar heeft hij er al ongeveer 700. We kunnen maar een vis kopen omdat er weinig van is. Aan het einde van de middag zijn we weer in Köpmanbro bij de vriendelijke sluis-mevrouw. Het lijkt wel of we elkaar allang kennen. We geven de geleende kaart terug en betalen voor de overnachting en douche in de Gastenhamn. Alweer zijn we de enige boot. We maken nog een lange wandeling langs de huizen in het bos met de gazons waar Zweden zo gek op zijn; Over de spoorbrug achter de vakantiehuisjes in het bos op de rotsen langs de kust van de Vänern. We zien de mevrouw van de Camping die gisteren het liggeld kwam innen met haar man aan de uitbreiding van hun vakantiehuisje, waarover ze gisteren vertelde, bouwen. Later komen we een oude Duitse mevrouw tegen die ons de weg wijst door het bos waar we vanaf een hoog punt over de Vänern kunnen uitkijken. Het uitzicht en de omgeving zijn geweldig, jammer dat het fototoestel aan boord is gebleven. We staan op grote glad afgesleten rotsen waarin de ijstijd-gletsjersporen duidelijk te zien zijn. Rondom en aflopend richting kust korte dennen en berken. We zien de grote verlaten loods en masten kraan van Köpmanhamn en de rots-eilandjes waar we het begin van de week doorheen voeren. De zon staat al laag en maakt lange schaduwen. De dagen worden snel korter en eerste tekenen van de herfst zijn al zichtbaar. Terug op Lena is de zon onder, met een extra trui aan eten we toch lekker in de kuip. Het is heerlijk stil.
vrijdag 22 augustus 2008
Kanaaltocht
Vrijdag 22 augustus; Håveruth
Tijdens het ontbijt worden we overvallen door de wespen. Dat krijg je met jam en marmelade op het brood.
Vandaag vieren we Jan's verjaardag met een boottocht van 5 uur, met lunch aan boord, door een stukje Dalslandskanaal (15 sluizen door). Terug gaan we met een dieseltrein uit de jaren vijftig. Om kwart voor elf staan we op de kade voor de trap van 4 sluizen naar het aquaduct, dat 10 meter hoger ligt, met een man of 15 te wachten op de kanaalboot die vanaf Köpmanbro vaart. (We hadden de tocht van gisteren dus eigenlijk niet hoeven maken) We zoeken een aardig plaatsje op het achterdek, ruimte genoeg, er kunnen 100 passagiers mee. De boot vaart niet onmiddellijk weg, er blijken nog twee busladingen bejaarden mee te moeten, waardoor de boot overvol raakt. Het is mooi weer en de stemming aan boord is goed. De boot is gemaakt op de afmetingen van de sluizen, het is knap hoe de schipper er in en uit vaart, zachtjes langs de palen die de boot beschermen tegen de keiharde granieten rotsen waarin de sluizen zijn uitgehakt. Het is een prachtige tocht en we hoeven zelf niet op de navigatie of het gedoe in de sluizen te letten, waardoor we de omgeving goed op ons in kunnen laten werken. De warme lunch wordt onderdeks geserveerd in twee groepen. Voor 10 euro pp kan je niet veel verwachten, het glas wijn van 4,50 smaakt wel. Halverwege legt de boot op de kop aan op een miniatuursteiger om de bejaarden van boord te laten gaan. Ze moeten de bussen weer in, jammer dat ze een mooi deel van de trip zullen missen. Het handjevol passagiers dat aan dek blijft heeft ineens alle ruimte. Op het voordek praten we met een ouder Zweeds echtpaar dat dit reisje als kerstcadeau van hun kinderen kreeg. Bij een grote papierfabriek liggen enorme stapels boomstammen, meters hoog en honderden meters lang opgetast; Zoiets hebben we nog nooit gezien. Het eindpunt van de reis is Bengtfors. Het is 10 minuten lopen naar het station vanwaar we in een half uur terug denderen naar Håveruth. Het is lang geleden dat we de cadans van de wielen op de railsstukken door de trein hoorden gaan. Ook de schommelingen zijn ons nog bekend uit de tijd dat de spoorwegen nog niet met perfecte uitlijning en laswerk aangelegd werden. Bij de overwegen wordt steeds luid getoeterd. We schieten langs de stammen van de papierfabriek en de meren waarover we vandaag voeren. De zon schijnt nog steeds. De treinreis had wat ons betreft nog wel even mogen duren. Bij Lena aan de steiger liggen twee motorboten die we onderweg bij een sluis zagen. Het is een groepje Noorse mannen die op de steiger Duitse Veux uit een plastic beker drinken. Ze bieden ons ook aan. Dat is het eerste dat Noren doen als ze hun boot hebben aangelegd zeggen ze. We slaan het vriendelijk af. In de kuip en de stank van de viskwekerij drinken we een glas koele witte wijn. De buren zijn zo vriendelijk om op verzoek de muziek uit de radio uit te zetten. Noren en Duitsers zijn niet erg geliefd bij de Zweden weten we inmiddels. De eersten omdat ze rijk zijn en alle mooie zomerhuisjes kopen en de tweeden omdat ze autoritair zijn en alles thuis beter hebben. De Nederlander van de camping komt nog even vissen met zijn zoontje. Wij doen de bonte was en de afwas in de tvatstuga (waterhuis) van de Camping waaraan we ook ons liggeld betalen. De verwarming van de buurboot staat de hele nacht te brommen, wij hebben geen last van de koele nachten als de temperatuur tot rond de 10 graden daalt.
Tijdens het ontbijt worden we overvallen door de wespen. Dat krijg je met jam en marmelade op het brood.
Vandaag vieren we Jan's verjaardag met een boottocht van 5 uur, met lunch aan boord, door een stukje Dalslandskanaal (15 sluizen door). Terug gaan we met een dieseltrein uit de jaren vijftig. Om kwart voor elf staan we op de kade voor de trap van 4 sluizen naar het aquaduct, dat 10 meter hoger ligt, met een man of 15 te wachten op de kanaalboot die vanaf Köpmanbro vaart. (We hadden de tocht van gisteren dus eigenlijk niet hoeven maken) We zoeken een aardig plaatsje op het achterdek, ruimte genoeg, er kunnen 100 passagiers mee. De boot vaart niet onmiddellijk weg, er blijken nog twee busladingen bejaarden mee te moeten, waardoor de boot overvol raakt. Het is mooi weer en de stemming aan boord is goed. De boot is gemaakt op de afmetingen van de sluizen, het is knap hoe de schipper er in en uit vaart, zachtjes langs de palen die de boot beschermen tegen de keiharde granieten rotsen waarin de sluizen zijn uitgehakt. Het is een prachtige tocht en we hoeven zelf niet op de navigatie of het gedoe in de sluizen te letten, waardoor we de omgeving goed op ons in kunnen laten werken. De warme lunch wordt onderdeks geserveerd in twee groepen. Voor 10 euro pp kan je niet veel verwachten, het glas wijn van 4,50 smaakt wel. Halverwege legt de boot op de kop aan op een miniatuursteiger om de bejaarden van boord te laten gaan. Ze moeten de bussen weer in, jammer dat ze een mooi deel van de trip zullen missen. Het handjevol passagiers dat aan dek blijft heeft ineens alle ruimte. Op het voordek praten we met een ouder Zweeds echtpaar dat dit reisje als kerstcadeau van hun kinderen kreeg. Bij een grote papierfabriek liggen enorme stapels boomstammen, meters hoog en honderden meters lang opgetast; Zoiets hebben we nog nooit gezien. Het eindpunt van de reis is Bengtfors. Het is 10 minuten lopen naar het station vanwaar we in een half uur terug denderen naar Håveruth. Het is lang geleden dat we de cadans van de wielen op de railsstukken door de trein hoorden gaan. Ook de schommelingen zijn ons nog bekend uit de tijd dat de spoorwegen nog niet met perfecte uitlijning en laswerk aangelegd werden. Bij de overwegen wordt steeds luid getoeterd. We schieten langs de stammen van de papierfabriek en de meren waarover we vandaag voeren. De zon schijnt nog steeds. De treinreis had wat ons betreft nog wel even mogen duren. Bij Lena aan de steiger liggen twee motorboten die we onderweg bij een sluis zagen. Het is een groepje Noorse mannen die op de steiger Duitse Veux uit een plastic beker drinken. Ze bieden ons ook aan. Dat is het eerste dat Noren doen als ze hun boot hebben aangelegd zeggen ze. We slaan het vriendelijk af. In de kuip en de stank van de viskwekerij drinken we een glas koele witte wijn. De buren zijn zo vriendelijk om op verzoek de muziek uit de radio uit te zetten. Noren en Duitsers zijn niet erg geliefd bij de Zweden weten we inmiddels. De eersten omdat ze rijk zijn en alle mooie zomerhuisjes kopen en de tweeden omdat ze autoritair zijn en alles thuis beter hebben. De Nederlander van de camping komt nog even vissen met zijn zoontje. Wij doen de bonte was en de afwas in de tvatstuga (waterhuis) van de Camping waaraan we ook ons liggeld betalen. De verwarming van de buurboot staat de hele nacht te brommen, wij hebben geen last van de koele nachten als de temperatuur tot rond de 10 graden daalt.
donderdag 21 augustus 2008
Zweden heeft geen Cafe's
Donderdag 21 augustus; Köpmanbro – Upperuth - Håveruth
Halverwege het ontbijt in het zonnetje, vluchten we voor een bui de kajuit in. Om 10 uur varen we de smalle sluis in met een geleende kaart van de sluiswachter. We komen een klein stukje waterkaart te kort, en voor die paar dagen dat we hier kunnen zijn is een nieuwe kaartenset te kostbaar. De doorvaart door de sluizen en overnachtingsplekken zijn toch al duur genoeg. Elke schutting kost 11 euro. We moeten 3x op en neer dat is dus al 66 euro. Het Dalslandskanaal (www.Dalslandskanal.se) kent 31 sluizen en is feitelijk maar 10 km lang. Maar met de tussenliggende meren zo'n 250 km totaal. Wij varen maar een klein stukje om een indruk te krijgen van dit Zweedse binnenland. De hulp van de sluiswachters is geweldig zij geven de landvasten aan die op de sluiskade zijn vastgemaakt, Dat maakt het schutten een stuk eenvoudiger. Dat zouden ze overal moeten doen.
Vlak bij de sluizen van Upperruth is een gastensteiger waar we aanleggen om even rond te kijken. Paraplu gaat mee wat niet overbodig bleek. We willen het Dallands kunstmuseum bezoeken een kwartiertje lopen. Het is maar een klein museum waar we binnen drie kwartier alles tweemaal hebben bekeken. Een paar oude meubels, en schilderijen en een expositie van hedendaagse Scandinavische aquarellisten. Toch de moeite van een bezoek waard. Dan lopen we op de terugweg het handverkhuset binnen. Goeie koffie en koek; verder vier verdiepingen met huisvlijt, prullaria en producten van de plaatselijke kunstenaars. Er zijn geen producten die ons aantrekken, het is allemaal nogal truttig, maar buiten giet het nog steeds. Hoewel het hier Upperuth heet, betekent dat niet dat het een dorp of plaatsje is. Dat zijn we al vaker tegengekomen: Als er enkele huizen of gebouwtjes op een beloopbare afstand van elkaar staan, heeft het een naam. Soms ook een bushalte maar verder is er volstrekt niets. Na twee uur hebben we alles dat hier te zien is gezien. We trekken onze zeilpakken aan want er dreigen buien. Die storten inderdaad uit de hemel als we nog maar even onderweg zijn naar de dubbele sluis waar we door moeten. De sluizen zijn 4 meter breed, Lena 3,50m. De minimale diepte is 1,80 Lena is 1,65. Dat lukt dus precies. Van de vriendelijke student die hier sluiswachter is horen we dat we nog een tijdje moeten wachten op een passagiersboot. Korte en hevige plensbuien krijgen we over ons heen als we zonder onze zeiljas, aan de andere kant van de sluizen staan te wachten en te praten. De oude kanaalboot die rondvaarten maakt door het Dallandskanaal past precies in de sluis, enkele cm's speling. We kunnen bij de kapitein onze plaatsen vast reserveren voor morgen. Als we eindelijk de sluis in kunnen varen, om vijf meter naar boven te komen, regent het onvoorstelbaar hard. Afrekenen kunnen we op de terugreis dan heeft havenmeesters moeder ook weer verse gerookte vis in haar miniatuur winkeltje op de sluis. Na de tweede sluis en de brug te zijn gepasseerd is het nog maar een kwartier varen naar de Gastehamn van Håveruth. Het weer klaart op, de zon gaat schijnen. In het meer zijn grote drijvende installaties waarin vis wordt gekweekt. De steiger waaraan wij moeten aanleggen ligt maar een paar honderd meter verder. Het stinkt geweldig en de pompen voor het voer maken lawaai. We zijn erg teleurgesteld maar er is geen alternatief. Håveruth is ook een plek van niks behalve dan het indrukwekkende 33.000 klinknagels tellende aquaduct. Het informatiecentrum in de hal van een voormalige papierfabriek valt bijzonder tegen, fietsen huren kan niet, het ene restaurant is kaal en leeg, het andere, waar we na een wandeling over het aquaduct willen gaan eten, sluit net zijn deur als we er binnen willen gaan. Het seizoen is over en er kan alleen nog geluncht worden. Het kleine kanaalmuseum is ook al gesloten.
Als we bij Lena, het enige schip aan de steiger, terugkomen, spelen een paar Nederlandse jongetjes op de steiger, hun vader staat te vissen. We drinken een biertje in de stank van de viskwekerij. Zweden heeft geen Cafe's.
Halverwege het ontbijt in het zonnetje, vluchten we voor een bui de kajuit in. Om 10 uur varen we de smalle sluis in met een geleende kaart van de sluiswachter. We komen een klein stukje waterkaart te kort, en voor die paar dagen dat we hier kunnen zijn is een nieuwe kaartenset te kostbaar. De doorvaart door de sluizen en overnachtingsplekken zijn toch al duur genoeg. Elke schutting kost 11 euro. We moeten 3x op en neer dat is dus al 66 euro. Het Dalslandskanaal (www.Dalslandskanal.se) kent 31 sluizen en is feitelijk maar 10 km lang. Maar met de tussenliggende meren zo'n 250 km totaal. Wij varen maar een klein stukje om een indruk te krijgen van dit Zweedse binnenland. De hulp van de sluiswachters is geweldig zij geven de landvasten aan die op de sluiskade zijn vastgemaakt, Dat maakt het schutten een stuk eenvoudiger. Dat zouden ze overal moeten doen.
Vlak bij de sluizen van Upperruth is een gastensteiger waar we aanleggen om even rond te kijken. Paraplu gaat mee wat niet overbodig bleek. We willen het Dallands kunstmuseum bezoeken een kwartiertje lopen. Het is maar een klein museum waar we binnen drie kwartier alles tweemaal hebben bekeken. Een paar oude meubels, en schilderijen en een expositie van hedendaagse Scandinavische aquarellisten. Toch de moeite van een bezoek waard. Dan lopen we op de terugweg het handverkhuset binnen. Goeie koffie en koek; verder vier verdiepingen met huisvlijt, prullaria en producten van de plaatselijke kunstenaars. Er zijn geen producten die ons aantrekken, het is allemaal nogal truttig, maar buiten giet het nog steeds. Hoewel het hier Upperuth heet, betekent dat niet dat het een dorp of plaatsje is. Dat zijn we al vaker tegengekomen: Als er enkele huizen of gebouwtjes op een beloopbare afstand van elkaar staan, heeft het een naam. Soms ook een bushalte maar verder is er volstrekt niets. Na twee uur hebben we alles dat hier te zien is gezien. We trekken onze zeilpakken aan want er dreigen buien. Die storten inderdaad uit de hemel als we nog maar even onderweg zijn naar de dubbele sluis waar we door moeten. De sluizen zijn 4 meter breed, Lena 3,50m. De minimale diepte is 1,80 Lena is 1,65. Dat lukt dus precies. Van de vriendelijke student die hier sluiswachter is horen we dat we nog een tijdje moeten wachten op een passagiersboot. Korte en hevige plensbuien krijgen we over ons heen als we zonder onze zeiljas, aan de andere kant van de sluizen staan te wachten en te praten. De oude kanaalboot die rondvaarten maakt door het Dallandskanaal past precies in de sluis, enkele cm's speling. We kunnen bij de kapitein onze plaatsen vast reserveren voor morgen. Als we eindelijk de sluis in kunnen varen, om vijf meter naar boven te komen, regent het onvoorstelbaar hard. Afrekenen kunnen we op de terugreis dan heeft havenmeesters moeder ook weer verse gerookte vis in haar miniatuur winkeltje op de sluis. Na de tweede sluis en de brug te zijn gepasseerd is het nog maar een kwartier varen naar de Gastehamn van Håveruth. Het weer klaart op, de zon gaat schijnen. In het meer zijn grote drijvende installaties waarin vis wordt gekweekt. De steiger waaraan wij moeten aanleggen ligt maar een paar honderd meter verder. Het stinkt geweldig en de pompen voor het voer maken lawaai. We zijn erg teleurgesteld maar er is geen alternatief. Håveruth is ook een plek van niks behalve dan het indrukwekkende 33.000 klinknagels tellende aquaduct. Het informatiecentrum in de hal van een voormalige papierfabriek valt bijzonder tegen, fietsen huren kan niet, het ene restaurant is kaal en leeg, het andere, waar we na een wandeling over het aquaduct willen gaan eten, sluit net zijn deur als we er binnen willen gaan. Het seizoen is over en er kan alleen nog geluncht worden. Het kleine kanaalmuseum is ook al gesloten.
Als we bij Lena, het enige schip aan de steiger, terugkomen, spelen een paar Nederlandse jongetjes op de steiger, hun vader staat te vissen. We drinken een biertje in de stank van de viskwekerij. Zweden heeft geen Cafe's.
woensdag 20 augustus 2008
Dalslandskanaal
Woensdag 20 augustus; Köpmanhamn - Köpmanbro
Tussen de buien door maakt Jan nog foto's van de loodsen en het oud-roest en ruimt de verregende resten van de barbecue op. Rond het middaguur vertrekken we richting Köpmanbro de eerste sluis van het Dalslandskanaal waar een steiger is voor de nacht. Het is maar een klein stukje verderop, kwartier hooguit. Er moet wel een spoorbrug voor ons open. Een wolkbreuk breekt los terwijl we aan de wachtsteiger aanleggen. De brug wordt op afstand bediend; via de intercom op de steiger melden we ons. Er is een probleem met de bediening, ze sturen er monteurs op af, dat kan drie kwartier duren. We zien ze aan het werk en tussen de buien door maakt Jan een praatje met ze. Nadat nog een trein is gepasseerd draait de brug open en liggen we vijf minuten later aan de steiger voor de sluis. Een vriendelijke sluiswachter(es? Vrouw) maakt een praatje, ze raad ons aan om een tocht met een kanaal-passagiersboot te maken. Zaterdag is het de laatste vaart van dit seizoen. We blijven vannacht hier aan de gastensteiger liggen en varen morgen verder. We krijgen de sleutel voor de douche en WC en kunnen morgen de verdere zaken regelen. In het vakantieseizoen schijnt het hier een drukte vanjewelste te zijn, nu is het een volstrekt verlaten plek. Het is koud en het blijft regenen. Na het scrabbelen worden we nog vaak wakker van de stortbuien op het dek.
Tussen de buien door maakt Jan nog foto's van de loodsen en het oud-roest en ruimt de verregende resten van de barbecue op. Rond het middaguur vertrekken we richting Köpmanbro de eerste sluis van het Dalslandskanaal waar een steiger is voor de nacht. Het is maar een klein stukje verderop, kwartier hooguit. Er moet wel een spoorbrug voor ons open. Een wolkbreuk breekt los terwijl we aan de wachtsteiger aanleggen. De brug wordt op afstand bediend; via de intercom op de steiger melden we ons. Er is een probleem met de bediening, ze sturen er monteurs op af, dat kan drie kwartier duren. We zien ze aan het werk en tussen de buien door maakt Jan een praatje met ze. Nadat nog een trein is gepasseerd draait de brug open en liggen we vijf minuten later aan de steiger voor de sluis. Een vriendelijke sluiswachter(es? Vrouw) maakt een praatje, ze raad ons aan om een tocht met een kanaal-passagiersboot te maken. Zaterdag is het de laatste vaart van dit seizoen. We blijven vannacht hier aan de gastensteiger liggen en varen morgen verder. We krijgen de sleutel voor de douche en WC en kunnen morgen de verdere zaken regelen. In het vakantieseizoen schijnt het hier een drukte vanjewelste te zijn, nu is het een volstrekt verlaten plek. Het is koud en het blijft regenen. Na het scrabbelen worden we nog vaak wakker van de stortbuien op het dek.
dinsdag 19 augustus 2008
afscheid van Svegön
Dinsdag 19 augustus; Svegön - Köpmanhamn
Ondanks de kille wind en het waterige zonnetje ontbijten we in de kuip. Zowaar breekt de zon later echt door. We maken -voor het eerst deze reis- met de videocamera een wandeling over het eiland. Dit wordt ons laatste bezoek, we zijn hier veel geweest de afgelopen drie weken. De camera heeft sinds die was uitgeleend vervelende kuren, nooit meer doen dus. Straks thuis toch maar opsturen naar Sony. Als we bij Lena terugkomen betrekt de lucht alweer. Na de tweede koffie en het in kaart brengen van de tocht varen we tegen de wind in weg. De hele toch zal de wind tegenzitten. We varen tussen de scheren en de kust door naar het zuiden, waar we volgens de kaart de redelijk beschutte ankerplaats Vingenshamn vinden. Na ruim anderhalf uur, als we voor de keus staan de koers te vervolgen of het alternatief Sunnanå te kiezen, doen we dat laatste. Het weer is somber en buiig, we vertrouwen het niet om op een eenzame plek tussen de scheren te ankeren. In een bui kan de wind erg toenemen. Sunnanå ligt ruim twee uur verderop. We zijn er in mei geweest en vonden er weinig aan, maar het is veilig bij slecht weer. Pas na een uur hoeven we weer tussen enkele rotsblokken door. De automatische piloot kan aan en we hebben ruim de tijd voor een lunch. We stellen het alternatieve plan bij en kiezen voor de kade van een vervallen scheepswerf aan de ingang van het Dalslandskanaal (www.Dalslandskanal.se) Het ligt even buiten de route, maar het lijkt ons leuker. Ook kunnen we dan komende dagen misschien een stuk van die omgeving, die bij Zweden erg in trek is in de zomer, verkennen.
Van ver kunnen we de oude grijze houten loods op het eiland van de scheepswerf zien. Om vier uur liggen we aan de hoge oude kademuur van grote blokken graniet onder een oude hoge mastkraan. Er liggen twee grote schepen te verroesten, verder is het eiland opgeruimd en verlaten. Er staan een paar lieren en er ligt spoorrails. Langzaam neemt de natuur weer bezit van het werkterrein. We lopen over grote, door de ijstijden glad gepolijste bijna horizontale rotsen die de omgeving kenmerken.
Ondanks het dreigende weer maken we op een paar stenen op de kademuur zittend een barbecue. Als het eten bijna gaar is, begint het te regenen. Henneke in regenpak roostert de laatste worstjes en Jan versjouwd de rest de kuip in waar we even later in de luwte van de buiskap heerlijk eten. Zolang het maar hard genoeg blijft waaien zitten we droog.
Ondanks de kille wind en het waterige zonnetje ontbijten we in de kuip. Zowaar breekt de zon later echt door. We maken -voor het eerst deze reis- met de videocamera een wandeling over het eiland. Dit wordt ons laatste bezoek, we zijn hier veel geweest de afgelopen drie weken. De camera heeft sinds die was uitgeleend vervelende kuren, nooit meer doen dus. Straks thuis toch maar opsturen naar Sony. Als we bij Lena terugkomen betrekt de lucht alweer. Na de tweede koffie en het in kaart brengen van de tocht varen we tegen de wind in weg. De hele toch zal de wind tegenzitten. We varen tussen de scheren en de kust door naar het zuiden, waar we volgens de kaart de redelijk beschutte ankerplaats Vingenshamn vinden. Na ruim anderhalf uur, als we voor de keus staan de koers te vervolgen of het alternatief Sunnanå te kiezen, doen we dat laatste. Het weer is somber en buiig, we vertrouwen het niet om op een eenzame plek tussen de scheren te ankeren. In een bui kan de wind erg toenemen. Sunnanå ligt ruim twee uur verderop. We zijn er in mei geweest en vonden er weinig aan, maar het is veilig bij slecht weer. Pas na een uur hoeven we weer tussen enkele rotsblokken door. De automatische piloot kan aan en we hebben ruim de tijd voor een lunch. We stellen het alternatieve plan bij en kiezen voor de kade van een vervallen scheepswerf aan de ingang van het Dalslandskanaal (www.Dalslandskanal.se) Het ligt even buiten de route, maar het lijkt ons leuker. Ook kunnen we dan komende dagen misschien een stuk van die omgeving, die bij Zweden erg in trek is in de zomer, verkennen.
Van ver kunnen we de oude grijze houten loods op het eiland van de scheepswerf zien. Om vier uur liggen we aan de hoge oude kademuur van grote blokken graniet onder een oude hoge mastkraan. Er liggen twee grote schepen te verroesten, verder is het eiland opgeruimd en verlaten. Er staan een paar lieren en er ligt spoorrails. Langzaam neemt de natuur weer bezit van het werkterrein. We lopen over grote, door de ijstijden glad gepolijste bijna horizontale rotsen die de omgeving kenmerken.
Ondanks het dreigende weer maken we op een paar stenen op de kademuur zittend een barbecue. Als het eten bijna gaar is, begint het te regenen. Henneke in regenpak roostert de laatste worstjes en Jan versjouwd de rest de kuip in waar we even later in de luwte van de buiskap heerlijk eten. Zolang het maar hard genoeg blijft waaien zitten we droog.
maandag 18 augustus 2008
Svegön (alweer)
Maandag 18 augustus; Åmål - Svegön
De zonnige dag die gisteren voorzegt was, blijkt nog lang niet als we bijtijds opstaan om onze tocht naar het einde van de reis voort te zetten. Het regent. Tegen de middag wordt het een beetje droog maar erg dicht bewolkt. We besluiten op weg te gaan. Te weinig wind om lekker te zeilen. Op Svegön leggen we nu voor de vierde keer aan. We lezen wat en eten ons chagrijn weg met Gado-Gado, veel afwas. Morgen zien we wel verder.
De zonnige dag die gisteren voorzegt was, blijkt nog lang niet als we bijtijds opstaan om onze tocht naar het einde van de reis voort te zetten. Het regent. Tegen de middag wordt het een beetje droog maar erg dicht bewolkt. We besluiten op weg te gaan. Te weinig wind om lekker te zeilen. Op Svegön leggen we nu voor de vierde keer aan. We lezen wat en eten ons chagrijn weg met Gado-Gado, veel afwas. Morgen zien we wel verder.
zondag 17 augustus 2008
Saaie dag
Zondag 17 augustus; Åmål
Het weer en de wind zijn gunstig vandaag om zeilend naar Sandon of Luro te gaan en daarmee de terugreis aan te vangen om uiteindelijk over twee weken de boot achter te laten. Proviand voor twee weken is aan boord. Na de douche en het ontbijt maakt Jan het schip klaar en tankt water. Henneke vertrouwt het weer helemaal niet. Het is somber en in het oosten hangen zwarte wolken. We lopen naar het museum vanwaar we ver over het meer kunnen kijken. Het ziet er niet geweldig uit geeft Jan haar toe. Ook is de weersvoorspellingen niet erg te vertrouwen de laatste tijd en zijn we een paar keer stevig geschrokken van plotselinge omslag. We besluiten om niet te varen vandaag. Jan pakt de zeilen weer in en leest de krant op internet. Het is nog steeds pruimentijd in Nederland, geen interessant nieuws, teveel sport ook. We drinken nog een koffie en maken er een saaie dag van. Jan wil niet eens meer wandelen. Hen maakt 's avonds en quiche met verse zalm en de stemming stijgt weer. De zon gaat iedere dag merkbaar vroeger onder. Nu al om 10 voor negen. De hemel is fel roze gekleurd. Het gaat regenen en we spelen Scrabble. Achteraf bezien hadden we kunnen zeilen. Maar ja, als je alles vooruit weet....
Het weer en de wind zijn gunstig vandaag om zeilend naar Sandon of Luro te gaan en daarmee de terugreis aan te vangen om uiteindelijk over twee weken de boot achter te laten. Proviand voor twee weken is aan boord. Na de douche en het ontbijt maakt Jan het schip klaar en tankt water. Henneke vertrouwt het weer helemaal niet. Het is somber en in het oosten hangen zwarte wolken. We lopen naar het museum vanwaar we ver over het meer kunnen kijken. Het ziet er niet geweldig uit geeft Jan haar toe. Ook is de weersvoorspellingen niet erg te vertrouwen de laatste tijd en zijn we een paar keer stevig geschrokken van plotselinge omslag. We besluiten om niet te varen vandaag. Jan pakt de zeilen weer in en leest de krant op internet. Het is nog steeds pruimentijd in Nederland, geen interessant nieuws, teveel sport ook. We drinken nog een koffie en maken er een saaie dag van. Jan wil niet eens meer wandelen. Hen maakt 's avonds en quiche met verse zalm en de stemming stijgt weer. De zon gaat iedere dag merkbaar vroeger onder. Nu al om 10 voor negen. De hemel is fel roze gekleurd. Het gaat regenen en we spelen Scrabble. Achteraf bezien hadden we kunnen zeilen. Maar ja, als je alles vooruit weet....
zaterdag 16 augustus 2008
Åmål (alweer!)
Zaterdag 16 augustus; - Åmål
Het is grauw en dampig vanmorgen. We gaan weer naar Åmål waar we om half 11 in een verlaten haven aankomen. Je merkt aan alles dat het vakantieseizoen over is. We doen boodschappen en bij de boekwinkel kopen we de nieuwste uitgaven van de natuurhavengids. Onze buurman gisteren had die ook hier aangeschaft. We komen hem en zijn vrouw nog tegen in de supermarkt; Op zaterdagmorgen zijn er mensen op straat in dit vreselijk saaie stadje. Ter opluistering is er voor de boekwinkel een zanger met gitaar die goed kan zingen en spelen, vorige week was er een duo dat minder was. Ze zijn ook vertrokken vanwege het tegenvallende weer. 's Middags, na de makreel met een groot ijsje uit het havenrestaurant toe, bezoeken we eindelijk de oudheidkamer van Åmål, een bonte verzameling spullen uit vooral 1920-1960. Winkelinterieurs, kamer en keukeninrichting en wat ambachtelijkheden. Een sympathiek museum. We kopen een internettoegang voor 24 uur, de Zweedse Wikipedia leert ons dat Dinkelmjöl Speltmeel is, Jan zit tot diep in de nacht bestanden en foto's te verzenden.
Het is grauw en dampig vanmorgen. We gaan weer naar Åmål waar we om half 11 in een verlaten haven aankomen. Je merkt aan alles dat het vakantieseizoen over is. We doen boodschappen en bij de boekwinkel kopen we de nieuwste uitgaven van de natuurhavengids. Onze buurman gisteren had die ook hier aangeschaft. We komen hem en zijn vrouw nog tegen in de supermarkt; Op zaterdagmorgen zijn er mensen op straat in dit vreselijk saaie stadje. Ter opluistering is er voor de boekwinkel een zanger met gitaar die goed kan zingen en spelen, vorige week was er een duo dat minder was. Ze zijn ook vertrokken vanwege het tegenvallende weer. 's Middags, na de makreel met een groot ijsje uit het havenrestaurant toe, bezoeken we eindelijk de oudheidkamer van Åmål, een bonte verzameling spullen uit vooral 1920-1960. Winkelinterieurs, kamer en keukeninrichting en wat ambachtelijkheden. Een sympathiek museum. We kopen een internettoegang voor 24 uur, de Zweedse Wikipedia leert ons dat Dinkelmjöl Speltmeel is, Jan zit tot diep in de nacht bestanden en foto's te verzenden.
vrijdag 15 augustus 2008
Drukte (4 boten)
Vrijdag 15 augustus; Svegön - Åmål
De voorspelde rustige matig bewolkte dag lijkt inderdaad bewaarheid te worden. Ontbijten in de kuip. De jongetjes van de boot naast ons zijn met een groepsleider in de Sauna en hollen over de steiger verderop om het 17º koude meer in te springen. Om een uur of tien vertrekken ze weer naar Åmål. Even later zwaaien we ook de Zweden uit Gotenburg uit. Nu zijn we weer de enige bewoners. Als we 's middags over het eiland wandelen zien we meerdere ontwortelde bomen, soms hangen ze gevaarlijk scheef tegen andere bomen aan. We zitten lang op onze rots uit te kijken over het rustige meer. Henneke maakt een aquarel en Jan begint aan een verhaal. Terug bij de steiger zien we een motorboot. Mensen die ons twee weken geleden hier ontmoetten vragen of we al die tijd op Svegön zijn gebleven. We vertellen onze belevenissen. De storm had ook in Amal flink huisgehouden vertelden ze. Het is weekend en Hennekes vrees dat het wel druk zou worden vanwege het mooie weer wordt bewaarheid. 4 Boten aan de steiger is voor ons teveel om nog van de barbecue en sauna te genieten. Met de man van de boot naast ons praten we over zijn elektronische navigatiesysteem. Kaarten gekoppeld aan de GPS. Die zijn er ook an de Vänern. Hij kocht het in de US wat bijna de helft goedkoper is dan hier. De kaarten zijn wel erg duur. Bij elkaar was hij ongeveer 900 euro kwijt. Henneke wil volgend jaar ook zoiets aan boord. Je hebt toch veel sneller een goed inzicht in waar je bent. Dat had ons afgelopen week goed van pas kunnen komen.
De voorspelde rustige matig bewolkte dag lijkt inderdaad bewaarheid te worden. Ontbijten in de kuip. De jongetjes van de boot naast ons zijn met een groepsleider in de Sauna en hollen over de steiger verderop om het 17º koude meer in te springen. Om een uur of tien vertrekken ze weer naar Åmål. Even later zwaaien we ook de Zweden uit Gotenburg uit. Nu zijn we weer de enige bewoners. Als we 's middags over het eiland wandelen zien we meerdere ontwortelde bomen, soms hangen ze gevaarlijk scheef tegen andere bomen aan. We zitten lang op onze rots uit te kijken over het rustige meer. Henneke maakt een aquarel en Jan begint aan een verhaal. Terug bij de steiger zien we een motorboot. Mensen die ons twee weken geleden hier ontmoetten vragen of we al die tijd op Svegön zijn gebleven. We vertellen onze belevenissen. De storm had ook in Amal flink huisgehouden vertelden ze. Het is weekend en Hennekes vrees dat het wel druk zou worden vanwege het mooie weer wordt bewaarheid. 4 Boten aan de steiger is voor ons teveel om nog van de barbecue en sauna te genieten. Met de man van de boot naast ons praten we over zijn elektronische navigatiesysteem. Kaarten gekoppeld aan de GPS. Die zijn er ook an de Vänern. Hij kocht het in de US wat bijna de helft goedkoper is dan hier. De kaarten zijn wel erg duur. Bij elkaar was hij ongeveer 900 euro kwijt. Henneke wil volgend jaar ook zoiets aan boord. Je hebt toch veel sneller een goed inzicht in waar je bent. Dat had ons afgelopen week goed van pas kunnen komen.
donderdag 14 augustus 2008
Storm en steiger
Donderdag 14 augustus;
Slecht geslapen door het gekreun van de landvasten rond de kikkers. De wind ontwikkeld zich in de loop van de ochtend tot een storm. De golven zijn zelfs hier aan de steiger tot een meter hoog en de regen striemt bijna horizontaal om ons heen. De boegspriet klapt soms op een van de twee steigerpalen waar we met de kop aan vast liggen. Jan ziet buitengekomen dat de derde lijn die door een oog op de steiger liep en teveel zijdelingse beweging van de boeg moest beletten, met een balk van de steiger is afgerukt. De zaak dobbert aan een landvast in het water, er steken een paar grote spijkers uit de balk. Er moet een nieuwe lijn om een andere steigerpaal worden gegooid wat niet lukt tegen de storm in. De mensen die gisteren aankwamen komen de lijn opvangen en leggen haar vast waardoor het schip weer beter ligt. Het is een hele toer om vanaf de boegspriet op de steiger te stappen. We willen de rest van de storm bij de open haard doorbrengen. Tassen met boeken en etenswaren gaan mee naar boven. Even verderop breekt een grote den met veel gekraak halverwege de stam door. Het Zweedse stel komt ook naar boven. Henneke maakt een grote pan Linzensoep en we piepen stokbrood op. Een uur later zitten we gezellig met z'n vieren te lunchen in de grote zaal van het clubhuis. Jan bakt een brood, de storm neemt iets af. We steken de Sauna aan waar we een uur later met z'n vieren op temperatuur kunnen komen, ook de natte broeken drogen we hier. Het zwemwater is veel kouder geworden na de storm die nu al iets mindert. 's Avonds in de kuip zitten we zelfs in een bescheiden zonnetje weer samen. Er komt een zeilboot met twee mannen en vier jongens naast ons aanleggen. Het zijn groepsleiders uit Åmål die een nacht met de jongens op de boot avonturieren. De erg bewegelijke jongens die tussen de 10-12 jaar zijn duiken van af de steiger het water in en hollen het eiland op. Boven bij het clubhuis maken ze een vuurtje en maken er eten. Het roept bij Jan veel herinneringen op aan de tijd dat hij in kindertehuizen werkte. W gaan vroeg naar bed. De nacht is rustig.
woensdag 13 augustus 2008
Dinkelmjöl
Woensdag 13 augustus; Svegön
Heerlijk stil wakker worden alleen op dit eiland. Maar wat maakt die stortregen een lawaai. De hele nacht heeft het behoorlijk gespookt en het ziet er niet naar uit dat het zal verbeteren. Het brood van gisteren is redelijk gelukt, beter dan tot nog toe in ieder geval. Ondanks dat we niet kunnen achterhalen wat 'Dinkelmjöl' precies is, levert het een behoorlijk ontbijt op. De rest van de ochtend zitten we binnen de dingen te doen die we gisteren ook al deden. Jan komt weer helemaal bij met de weblog en Hen zet een haas op de haaknaalden. 's Middags plukken we een doos bramen, en eten door het bos wandelend nog wat bosbessen en cranberry's. We zitten nog een tijd boven op een rots te kijken naar de uiteenspattende golven onder ons, het waait alweer erg hard. Als we terug op Lena in de kuip achter een koel glas wijn zitten, zien we in de verte een zeilboot opkruizen. We vermoedden dat het wel ervaren zeilers zijn die nog een beetje spelevaren. Ze komen onze kant op en na en half uur leggen ze onhandig aan en Jan helpt ze vanaf de steiger. Het zijn een man en een vrouw van 37jr. Uit Gotenburg die een paar dagen een boot hebben geleend ze zijn er nog helemaal niet vertrouwd mee. Na de risotto scrabbelen we tot middernacht. Het waait erg hard en het wordt een onrustige nacht.
Heerlijk stil wakker worden alleen op dit eiland. Maar wat maakt die stortregen een lawaai. De hele nacht heeft het behoorlijk gespookt en het ziet er niet naar uit dat het zal verbeteren. Het brood van gisteren is redelijk gelukt, beter dan tot nog toe in ieder geval. Ondanks dat we niet kunnen achterhalen wat 'Dinkelmjöl' precies is, levert het een behoorlijk ontbijt op. De rest van de ochtend zitten we binnen de dingen te doen die we gisteren ook al deden. Jan komt weer helemaal bij met de weblog en Hen zet een haas op de haaknaalden. 's Middags plukken we een doos bramen, en eten door het bos wandelend nog wat bosbessen en cranberry's. We zitten nog een tijd boven op een rots te kijken naar de uiteenspattende golven onder ons, het waait alweer erg hard. Als we terug op Lena in de kuip achter een koel glas wijn zitten, zien we in de verte een zeilboot opkruizen. We vermoedden dat het wel ervaren zeilers zijn die nog een beetje spelevaren. Ze komen onze kant op en na en half uur leggen ze onhandig aan en Jan helpt ze vanaf de steiger. Het zijn een man en een vrouw van 37jr. Uit Gotenburg die een paar dagen een boot hebben geleend ze zijn er nog helemaal niet vertrouwd mee. Na de risotto scrabbelen we tot middernacht. Het waait erg hard en het wordt een onrustige nacht.
dinsdag 12 augustus 2008
Barbecue en Sauna
Dinsdag 12 augustus; Svegön
Eindelijk weer een zonnig muesli-ontbijt in de kuip, straks moet er een broodje gebakken worden.
We hebben gedroogde gist gekocht en het zuurdesem gaat met een triest gevoel overboord. Jan schrijft toonladders in het nieuwe notenboekje dat hij als cadeautje van Henneke heeft gekregen om zijn muzikale gefantaseer vorm geven. Henneke haakt weer verder aan het dekentje dat zijn voltooiing nadert. Bij de lunch hebben we leverpastei die veel te zoet is. We zijn nog steeds niet aan de Zweedse smaakstelling gewend. Het is ons vaak te zoet, of te zout, of te zacht. De bosbessen, bramen en vossenbessen, die we op onze middagwandeling door het betoverend mooie bos plukken, zijn wel erg lekker. De voorspelling zei dat de wind naar het noorden zou gaan draaien. We leggen de boot bijtijds om. We installeren ons uitgebreid aan de tafel bij de barbecue.
Het ding wordt slecht heet, steeds weer moeten we het houtskool opwapperen met een stuk papier. Het gaat regenen, we zetten alles van de tafel onder het afdakje van de barbecue en schuiven voor onszelf een bankje aan, zo blijven we precies droog. Jan helpt een zeilboot aanleggen. De drie opvarenden in hun zeilpakken lopen naar boven naar het clubhuis. De sticker op hun boot geeft aan dat ze clublid zijn. De temperatuur buiten is goed. Uiteindelijk worden, na een fles rode wijn, de mais en sparerib wel gaar en lekker. We zien de zeilers vertrekken en ruimen de boel op. Sauna aan, en het zelfde ritueel als gisteravond. De wind draait terug naar het Z-W maar blijft zwak. Het is ontzettend donker als we weer op Lena zijn en direct de kooi induiken.
Eindelijk weer een zonnig muesli-ontbijt in de kuip, straks moet er een broodje gebakken worden.
We hebben gedroogde gist gekocht en het zuurdesem gaat met een triest gevoel overboord. Jan schrijft toonladders in het nieuwe notenboekje dat hij als cadeautje van Henneke heeft gekregen om zijn muzikale gefantaseer vorm geven. Henneke haakt weer verder aan het dekentje dat zijn voltooiing nadert. Bij de lunch hebben we leverpastei die veel te zoet is. We zijn nog steeds niet aan de Zweedse smaakstelling gewend. Het is ons vaak te zoet, of te zout, of te zacht. De bosbessen, bramen en vossenbessen, die we op onze middagwandeling door het betoverend mooie bos plukken, zijn wel erg lekker. De voorspelling zei dat de wind naar het noorden zou gaan draaien. We leggen de boot bijtijds om. We installeren ons uitgebreid aan de tafel bij de barbecue.
Het ding wordt slecht heet, steeds weer moeten we het houtskool opwapperen met een stuk papier. Het gaat regenen, we zetten alles van de tafel onder het afdakje van de barbecue en schuiven voor onszelf een bankje aan, zo blijven we precies droog. Jan helpt een zeilboot aanleggen. De drie opvarenden in hun zeilpakken lopen naar boven naar het clubhuis. De sticker op hun boot geeft aan dat ze clublid zijn. De temperatuur buiten is goed. Uiteindelijk worden, na een fles rode wijn, de mais en sparerib wel gaar en lekker. We zien de zeilers vertrekken en ruimen de boel op. Sauna aan, en het zelfde ritueel als gisteravond. De wind draait terug naar het Z-W maar blijft zwak. Het is ontzettend donker als we weer op Lena zijn en direct de kooi induiken.
maandag 11 augustus 2008
mislukte tocht
Maandag 11 augustus; Åmål – Sandö - Svegön
We durven het aan om vandaag weer een stukje te zeilen om naar het anderhalf uur oostelijk gelegen Sandö te gaan. Het is niet bebakend maar volgens zeggen op zicht goed aan te varen. Er staat een stevige Z-O wind en alleen de fokken gaan op. De golven zijn hoog en het laatste deel hebben we de wind achterop, de boot rolt hevig. Henneke is erg zeeziek geworden toen ze in de kajuit ging om te plassen (Jan's waarschuwing in de wind geslagen) en zit kotsmisselijk in de kuip. Als we tussen een paar kleine eilandjes en rotsen door moeten manoeuvreren trekt de wind onder een zware bui hevig aan. De omgeving is volgens Jan heel anders dan de kaart doet vermoeden. Hij stuurt het schip naar dieper water buiten de invaart om de kaart en waypoints te controleren. Onder deze omstandigheden kunnen we geen enkel risico nemen. Het zicht is erg slecht door de regen. Henneke is te ziek om op de kaart te kunnen kijken, sturen wordt ook niks zonder behoorlijke coördinatie. Ze wil terug en met rust gelaten worden. Alleen durft Jan de geplande tocht niet uit te varen. De zeilen worden ingerold en de motor gaat aan. We moeten nu tegen wind en golven opboksen, het gaat niet snel. Jan stelt voor om weer naar 'ons' eiland Svegön te gaan. Dat is in een rechte lijn nog twee uur varen verderop. Eenmaal in de luwte van het eiland klaart Henneke weer op. Bij het aanleggen aan de steiger heeft ze het roer weer stevig in handen. Om vier uur liggen we vast met de wind op kop. We zijn weer de enige hier. De lucht klaart op en we zitten uit de wind in de kuip. 's Avonds nemen we een heerlijke Sauna. Zalfje inmasseren op Hen's rug, lekker de ellende van de dag uitzweten en afspoelen in het heerlijke koele meer. Dat slaapt lekker.
We durven het aan om vandaag weer een stukje te zeilen om naar het anderhalf uur oostelijk gelegen Sandö te gaan. Het is niet bebakend maar volgens zeggen op zicht goed aan te varen. Er staat een stevige Z-O wind en alleen de fokken gaan op. De golven zijn hoog en het laatste deel hebben we de wind achterop, de boot rolt hevig. Henneke is erg zeeziek geworden toen ze in de kajuit ging om te plassen (Jan's waarschuwing in de wind geslagen) en zit kotsmisselijk in de kuip. Als we tussen een paar kleine eilandjes en rotsen door moeten manoeuvreren trekt de wind onder een zware bui hevig aan. De omgeving is volgens Jan heel anders dan de kaart doet vermoeden. Hij stuurt het schip naar dieper water buiten de invaart om de kaart en waypoints te controleren. Onder deze omstandigheden kunnen we geen enkel risico nemen. Het zicht is erg slecht door de regen. Henneke is te ziek om op de kaart te kunnen kijken, sturen wordt ook niks zonder behoorlijke coördinatie. Ze wil terug en met rust gelaten worden. Alleen durft Jan de geplande tocht niet uit te varen. De zeilen worden ingerold en de motor gaat aan. We moeten nu tegen wind en golven opboksen, het gaat niet snel. Jan stelt voor om weer naar 'ons' eiland Svegön te gaan. Dat is in een rechte lijn nog twee uur varen verderop. Eenmaal in de luwte van het eiland klaart Henneke weer op. Bij het aanleggen aan de steiger heeft ze het roer weer stevig in handen. Om vier uur liggen we vast met de wind op kop. We zijn weer de enige hier. De lucht klaart op en we zitten uit de wind in de kuip. 's Avonds nemen we een heerlijke Sauna. Zalfje inmasseren op Hen's rug, lekker de ellende van de dag uitzweten en afspoelen in het heerlijke koele meer. Dat slaapt lekker.
zondag 10 augustus 2008
Internetboekingen
Zondag 10 augustus; Åmål
De weersvoorspelling doet ons besluiten nog maar een dag hier te blijven met de warme douche op loopafstand. Henneke heeft rugpijn door te weinig beweging. We plegen telefoontjes naar de familie en vernemen via internet dat in China de olympische spelen zijn begonnen en de Russen in Georgië een oorlog. Balkenende spreekt gelukkig ferme taal zodat wij gerust de rest van het nieuws aan de thuisblijvers overlaten. We bevestigen telefonisch onze winterstalling en proberen een trein en vlucht naar Nederland te plannen. Dat kost zeker drie uur omdat de internetverbinding of de website problemen geeft. Ook het intypen van Gotenburg stuit op bijna onoverkomelijke problemen bij de spoorwegen. Het reserveren van een ticket kan alleen met een valide Zweeds telefoonnummer. We bellen en het probleem wordt herkent; Type gewoon het nummer van de spoorwegen in en de zaak is opgelost. Maandag 1 september vliegen we via Kopenhagen naar Schiphol. De snelle comfortabele directe vlucht met de KLM is plotseling 1000 euro duurder dan drie maanden geleden. Dat gevlieg blijft een onbegrijpelijke business. Henneke bakt een appeltaartje bij de thee. Als de regen mindert doen we nog snel de laatste boodschappen en na het eten zetten we het Scrabblebord weer op tafel.
De weersvoorspelling doet ons besluiten nog maar een dag hier te blijven met de warme douche op loopafstand. Henneke heeft rugpijn door te weinig beweging. We plegen telefoontjes naar de familie en vernemen via internet dat in China de olympische spelen zijn begonnen en de Russen in Georgië een oorlog. Balkenende spreekt gelukkig ferme taal zodat wij gerust de rest van het nieuws aan de thuisblijvers overlaten. We bevestigen telefonisch onze winterstalling en proberen een trein en vlucht naar Nederland te plannen. Dat kost zeker drie uur omdat de internetverbinding of de website problemen geeft. Ook het intypen van Gotenburg stuit op bijna onoverkomelijke problemen bij de spoorwegen. Het reserveren van een ticket kan alleen met een valide Zweeds telefoonnummer. We bellen en het probleem wordt herkent; Type gewoon het nummer van de spoorwegen in en de zaak is opgelost. Maandag 1 september vliegen we via Kopenhagen naar Schiphol. De snelle comfortabele directe vlucht met de KLM is plotseling 1000 euro duurder dan drie maanden geleden. Dat gevlieg blijft een onbegrijpelijke business. Henneke bakt een appeltaartje bij de thee. Als de regen mindert doen we nog snel de laatste boodschappen en na het eten zetten we het Scrabblebord weer op tafel.
zaterdag 9 augustus 2008
Wolkbreuk boven de stad
Zaterdag 9 augustus; Svegön - Åmål
Tussen de buien door varen we voor de derde keer terug naar Åmål om te fourageren, water te tanken en de vuilwatertank leeg te zuigen. Als we bij het restaurant aanleggen krijgen we een stortbui over ons heen waardoor we binnen enkele minuten doorweekt en koud zijn. De winkel waar ze misschien aquarel verf verkopen is dicht maar we zijn een kwart voor twee bij de Systeembolaget (sluitingstijd 2 uur). We slaan voor 2 weken wijn in. In de naastgelegen supermarkt doen we een deel van de boodschappen, morgen de rest. Er is een wolkbreuk in volle gang als we buiten komen. Met anderen staan we te schuilen tot het ergste voorbij is. Dat lijkt voorlopig niet het geval en we kruipen in onze capuchon en raken voor de tweede keer doorweekt. Als we weer in de droge kleren zitten en de boel is opgeruimd (het natte spul blijft buiten onder de buiskap) drinken we de laatste Korewijn. Henneke vat het haakwerk op en Jan haalt een 24-uur internet kaart. De website moet nodig aangevuld, er is nog veel te schrijven.
Tussen de buien door varen we voor de derde keer terug naar Åmål om te fourageren, water te tanken en de vuilwatertank leeg te zuigen. Als we bij het restaurant aanleggen krijgen we een stortbui over ons heen waardoor we binnen enkele minuten doorweekt en koud zijn. De winkel waar ze misschien aquarel verf verkopen is dicht maar we zijn een kwart voor twee bij de Systeembolaget (sluitingstijd 2 uur). We slaan voor 2 weken wijn in. In de naastgelegen supermarkt doen we een deel van de boodschappen, morgen de rest. Er is een wolkbreuk in volle gang als we buiten komen. Met anderen staan we te schuilen tot het ergste voorbij is. Dat lijkt voorlopig niet het geval en we kruipen in onze capuchon en raken voor de tweede keer doorweekt. Als we weer in de droge kleren zitten en de boel is opgeruimd (het natte spul blijft buiten onder de buiskap) drinken we de laatste Korewijn. Henneke vat het haakwerk op en Jan haalt een 24-uur internet kaart. De website moet nodig aangevuld, er is nog veel te schrijven.
vrijdag 8 augustus 2008
Bezoek bij de open haard
Vrijdag 8 augustus; Svegön
Enorm veel regen vannacht.
We verhuizen na de koffie naar het clubhuis. De open haard gaat aan en het scrabblespel op tafel. In de loop van de middag legt een zeilboot aan. Een in zwaar nat zeilpak gehulde man komt in de regen naar boven lopen en even bij ons zitten een glas wijn mee drinken, hoewel hij tot moslim bekeerd is vanwege zijn tweede huwelijk. Zijn vrouw, die met hun baby thuiszit en volgende week er een paar dagen tussen uit gaat, komt uit Irak en kon anders niet trouwen met hem. Hij verteld over hun reis door Egypte en naar familie in Irak. Hij hoeft er nooit meer naar toe en vindt het er smerig, de kinderen bedelen agressief, mensen denken dat hij schatrijk is omdat hij uit Zweden komt (waardoor alles veel duurder wordt gemaakt) en ze werden bestolen in Kaïro in hun hotelkamer. Het is en beer van een kerel; Zo stel je je een Viking voor, loodgieter van beroep, hij is met zijn broer die even verderop woont wezen zeilen. Hij is trots op hun clubhuis en gebruikt 's winters de Sauna, met windkracht 5 Bft zeilt hij niet op de Vänern vanwege de hoge golven. Hij heeft een kleine trailerbare boot, daarmee kom je overal en gemakkelijk en veilig.
Hij is nog maar net naar zijn boot terug, als we er nog een zien aanleggen. Twee jonge stellen en twee kleine peuters staan even later in de keuken. Zij gaan de grote zaal van het clubhuis klaarmaken voor een bruiloftsfeest morgen van een van hen. Zij zijn zusters, een van hen is anderhalf jaar geleden getrouwd met een Amerikaan, ze wonen in Seattle-Amerika en gaan nu hun feest vieren voor de Zweedse vrienden en familie. Hoewel het geen enkel probleem is dat wij blijven zitten, gaan we, na een leuk gesprek, toch maar afwassen en opbreken. We lijken wel een beetje eenkennig te worden na zo'n lange tijd op ons bootje en eten er lekkere hete kidneybonen in chili saus.
Enorm veel regen vannacht.
We verhuizen na de koffie naar het clubhuis. De open haard gaat aan en het scrabblespel op tafel. In de loop van de middag legt een zeilboot aan. Een in zwaar nat zeilpak gehulde man komt in de regen naar boven lopen en even bij ons zitten een glas wijn mee drinken, hoewel hij tot moslim bekeerd is vanwege zijn tweede huwelijk. Zijn vrouw, die met hun baby thuiszit en volgende week er een paar dagen tussen uit gaat, komt uit Irak en kon anders niet trouwen met hem. Hij verteld over hun reis door Egypte en naar familie in Irak. Hij hoeft er nooit meer naar toe en vindt het er smerig, de kinderen bedelen agressief, mensen denken dat hij schatrijk is omdat hij uit Zweden komt (waardoor alles veel duurder wordt gemaakt) en ze werden bestolen in Kaïro in hun hotelkamer. Het is en beer van een kerel; Zo stel je je een Viking voor, loodgieter van beroep, hij is met zijn broer die even verderop woont wezen zeilen. Hij is trots op hun clubhuis en gebruikt 's winters de Sauna, met windkracht 5 Bft zeilt hij niet op de Vänern vanwege de hoge golven. Hij heeft een kleine trailerbare boot, daarmee kom je overal en gemakkelijk en veilig.
Hij is nog maar net naar zijn boot terug, als we er nog een zien aanleggen. Twee jonge stellen en twee kleine peuters staan even later in de keuken. Zij gaan de grote zaal van het clubhuis klaarmaken voor een bruiloftsfeest morgen van een van hen. Zij zijn zusters, een van hen is anderhalf jaar geleden getrouwd met een Amerikaan, ze wonen in Seattle-Amerika en gaan nu hun feest vieren voor de Zweedse vrienden en familie. Hoewel het geen enkel probleem is dat wij blijven zitten, gaan we, na een leuk gesprek, toch maar afwassen en opbreken. We lijken wel een beetje eenkennig te worden na zo'n lange tijd op ons bootje en eten er lekkere hete kidneybonen in chili saus.
donderdag 7 augustus 2008
Brood en open haard
Donderdag 7 augustus; Svegön
Veel te vroeg worden we gewekt door de waterstag (onder de boegspriet) die tegen de steiger komt. Jan (wie anders) doet snel een zeiljas over zijn warme blote slaapvel en viert de landvasten op het voordek een beetje, de regen en wind trotserend (wat een zeebonk) De golfslag is hoger geworden en het waterpeil is gedaald door verwaaiing. In luttele minuten is het probleem geklaard en kan Jan zich weer lekker opwarmen aan Henneke. Het gistbrood van gisteren is geslaagd, maar minder smakelijk dan we gewend zijn. Het is drie-granen meel, wat wil zeggen wit meel met drie verschillende soorten zaden gemengd. Het is wel iets steviger dan het gebak uit de winkels. De laatste melk wordt gekookt voor het overheerlijke tweede kopje koffie.
Het zal de hele dag nat en winderig blijven en de volgende depressie is al over Holland (dat zeggen ze hier op de scheepsradio) getrokken onze richting. De barometer daalt later ook tot onder de 980 hPa. We verhuizen met de laptop, het keyboard en een tas vol naar het clubhuis waar we de open haard aan steken en de rest van de middag en avond bivakkeren. Op een droog moment als Jan in de grote zaal het toetsinstrument mishandeld gaat Hen nog even op de steiger met een aquarel (Onthouden voor Scrabble) aan de gang. Boven het orkest uit hoort Jan haar roepen, Paniek! Doodschrik. Hij ziet Hen beneden over de boegspriet Lena op hollen. Van de trap af gekomen komt Henneke uitgekleed de kajuit uit en probeert in de bijboot te komen. Ze heeft haar duurste en grootste penseel in het water laten vallen en wil er achteraan duiken of roeien. Jan ziet de kwast als een dobber naast de bood drijven en zegt Hen zijn benen vast te houden om buitenboord bungelen de drenkeling op te vissen. Gelukt! Maar wel een bijna doodschrik om een haarstok.
We nemen een tasje mee het bos in om Cantharellen te zoeken. We zagen van de week ook iemand die zakken vol gevonden had in het bos op dit eiland. Het barst er van de paddenstoelen maar we vinden niets wat we op durven eten. Het bos ruikt wel erg lekker na al die regen, ook de muggenstand lijkt erop vooruit te zijn gegaan.
We geven het op en maken in de keuken een heerlijke grote pizza met zwarte champignons (zaterdag gekocht). Tot het donker wordt zitten we bij de haard en luisteren naar Teleman en Couperin uit de laptop. Het regent weer.
woensdag 6 augustus 2008
Alleen op een eiland
Woensdag 6 augustus; Svegön
Windstil als we opstaan, de lucht breekt open en de zon schijnt weer. We zwaaien de bootjes die allemaal vertrekken uit. Jan vaart de boot naar de andere kant van de steiger omdat vanmiddag de wind 180° zal draaien en weer hard wordt. Henneke blijft op de steiger om de lijntjes aan te pakken. Het is zo gefikst (mag niet met een 'X' bij het scrabbelen) met dit mooie weer. Dan kneed hij -onder het motto van: “de aanhouder wint”- een brood van drie granen mix met gist dat hij van Brenda uit Arvika heeft meegekregen. Er legt er een kleine zeilboot aan met de clubvlag van Åmål. De schipper hoort dus bij dit clubhuis en wij zijn zijn gast.
Hij is met zijn broer, diens vrouw en blinde zoon, zijn zoon, schoondochter en kleindochtertje even voor de lunch en het strandje hier naar toe. Oorspronkelijk komt hij uit Kopenhagen waar zijn broer nog woont. Ook hij kan na 30 jaar nog steeds niet aan het Zweedse brood wennen en vindt knäckebröd helemaal een ramp. (wij houden daar wel van) Hij doet zijn boodschappen bij Netto in Åmål waar ze Deens brood verkopen, wij hopen ook Deens meel. Zulke gesprekken ontstaan aan de tafels op de steiger waar wij, bij de tomatensla met smakeloze mozzarella(!), de niet verbrandde kern van het brood van gisteren eten. De koele witte wijn is goed. We praten nog even over de zeekaarten en pilots van dit mooie gebied en de gekke drukte in de scheren op de westkust. Een bootje van de gemeentereiniging komt het huisvuil ophalen. Een bootje van de zeilclub brengt even later voorraden bier en tassen met inhoud en een grote dubbele koelkast die we later in de keuken terug vinden. Ze vertrekken met een boot vol afgedankte spullen die achter de sauna lagen opgestapeld. Vanaf vier uur zijn we weer alleen op het eiland. Drie kleine jongetjes komen in een bootje met buitenboordmotor vanaf de overkant op het eilandje spelen. Ook twee meisjes in een rubberboot leggen aan de lage steiger aan. Na twintig minuten zijn de kinderen weer weg. Wat heerlijk voor ze om in zo'n vrije ruimte te leven. We piepen broodjes op en maken hamburgers voor op de barbecue.
En steken de sauna maar weer aan. Het is dicht en donker bewolkt, kil en de wind neemt toe. Als we binnen zitten te zweten regent het een beetje. Dampend gaan we weer het meer in, dat nu veel kouder is dan voor de storm en regen. Toch heerlijk om, zoals Adam en Eva, in het paradijs te vertoeven. De lucht is gitzwart als we om 10 uur weer op Lena zijn. De wind fluit alweer om de mast en we duiken heerlijk onder het dekbed in het vooronder.
Windstil als we opstaan, de lucht breekt open en de zon schijnt weer. We zwaaien de bootjes die allemaal vertrekken uit. Jan vaart de boot naar de andere kant van de steiger omdat vanmiddag de wind 180° zal draaien en weer hard wordt. Henneke blijft op de steiger om de lijntjes aan te pakken. Het is zo gefikst (mag niet met een 'X' bij het scrabbelen) met dit mooie weer. Dan kneed hij -onder het motto van: “de aanhouder wint”- een brood van drie granen mix met gist dat hij van Brenda uit Arvika heeft meegekregen. Er legt er een kleine zeilboot aan met de clubvlag van Åmål. De schipper hoort dus bij dit clubhuis en wij zijn zijn gast.
Hij is met zijn broer, diens vrouw en blinde zoon, zijn zoon, schoondochter en kleindochtertje even voor de lunch en het strandje hier naar toe. Oorspronkelijk komt hij uit Kopenhagen waar zijn broer nog woont. Ook hij kan na 30 jaar nog steeds niet aan het Zweedse brood wennen en vindt knäckebröd helemaal een ramp. (wij houden daar wel van) Hij doet zijn boodschappen bij Netto in Åmål waar ze Deens brood verkopen, wij hopen ook Deens meel. Zulke gesprekken ontstaan aan de tafels op de steiger waar wij, bij de tomatensla met smakeloze mozzarella(!), de niet verbrandde kern van het brood van gisteren eten. De koele witte wijn is goed. We praten nog even over de zeekaarten en pilots van dit mooie gebied en de gekke drukte in de scheren op de westkust. Een bootje van de gemeentereiniging komt het huisvuil ophalen. Een bootje van de zeilclub brengt even later voorraden bier en tassen met inhoud en een grote dubbele koelkast die we later in de keuken terug vinden. Ze vertrekken met een boot vol afgedankte spullen die achter de sauna lagen opgestapeld. Vanaf vier uur zijn we weer alleen op het eiland. Drie kleine jongetjes komen in een bootje met buitenboordmotor vanaf de overkant op het eilandje spelen. Ook twee meisjes in een rubberboot leggen aan de lage steiger aan. Na twintig minuten zijn de kinderen weer weg. Wat heerlijk voor ze om in zo'n vrije ruimte te leven. We piepen broodjes op en maken hamburgers voor op de barbecue.
En steken de sauna maar weer aan. Het is dicht en donker bewolkt, kil en de wind neemt toe. Als we binnen zitten te zweten regent het een beetje. Dampend gaan we weer het meer in, dat nu veel kouder is dan voor de storm en regen. Toch heerlijk om, zoals Adam en Eva, in het paradijs te vertoeven. De lucht is gitzwart als we om 10 uur weer op Lena zijn. De wind fluit alweer om de mast en we duiken heerlijk onder het dekbed in het vooronder.
dinsdag 5 augustus 2008
Scrabble
Dinsdag 5 augustus; Svegön
De wind neemt iets af, maar het blijft een beetje sombere dag. Op Radio-Stockholm horen we dat er een zoektocht naar een motorboot gaande is. Later horen we dat er een onbemand Duits schip op de kust is gestrand en een ander Russisch zeilschip is vergaan. (later horen we dat de opvarenden zijn verdronken) Jan doet zijn zoveelste poging om een behoorlijk brood te bakken maar het deeg blijft een onbestendige massa. Het gaat, terwijl we in de keuken van het clubhuis op de heuvel de afwas doen, daar de grote elektrische oven in. Wij mogen, omdat het regent, scrabbelen in de kajuit. Henneke wordt eindelijk door Jan verslagen als deze zijn Q kwijt kan met 2x letterwaarde en er Quaker met 3x woordwaarde mee legt. In een volgende slag vult hij het woord aan met hoeden 3 x woordwaarde. Meer dan 180 punten erbij! Henneke, die de laatste keren steeds de Q uit het zakje pakte, hoopte er al op dat Jan die moeilijke letter zou pakken.
Er wordt op de voorstag geslagen, een man vraagt of wij iets in de oven hadden staan wat nu verbrand is. Dat klopt dus. Het brood is bijna zwart. Al drie weken wordt het niets meer met het brood. Het Zweedse brood vinden we niet om te eten. We hebben wel voor de zekerheid op-piep chiabatta's en stokbroodjes gekocht. Ook de ronde platte Polarbroodjes die we nu uitproberen smaken nergens naar. 's avonds eten we lekker pittige bami met veel groente en weinig Mie, want die smaakt ook al niet zo best weten we uit ervaring. Henneke krijgt 's avonds haar revanche. Jan pakt direct de 'Q' en legt op zijn derde beurt 'aqua' en later met de 'Y' Yen. Mooi toch? Daar steekt 'ex' met de 'X' toch magertjes tegen af. Dat Henneke wel wint, komt omdat ze meer geluk heeft. Zo is dat.
maandag 4 augustus 2008
Åmål - Svegön
Maandag 4 augustus; Åmål - Svegön
Er is slecht weer op komst volgens radio-Stockholm. De diepe depressie die nu stormkracht 10 Bft veroorzaakt op het Skagerak komt onze kant op. Vanmiddag zal het 7-8 Bft uit het Noord-Oosten worden op de Vänern. We kunnen in een uur weer op Svegön zijn waar we redelijk in de luwte aan de steiger kunnen liggen. Dat lijkt ons beter dan hier in de haven te blijven waar de wind straks recht in waait.
Bijna 8 uur. Jan blijft aan boord om de weerberichten te horen en het ontbijt te maken, terwijl Henneke nog even snel naar de WC moet en een douche neemt. Ze verliest haar slipper op de boegspriet die onder de steiger drijft en ook met de pikhaak niet meer op te vissen is. Een plukje riet houdt het schoeisel gevangen en als ze weer terug komt vissen we het vanuit de rubberboot op. Als Hen de ontbijtboel afwast gaat Jan nog even snel naar de apotheek, de Systeembolaget is tot 10 uur dicht, de rode wijn wordt deze week dus gerantsoeneerd. Inmiddels zijn we al een beetje bekend in dit vaarwater en durven we achterlangs de rots waar de vuurtoren op staat en tussen een paar eilandjes en stenen door te varen. Het scheelt een kwartier met de vorige keer. De wind neemt gestaag toe. Als we om half 11 aanleggen op de steiger liggen we precies tegenover de plaats waar we vorige week lagen. Toen was de wind Z-W nu wordt hij N-O. We hoeven hier niet bang te zijn voor hoge golven. Het strandje verderop dat het eiland met een grote rots verbindt is een goede golfbreker. De enige zeilboot die hier gemeerd lag vertrekt tegen de middag. Later komt er een motorboot naast ons liggen. Een vader met zijn vrolijk over de steiger huppelende 6 jarige dochtertje. De man spreekt amper engels. Ze gaan met een grote opblaas dolfijn naar het strandje, maar zijn weer snel terug, het waait harder, het regenend een beetje en het wordt kouder. We steken de sauna vast aan, het hout ligt ervoor klaar en een bijl staat in het blok. Terwijl de kachel heet wordt maken we een wandeling over het eiland. Op de rotsen aan de oostkant zitten we een tijd naar de brekende golven te kijken.
Terug op Lena hullen we ons in badjassen en nemen handdoek, waterketel en theepot mee het warme houten huisje in. Heet en bezweet het meer inlopen in de regen is het lekkerste wat een mens kan doen in deze omstandigheden ervaren we. Beetje zwemmen en dobberen en afspoelen onder de ijskoude buitendouche. Als we opnieuw dampend het water induiken, zien we nog twee kleine motorboten aanleggen naast de andere. Het waait hard maar de golven kunnen ons niet bereiken. 's nachts wordt de storm compleet. De landvasten kreunen rond de kikkers en de wind fluit om de mast. We slapen erg slecht en moeten aan onze storm van vorig jaar in Denemarken denken. De meerboei waaraan we lagen brak van zijn ketting en we strandden. Nu waait het minder en liggen we aan een (hopelijk) stevige steiger, maar zo'n oude ervaring speelt toch op.
Er is slecht weer op komst volgens radio-Stockholm. De diepe depressie die nu stormkracht 10 Bft veroorzaakt op het Skagerak komt onze kant op. Vanmiddag zal het 7-8 Bft uit het Noord-Oosten worden op de Vänern. We kunnen in een uur weer op Svegön zijn waar we redelijk in de luwte aan de steiger kunnen liggen. Dat lijkt ons beter dan hier in de haven te blijven waar de wind straks recht in waait.
Bijna 8 uur. Jan blijft aan boord om de weerberichten te horen en het ontbijt te maken, terwijl Henneke nog even snel naar de WC moet en een douche neemt. Ze verliest haar slipper op de boegspriet die onder de steiger drijft en ook met de pikhaak niet meer op te vissen is. Een plukje riet houdt het schoeisel gevangen en als ze weer terug komt vissen we het vanuit de rubberboot op. Als Hen de ontbijtboel afwast gaat Jan nog even snel naar de apotheek, de Systeembolaget is tot 10 uur dicht, de rode wijn wordt deze week dus gerantsoeneerd. Inmiddels zijn we al een beetje bekend in dit vaarwater en durven we achterlangs de rots waar de vuurtoren op staat en tussen een paar eilandjes en stenen door te varen. Het scheelt een kwartier met de vorige keer. De wind neemt gestaag toe. Als we om half 11 aanleggen op de steiger liggen we precies tegenover de plaats waar we vorige week lagen. Toen was de wind Z-W nu wordt hij N-O. We hoeven hier niet bang te zijn voor hoge golven. Het strandje verderop dat het eiland met een grote rots verbindt is een goede golfbreker. De enige zeilboot die hier gemeerd lag vertrekt tegen de middag. Later komt er een motorboot naast ons liggen. Een vader met zijn vrolijk over de steiger huppelende 6 jarige dochtertje. De man spreekt amper engels. Ze gaan met een grote opblaas dolfijn naar het strandje, maar zijn weer snel terug, het waait harder, het regenend een beetje en het wordt kouder. We steken de sauna vast aan, het hout ligt ervoor klaar en een bijl staat in het blok. Terwijl de kachel heet wordt maken we een wandeling over het eiland. Op de rotsen aan de oostkant zitten we een tijd naar de brekende golven te kijken.
Terug op Lena hullen we ons in badjassen en nemen handdoek, waterketel en theepot mee het warme houten huisje in. Heet en bezweet het meer inlopen in de regen is het lekkerste wat een mens kan doen in deze omstandigheden ervaren we. Beetje zwemmen en dobberen en afspoelen onder de ijskoude buitendouche. Als we opnieuw dampend het water induiken, zien we nog twee kleine motorboten aanleggen naast de andere. Het waait hard maar de golven kunnen ons niet bereiken. 's nachts wordt de storm compleet. De landvasten kreunen rond de kikkers en de wind fluit om de mast. We slapen erg slecht en moeten aan onze storm van vorig jaar in Denemarken denken. De meerboei waaraan we lagen brak van zijn ketting en we strandden. Nu waait het minder en liggen we aan een (hopelijk) stevige steiger, maar zo'n oude ervaring speelt toch op.
zondag 3 augustus 2008
Åmål
Zondag 3 augustus; Åmål
Het lijkt wel weer een druilerige zondag te worden zoals 2 weken geleden. Kleine buitjes, beetje wind, soms en beetje zon. Terwijl we het ontbijt klaarmaken zien we de tot Kampeerauto omgebouwde oude Mercedes bestelwagen op de Camping aan de overkant van de haven staan. Om halftien stappen de onderwijzers aan boord met een stuk brood en een kruidensmeerkaasje als beleg. Ook moeten ze een restje melk voor in de koffie offeren omdat wij per ongeluk karnemelk hebben gekocht. Wij zorgen voor eitjes, pompelmoezen en marmelade. Gezellig in de kajuit. Het stel uit Stockholm is iets jonger dan wij en ook drie jaar geleden aan een tweede leven samen begonnen. Ze zijn onderweg naar een uitvoering van een toneelstuk 3 uur tijden verderop. Als ze na het ontbijt buiten een sigaret willen roken, is het mooi tijd om op te breken en brengen we ze naar de Camper die nu op de parkeerplaats bij de dancing staat. We bewonderen hun mobiele woning en wisselen adressen uit. Volgend jaar komen we misschien in de buurt, ze laten ons graag met Stokholm, 'een echte stad' kennismaken. Wij pochen een beetje terug over Amsterdam, maar blijven vandaag in de haven en het gemiezer liggen. Om teveel lamlendigheid te voorkomen maken we aan het eind van de middag nog een wandelingetje onder een waterig zonnetje door een volstrekt verlaten stad. Het zou het vervolg kunnen zijn van het schouwspel waaruit we gisteren wegliepen. De twee enorme supermarkten zijn de hele dag open. Er is één kassa open en minder dan een handjevol mensen binnen. We hebben uit chagrijn geen zin meer om te koken straks en nemen diepvries-lasagne en een bezemsteel voor de luiwagen mee. De stemming, die toch al niet best was, raakt door het eten van de Lasagne tot een volstrekt dieptepunt. De vraag waarom we het papperige geval toch op aten kunnen we niet beantwoorden voor elkaar. De espresso met bittere chocola maakt weer iets goed, een Korewijn versterkt dat nog eens en na het scrabbelen gaan we weer vrolijk naar bed.
Het lijkt wel weer een druilerige zondag te worden zoals 2 weken geleden. Kleine buitjes, beetje wind, soms en beetje zon. Terwijl we het ontbijt klaarmaken zien we de tot Kampeerauto omgebouwde oude Mercedes bestelwagen op de Camping aan de overkant van de haven staan. Om halftien stappen de onderwijzers aan boord met een stuk brood en een kruidensmeerkaasje als beleg. Ook moeten ze een restje melk voor in de koffie offeren omdat wij per ongeluk karnemelk hebben gekocht. Wij zorgen voor eitjes, pompelmoezen en marmelade. Gezellig in de kajuit. Het stel uit Stockholm is iets jonger dan wij en ook drie jaar geleden aan een tweede leven samen begonnen. Ze zijn onderweg naar een uitvoering van een toneelstuk 3 uur tijden verderop. Als ze na het ontbijt buiten een sigaret willen roken, is het mooi tijd om op te breken en brengen we ze naar de Camper die nu op de parkeerplaats bij de dancing staat. We bewonderen hun mobiele woning en wisselen adressen uit. Volgend jaar komen we misschien in de buurt, ze laten ons graag met Stokholm, 'een echte stad' kennismaken. Wij pochen een beetje terug over Amsterdam, maar blijven vandaag in de haven en het gemiezer liggen. Om teveel lamlendigheid te voorkomen maken we aan het eind van de middag nog een wandelingetje onder een waterig zonnetje door een volstrekt verlaten stad. Het zou het vervolg kunnen zijn van het schouwspel waaruit we gisteren wegliepen. De twee enorme supermarkten zijn de hele dag open. Er is één kassa open en minder dan een handjevol mensen binnen. We hebben uit chagrijn geen zin meer om te koken straks en nemen diepvries-lasagne en een bezemsteel voor de luiwagen mee. De stemming, die toch al niet best was, raakt door het eten van de Lasagne tot een volstrekt dieptepunt. De vraag waarom we het papperige geval toch op aten kunnen we niet beantwoorden voor elkaar. De espresso met bittere chocola maakt weer iets goed, een Korewijn versterkt dat nog eens en na het scrabbelen gaan we weer vrolijk naar bed.
zaterdag 2 augustus 2008
restaurant/disco/casino/nachtclub
Zaterdag 2 augustus; Svegön - Åmål
Voor de derde keer binnen twee weken varen we de smalle haveningang van Åmål door en leggen aan aan de steiger waar we de eerste keer ook lagen. De Duitse zeilboot is gelukkig vertrokken. Het is al drie uur; we moeten eerst naar de systeembolaget, die vroeg sluit, voor wijn en naar de supermarkt voor de rest.
Het idee van ijswater in de koelbox blijkt inderdaad te werken, maar het is nu ook veel minder heet dan vorige week. Nu is hij weer gevuld voor een week en de bevroren ijszak leggen we er voor de zekerheid ook bij. Het avondeten is nog niet op of uit het restaurant/disco/casino/nachtclub komt muziek. Rolling Stones, Bob Dylan enzo. Klinkt niet slecht, het is live. We liggen vrijwel tegen de tent aan en gaan een kijkje nemen. Buiten op het terras speelt een goede 4 mans band, de toegang is vrij. Er is weinig publiek; aan de tafeltjes wordt gegeten. Wij schuiven aan bij een Zweeds stel die voor ons uit het Zweeds vertalen dat er nu een paar liedjes van de beroemde Hollander Cornelis Vreeswijk worden gezongen. (Die van: “De nozem en de non”) We hebben een leuke avond, Hij is kunst-leraar en zij is onderwijzeres op een Waldorf-school (Antroposofisch). Een paar weken geleden was hij nog met zijn klas in Amsterdam op een kunstreis; Leuk voor Henneke om een collega te ontmoeten, zoiets schept een band. Morgen komen ze op Lena ontbijten. Als om 11 uur de muziek stopt is er vrijwel geen publiek meer over. De disco achter de bar draait volop zijn dreunen en flikkert zijn lichten, maar er is geen mens te bekennen. Twee geüniformeerde bewakers lopen dreigend rond zonder iets om handen te hebben en de black-Jack dame achter de halfronde tafel speelt met haar fiches. Aan de bar hangen 5 meter van elkaar twee mannen. Het is een merkwaardige surrealistische bedoening hier. Buitengekomen staan een paar mensen zwijgend te roken. Het lijkt wel of we uit een lange dreigende intro van een thriller weglopen. De camera zwenkt van ons weg en de kijkers worden meegevoerd naar wat zich hier achter de schermen werkelijk afspeelt. Wij sluiten ons veilig op in het vooronder en vallen ondanks de disco snel in slaap.
Voor de derde keer binnen twee weken varen we de smalle haveningang van Åmål door en leggen aan aan de steiger waar we de eerste keer ook lagen. De Duitse zeilboot is gelukkig vertrokken. Het is al drie uur; we moeten eerst naar de systeembolaget, die vroeg sluit, voor wijn en naar de supermarkt voor de rest.
Het idee van ijswater in de koelbox blijkt inderdaad te werken, maar het is nu ook veel minder heet dan vorige week. Nu is hij weer gevuld voor een week en de bevroren ijszak leggen we er voor de zekerheid ook bij. Het avondeten is nog niet op of uit het restaurant/disco/casino/nachtclub komt muziek. Rolling Stones, Bob Dylan enzo. Klinkt niet slecht, het is live. We liggen vrijwel tegen de tent aan en gaan een kijkje nemen. Buiten op het terras speelt een goede 4 mans band, de toegang is vrij. Er is weinig publiek; aan de tafeltjes wordt gegeten. Wij schuiven aan bij een Zweeds stel die voor ons uit het Zweeds vertalen dat er nu een paar liedjes van de beroemde Hollander Cornelis Vreeswijk worden gezongen. (Die van: “De nozem en de non”) We hebben een leuke avond, Hij is kunst-leraar en zij is onderwijzeres op een Waldorf-school (Antroposofisch). Een paar weken geleden was hij nog met zijn klas in Amsterdam op een kunstreis; Leuk voor Henneke om een collega te ontmoeten, zoiets schept een band. Morgen komen ze op Lena ontbijten. Als om 11 uur de muziek stopt is er vrijwel geen publiek meer over. De disco achter de bar draait volop zijn dreunen en flikkert zijn lichten, maar er is geen mens te bekennen. Twee geüniformeerde bewakers lopen dreigend rond zonder iets om handen te hebben en de black-Jack dame achter de halfronde tafel speelt met haar fiches. Aan de bar hangen 5 meter van elkaar twee mannen. Het is een merkwaardige surrealistische bedoening hier. Buitengekomen staan een paar mensen zwijgend te roken. Het lijkt wel of we uit een lange dreigende intro van een thriller weglopen. De camera zwenkt van ons weg en de kijkers worden meegevoerd naar wat zich hier achter de schermen werkelijk afspeelt. Wij sluiten ons veilig op in het vooronder en vallen ondanks de disco snel in slaap.
vrijdag 1 augustus 2008
Winterstalling?
Vrijdag 1 augustus; Svegön
Eindelijk denkt Jan er aan om met het dok in Sjotorp te bellen om afspraken te maken voor de winterstalling. Het antwoordapparaat geeft een ander telefoonnummer, maar als we het bellen blijkt zijn Zweeds ontoereikend.
Op de steiger vraagt hij aan iemand om het nummer voor hem op te schrijven. De man blijkt zelf kortgeleden eigenaar te zijn geworden van een voormalig werfje waar ook schepen voor de winter gestald worden. Het is in Vanersburg, we hebben het zien liggen toen we er waren. Na enig overleg over tijden en prijzen lijkt het ons wel wat. We spreken af om tijdig te bellen als we het laatste weekend van augustus de boot daar brengen en uit het water laten takelen. Verder maken er opnieuw een lekkere luie dag van in dit subtropisch zwemparadijs. 's Avonds gaan de laatste worstjes op het vuur en de laatste rode wijn in het glas. Morgen alweer boodschappen doen.
Eindelijk denkt Jan er aan om met het dok in Sjotorp te bellen om afspraken te maken voor de winterstalling. Het antwoordapparaat geeft een ander telefoonnummer, maar als we het bellen blijkt zijn Zweeds ontoereikend.
Op de steiger vraagt hij aan iemand om het nummer voor hem op te schrijven. De man blijkt zelf kortgeleden eigenaar te zijn geworden van een voormalig werfje waar ook schepen voor de winter gestald worden. Het is in Vanersburg, we hebben het zien liggen toen we er waren. Na enig overleg over tijden en prijzen lijkt het ons wel wat. We spreken af om tijdig te bellen als we het laatste weekend van augustus de boot daar brengen en uit het water laten takelen. Verder maken er opnieuw een lekkere luie dag van in dit subtropisch zwemparadijs. 's Avonds gaan de laatste worstjes op het vuur en de laatste rode wijn in het glas. Morgen alweer boodschappen doen.
donderdag 31 juli 2008
Patronen
Donderdag 31 juli; Svegön
Zoals meestal is het na zo'n avond barbecue bij Zweden (en dat lijkt in de vakantie dagelijkse praktijk) 's ochtends nog lang stil op de steiger en is men ook minder spraakzaam. We komen met onze kaarten tevoorschijn zoals afgesproken en er worden enkele mooie plekjes en aanvaar gegevens op aangetekend. Er zijn in het hele gebied waar we nu varen geen plaatsen waar we boodschappen kunnen doen of water en dergelijke kunnen bijvullen. We zullen dus over een dag of wat weer naar Åmål terug moeten. Jan doet de bevroren waterflessen in de koelbox, wat voldoende werkt voor de wijn, bier en het water. Na enkele uren is de temperatuur gedaald tot 5 graden. De melk is al over de datum heen en zuur. Als we op deze manier de box een beetje koel houden, dan zal de compressor ook minder hoeven te werken als we hem weer volstoppen later. Henneke heeft eindelijk haar acht maal zes verschillende gekleurde blokjes gehaakt die nu tot een dekentje aan elkaar gemaakt moeten worden.
Op de tafel wordt de zaak uitgespreid, maar de vraag is hoe het geheel qua patroon (of toevallig) en kleuren er uit zal zien. Jan komt te hulp met mathematische modellen voor het mozaïek die een grote verscheidenheid opleveren. We maken foto's om de verschillen te kunnen vergelijken. We zijn er uren mee bezig tot een keus is gemaakt. Als Henneke de blokjes aan elkaar haakt, is Jan op papier nog uren met het idee bezig. Hij ontdekt er muzikale motieven in die hij probeert uit te werken. Uiteindelijk moet het patroon daardoor aangepast worden. Voor Henneke is dat geen probleem doordat het aan elkaar haken veel moeilijker gaat dan het lijkt, en de verdere dag wordt besteed aan het opzetten en uithalen van wat een dekentje moet worden. Jan pielt -voor het eerst deze vakantie- op het keyboard met hele-toonsladders en motieven uit het dekentjes patroon. Uiteindelijk leidt dat tot het bekende gerag op de toetsen en de drumcomputer. Door het gebruik van een hoofdtelefoon blijft een oorlog met Zweden uit.
Zoals meestal is het na zo'n avond barbecue bij Zweden (en dat lijkt in de vakantie dagelijkse praktijk) 's ochtends nog lang stil op de steiger en is men ook minder spraakzaam. We komen met onze kaarten tevoorschijn zoals afgesproken en er worden enkele mooie plekjes en aanvaar gegevens op aangetekend. Er zijn in het hele gebied waar we nu varen geen plaatsen waar we boodschappen kunnen doen of water en dergelijke kunnen bijvullen. We zullen dus over een dag of wat weer naar Åmål terug moeten. Jan doet de bevroren waterflessen in de koelbox, wat voldoende werkt voor de wijn, bier en het water. Na enkele uren is de temperatuur gedaald tot 5 graden. De melk is al over de datum heen en zuur. Als we op deze manier de box een beetje koel houden, dan zal de compressor ook minder hoeven te werken als we hem weer volstoppen later. Henneke heeft eindelijk haar acht maal zes verschillende gekleurde blokjes gehaakt die nu tot een dekentje aan elkaar gemaakt moeten worden.
Op de tafel wordt de zaak uitgespreid, maar de vraag is hoe het geheel qua patroon (of toevallig) en kleuren er uit zal zien. Jan komt te hulp met mathematische modellen voor het mozaïek die een grote verscheidenheid opleveren. We maken foto's om de verschillen te kunnen vergelijken. We zijn er uren mee bezig tot een keus is gemaakt. Als Henneke de blokjes aan elkaar haakt, is Jan op papier nog uren met het idee bezig. Hij ontdekt er muzikale motieven in die hij probeert uit te werken. Uiteindelijk moet het patroon daardoor aangepast worden. Voor Henneke is dat geen probleem doordat het aan elkaar haken veel moeilijker gaat dan het lijkt, en de verdere dag wordt besteed aan het opzetten en uithalen van wat een dekentje moet worden. Jan pielt -voor het eerst deze vakantie- op het keyboard met hele-toonsladders en motieven uit het dekentjes patroon. Uiteindelijk leidt dat tot het bekende gerag op de toetsen en de drumcomputer. Door het gebruik van een hoofdtelefoon blijft een oorlog met Zweden uit.
woensdag 30 juli 2008
Wartaal en drank
Woensdag 30 juli; Svegön
Een prachtige erg warme dag. Regelmatig even het water in is beslist een noodzaak. We verhuizen vandaag met boeken, eten en drinken naar de bomen op de rotsen bij het strandje. Hele dag luieren dus. 's avonds grillen we een worstje bij de grote publieke barbecue en eten aan een van de vele houten tafels op de steiger. Een paar Zweden knopen een praatje aan.
We willen graag tips over interessante plaatsen waar we met de boot kunnen komen. Morgen voor ze vertrekken halen we de kaart erbij dan kunnen ze het preciezer aanwijzen. De uitspraak van Zweedse plaatsnamen is vaak onbegrijpelijk voor ons. Ze kunnen dat wel begrijpen en ook voor Zweden geldt dat de uitspraak je het gewoon moet weten, er zijn taalkundig vaak meerder variaties mogelijk maar soms slaat de uitspraak helemaal nergens op. Een paar mensen hebben duidelijk meer gedronken dan gezond is. Een man heeft het over een sterk alcoholisch drankje dat ze zelf graag brouwen, een nationale sport heet het. Hij zal ons er wel van laten proeven en gaat naar zijn boot, waar hij niet meer uit vandaan komt.
Een prachtige erg warme dag. Regelmatig even het water in is beslist een noodzaak. We verhuizen vandaag met boeken, eten en drinken naar de bomen op de rotsen bij het strandje. Hele dag luieren dus. 's avonds grillen we een worstje bij de grote publieke barbecue en eten aan een van de vele houten tafels op de steiger. Een paar Zweden knopen een praatje aan.
We willen graag tips over interessante plaatsen waar we met de boot kunnen komen. Morgen voor ze vertrekken halen we de kaart erbij dan kunnen ze het preciezer aanwijzen. De uitspraak van Zweedse plaatsnamen is vaak onbegrijpelijk voor ons. Ze kunnen dat wel begrijpen en ook voor Zweden geldt dat de uitspraak je het gewoon moet weten, er zijn taalkundig vaak meerder variaties mogelijk maar soms slaat de uitspraak helemaal nergens op. Een paar mensen hebben duidelijk meer gedronken dan gezond is. Een man heeft het over een sterk alcoholisch drankje dat ze zelf graag brouwen, een nationale sport heet het. Hij zal ons er wel van laten proeven en gaat naar zijn boot, waar hij niet meer uit vandaan komt.
dinsdag 29 juli 2008
Åmål - Svegön
Dinsdag 29 juli; Åmål - Svegön
Het is gaan waaien vannacht en bewolkt als we opstaan. Na het water tanken willen we weg om de rest van de week bij rustige eilandjes of voor anker door te brengen. We zien dat de Duitsers nog steeds op de zelfde plaats liggen en vragen ons af of we ze op een of andere wijze hulp kunnen bieden, maar dat kan ook verkeerd worden opgevat. Misschien zien wij het wel verkeerd. Voor we uitvaren gaat Jan poolshoogte nemen. Ze liggen alweer in bed, na om 6 uur de golven verderop gezien te hebben. Dat was veel te veel voor ze, ze wachten rustiger weer af. Wij varen wel weg. De golven vallen wel mee: de wind is ongeveer 4 Bft. We varen op de motor er tegenin richting eilandjes 4 mijl zuidelijker. Het eerste eiland Svegön is geweldig. Er liggen een paar bootjes met hekboei aan een hoge steiger. Er is een strandje, clubhuis, barbecue en een Sauna.
We kunnen de inhoud van de koelbox in de koelkast leggen en een grote fles water in de vriezer. Met die fles blijft de koelbox zonder stroomgebruik beschikbaar voor wijn en bier. Het kleine eiland is deel van een groter natuurreservaat lezen we op een groot informatiebord. We maken een kleine wandeling naar de steiger voor kano's aan de zuid-west kant. Daar is ook een vuurplaats waar het brandhout al klaar ligt. Tegen de avond is de wind gaan liggen en de lucht weer opgeklaard.
Het is gaan waaien vannacht en bewolkt als we opstaan. Na het water tanken willen we weg om de rest van de week bij rustige eilandjes of voor anker door te brengen. We zien dat de Duitsers nog steeds op de zelfde plaats liggen en vragen ons af of we ze op een of andere wijze hulp kunnen bieden, maar dat kan ook verkeerd worden opgevat. Misschien zien wij het wel verkeerd. Voor we uitvaren gaat Jan poolshoogte nemen. Ze liggen alweer in bed, na om 6 uur de golven verderop gezien te hebben. Dat was veel te veel voor ze, ze wachten rustiger weer af. Wij varen wel weg. De golven vallen wel mee: de wind is ongeveer 4 Bft. We varen op de motor er tegenin richting eilandjes 4 mijl zuidelijker. Het eerste eiland Svegön is geweldig. Er liggen een paar bootjes met hekboei aan een hoge steiger. Er is een strandje, clubhuis, barbecue en een Sauna.
We kunnen de inhoud van de koelbox in de koelkast leggen en een grote fles water in de vriezer. Met die fles blijft de koelbox zonder stroomgebruik beschikbaar voor wijn en bier. Het kleine eiland is deel van een groter natuurreservaat lezen we op een groot informatiebord. We maken een kleine wandeling naar de steiger voor kano's aan de zuid-west kant. Daar is ook een vuurplaats waar het brandhout al klaar ligt. Tegen de avond is de wind gaan liggen en de lucht weer opgeklaard.
maandag 28 juli 2008
Ankerbaai - Åmål
Maandag 28 juli; Ankerbaai - Åmål
Door de hitte en de koelkast zijn de accu's bijna leeg. We gaan terug naar de haven van Åmål om ze op te laden en intussen nog wat extra goed houdbare voeding te kopen. We zien bij het binnenlopen van de haven de mooie Duitse boot nog op dezelfde plaats liggen en vragen ons af of er soms wat aan de hand zal zijn. Er is niemand aan boord. We zijn aangemeerd voor het restaurant, er zijn verder geen vrije plaatsen. We sluiten de stekker aan en staan even later in de rij voor een ijsje dat we opeten in de schaduw van hoge bomen op een oud kerkhof waar nog 2 grafstenen staan. Het is nog steeds erg warm. Niet prettig als we naar een afgelegen maritieme winkel, die geen Cobbs-gril verkoopt, en daarna door het stadje lopen voor de supermarkt. We zitten nog een tijd met een boekje op het gras onder de bomen en drinken een bier op het terras bij een restaurant/disco/casino (!) Aan het eind van de middag is de accu nog lang niet vol, we besluiten om hier maar te blijven en er het beste van te maken. Later op de avond gaan we op het terras waar we waren slecht eten. 's Avonds laat komt het Duitse stel nog een kop thee drinken aan boord. Ze zijn de hele dag op de fiets weggeweest. Morgenvroeg om 6 uur willen ze echt vertrekken. We krijgen de indruk dat ze erg opzien tegen alle sluizen die ze passeren moeten.
Door de hitte en de koelkast zijn de accu's bijna leeg. We gaan terug naar de haven van Åmål om ze op te laden en intussen nog wat extra goed houdbare voeding te kopen. We zien bij het binnenlopen van de haven de mooie Duitse boot nog op dezelfde plaats liggen en vragen ons af of er soms wat aan de hand zal zijn. Er is niemand aan boord. We zijn aangemeerd voor het restaurant, er zijn verder geen vrije plaatsen. We sluiten de stekker aan en staan even later in de rij voor een ijsje dat we opeten in de schaduw van hoge bomen op een oud kerkhof waar nog 2 grafstenen staan. Het is nog steeds erg warm. Niet prettig als we naar een afgelegen maritieme winkel, die geen Cobbs-gril verkoopt, en daarna door het stadje lopen voor de supermarkt. We zitten nog een tijd met een boekje op het gras onder de bomen en drinken een bier op het terras bij een restaurant/disco/casino (!) Aan het eind van de middag is de accu nog lang niet vol, we besluiten om hier maar te blijven en er het beste van te maken. Later op de avond gaan we op het terras waar we waren slecht eten. 's Avonds laat komt het Duitse stel nog een kop thee drinken aan boord. Ze zijn de hele dag op de fiets weggeweest. Morgenvroeg om 6 uur willen ze echt vertrekken. We krijgen de indruk dat ze erg opzien tegen alle sluizen die ze passeren moeten.
zondag 27 juli 2008
Ankerbaai
Zondag 27 juli; Ankerbaai
De zonnetent hebben we op laten staan vannacht, in de kuip is het best uit te houden. Eenden lijken het aan te voelen als er ontbeten wordt. Zij maken het enige geluid op het rimpelloze water. Zij mogen het oude brood, dat na twee dagen verkruimeld, op eten. Wij hebben weer een vers brood op tafel. Jammer dat het nog steeds niet voldoet aan onze eisen. Maar de koffie is nog steeds geweldig. Het wordt een heerlijk luie zondag, boekje lezen, haakwerkje haken, beetje om ons heen kijken en siësta houden als de Zweden weer met hun bootjes beginnen. Dan gaat de rubberboot in het water. Aan een echtpaar dat in een kano voorbijkomt vragen we waar we aan land kunnen op niet privé terrein;
We willen even de benen strekken en een vuurtje stoken om te eten. Het is 10 minuten roeien naar een tweepersoons strandje verscholen in de met riet begroeide oevers koel onder hoge bomen. De fles wijn wordt uit de volle etenstas gevist, maar de glazen zijn we vergeten. Henneke ziet het als haar omissie en roeit terug, Jan zorgt voor de braai. Later op de avond roeit hij ook nog een keer hen en weer voor spul tegen de muggen en nog een beetje wijn. De zon kleurt de omgeving roze en paars als we voldaan weer aan boord van Lena stappen.
De zonnetent hebben we op laten staan vannacht, in de kuip is het best uit te houden. Eenden lijken het aan te voelen als er ontbeten wordt. Zij maken het enige geluid op het rimpelloze water. Zij mogen het oude brood, dat na twee dagen verkruimeld, op eten. Wij hebben weer een vers brood op tafel. Jammer dat het nog steeds niet voldoet aan onze eisen. Maar de koffie is nog steeds geweldig. Het wordt een heerlijk luie zondag, boekje lezen, haakwerkje haken, beetje om ons heen kijken en siësta houden als de Zweden weer met hun bootjes beginnen. Dan gaat de rubberboot in het water. Aan een echtpaar dat in een kano voorbijkomt vragen we waar we aan land kunnen op niet privé terrein;
We willen even de benen strekken en een vuurtje stoken om te eten. Het is 10 minuten roeien naar een tweepersoons strandje verscholen in de met riet begroeide oevers koel onder hoge bomen. De fles wijn wordt uit de volle etenstas gevist, maar de glazen zijn we vergeten. Henneke ziet het als haar omissie en roeit terug, Jan zorgt voor de braai. Later op de avond roeit hij ook nog een keer hen en weer voor spul tegen de muggen en nog een beetje wijn. De zon kleurt de omgeving roze en paars als we voldaan weer aan boord van Lena stappen.
zaterdag 26 juli 2008
Åmål - Ankerbaai
Zaterdag 26 juli; Åmål - Ankerbaai
Het is 's ochtends vroeg al erg warm. We nemen uitgebreid afscheid van het Duitse stel en verkassen naar de overkant van het fjord waar in een kleine baai geankerd kan worden. Het is iets koeler midden op het water, onder de zonnetent tocht het voor anker een klein beetje door, waardoor het wel uit te houden is hier. We zwemmen in het water dat heerlijk koel is. Op de kusten staan rondom enkele zomerhuizen. Jammer dat de Zweden zo gek zijn op snelle motorboten en waterscooters. Regelmatig spuiten ze voorbij. Geluid draagt ver met dit stille weer over het water. Uit een van de huisjes klinken harde disco-dreunen. Gelukkig stopt het weer na een uur of zo. Om acht uur horen we uit de haven van Åmål aan de overkant het openlucht optreden van een band, gelukkig dat we er niet meer naast liggen. Na een paar uur dobberen we een donkere stille zwoele nacht in.
Het is 's ochtends vroeg al erg warm. We nemen uitgebreid afscheid van het Duitse stel en verkassen naar de overkant van het fjord waar in een kleine baai geankerd kan worden. Het is iets koeler midden op het water, onder de zonnetent tocht het voor anker een klein beetje door, waardoor het wel uit te houden is hier. We zwemmen in het water dat heerlijk koel is. Op de kusten staan rondom enkele zomerhuizen. Jammer dat de Zweden zo gek zijn op snelle motorboten en waterscooters. Regelmatig spuiten ze voorbij. Geluid draagt ver met dit stille weer over het water. Uit een van de huisjes klinken harde disco-dreunen. Gelukkig stopt het weer na een uur of zo. Om acht uur horen we uit de haven van Åmål aan de overkant het openlucht optreden van een band, gelukkig dat we er niet meer naast liggen. Na een paar uur dobberen we een donkere stille zwoele nacht in.
vrijdag 25 juli 2008
Arvika-Åmål: Duitse buren
Vrijdag 25 juli; Arvika-Åmål
Met Brenda overlegt Jan zijn probleem met het meel en brood in Zweden. Zij herkent het. Als zij brood bakt gebruikt zijn broodmix en gist, maar echt geweldig wordt het nooit. Zweden eten het liefst een soort cake-brood of keihard knäckebröd. Ze hebben wel een goede espressokoffie gevonden, we drinken er en kopje van. Rond het middaguur zijn we weer terug op Lena. Het is nog steeds bloedheet, we gaan vandaag niet meer varen. We moeten onze voorraden aanvullen bij ICA. De koelbox wordt nog maar net koud genoeg terwijl de compressor dag en nacht draait. Met stroom van de kade kan dat wel, maar straks op de accu zal dat problemen geven. De Duitse man van die mooie houten zeilboot nodigt ons uit om bij hem te komen eten vanavond. Verse vis van de gril. Lijkt ons leuk, we halen met onze eigen boodschappen een extra fles witte wijn uit de systeem-bolaget die we nog net op tijd kunnen koelen.
We hebben een gezellige avond onder hun zonnetent op het voordek. De vriendelijke goedlachse mensen zijn beide 70 jaar en kennen elkaar nog maar drie jaar. Weduwe en weduwnaar. Haar overleden man bouwde evenals haar huidige vriend ook zelf een boot (aluminium) waarop ze veel gezeild heeft. Nu zijn ze -na twee jaar schuren en werken aan deze boot- samen weer op weg met een boot. Maar inmiddels vele jaren ouder en dat valt niet mee. De boot is eigenlijk te groot en te zwaar (16 meter lang en 20 ton) en gaat ver boven hun krachten. In de Trolhätte sluizen kwamen ze daarmee in problemen en de schrik zit ze nog stevig in de benen. Ze willen wel ruilen met onze boot die beter handelbaar lijkt, Jan wil ook wel ruilen want ze hebben werkelijk een schoonheid van een schip. Maar ook voor ons zal het waarschijnlijk net te groot en onhandig blijken, en ook wij worden er niet meer jonger en energieker op. Aan dek wordt een heerlijke verse zalmforel geroosterd op een Cobb-grill. Een ding dat brandt op een paar briketten en een compleet kooktoestel, gril en bakoven kan zijn. Henneke wil 'm al hebben sinds ze het voor het eerst zag en weet nu zeker dat ze er een koopt. Als het donker wordt komen de muggen en moeten we onderdeks in de kajuit ons gesprek voortzetten. Jan haalt de Korewijn van Lena wat de Duitse gastgebers lecker smeckt.
Met Brenda overlegt Jan zijn probleem met het meel en brood in Zweden. Zij herkent het. Als zij brood bakt gebruikt zijn broodmix en gist, maar echt geweldig wordt het nooit. Zweden eten het liefst een soort cake-brood of keihard knäckebröd. Ze hebben wel een goede espressokoffie gevonden, we drinken er en kopje van. Rond het middaguur zijn we weer terug op Lena. Het is nog steeds bloedheet, we gaan vandaag niet meer varen. We moeten onze voorraden aanvullen bij ICA. De koelbox wordt nog maar net koud genoeg terwijl de compressor dag en nacht draait. Met stroom van de kade kan dat wel, maar straks op de accu zal dat problemen geven. De Duitse man van die mooie houten zeilboot nodigt ons uit om bij hem te komen eten vanavond. Verse vis van de gril. Lijkt ons leuk, we halen met onze eigen boodschappen een extra fles witte wijn uit de systeem-bolaget die we nog net op tijd kunnen koelen.
We hebben een gezellige avond onder hun zonnetent op het voordek. De vriendelijke goedlachse mensen zijn beide 70 jaar en kennen elkaar nog maar drie jaar. Weduwe en weduwnaar. Haar overleden man bouwde evenals haar huidige vriend ook zelf een boot (aluminium) waarop ze veel gezeild heeft. Nu zijn ze -na twee jaar schuren en werken aan deze boot- samen weer op weg met een boot. Maar inmiddels vele jaren ouder en dat valt niet mee. De boot is eigenlijk te groot en te zwaar (16 meter lang en 20 ton) en gaat ver boven hun krachten. In de Trolhätte sluizen kwamen ze daarmee in problemen en de schrik zit ze nog stevig in de benen. Ze willen wel ruilen met onze boot die beter handelbaar lijkt, Jan wil ook wel ruilen want ze hebben werkelijk een schoonheid van een schip. Maar ook voor ons zal het waarschijnlijk net te groot en onhandig blijken, en ook wij worden er niet meer jonger en energieker op. Aan dek wordt een heerlijke verse zalmforel geroosterd op een Cobb-grill. Een ding dat brandt op een paar briketten en een compleet kooktoestel, gril en bakoven kan zijn. Henneke wil 'm al hebben sinds ze het voor het eerst zag en weet nu zeker dat ze er een koopt. Als het donker wordt komen de muggen en moeten we onderdeks in de kajuit ons gesprek voortzetten. Jan haalt de Korewijn van Lena wat de Duitse gastgebers lecker smeckt.
donderdag 24 juli 2008
Arvika
Donderdag 24 juli; Arvika
.
Mees eerste verjaardag zal vanmiddag gevierd worden met taart en cadeautjes. Michel brengt ons 's ochtends naar een plek een paar kilometer verderop. In een natuurreservaat op een schiereiland in het meer zijn mooie wandelingen te maken. Er zijn daar ook veel oude grafheuvels en andere resten uit het neolithicum te vinden en er lopen elanden. Die laatste komen we niet tegen. Het is inderdaad een prachtig heuvelachtig gebied met hoge bomen en mooie uitzichten over het meer. We zoeken verkoeling door van de rotsen af te zwemmen. De watertemperatuur is heerlijk, er zijn geen andere mensen te bekennen. Er zijn enkele kampvuurplaatsen en het hout ligt kant en klaar onder een afdakje, dat zijn we op meer plekken in Zweden tegen gekomen. Wat ook opvalt is dat er nergens rommel en zwerfvuil ligt.
Mees lijkt te begrijpen dat deze middag om hem draait. Dat het kaarsje maar steeds niet wil branden belet hem niet om met zijn kleine handjes vast stevig in de taart te grijpen om de zaak voor te proeven Dan komen de cadeautjes. Hij wordt overstelpt met veel kleurig plastic waar ook geluid uit komt, maar ook een houten auto met beesten vind hij geweldig. De gebreide knuffelbeer, die Henneke onderweg gehaakt heeft, moet het daartegen afleggen; Die is misschien beter voor straks in bed. 's Avonds zitten we weer rond het kampvuur te eten.
.
Mees eerste verjaardag zal vanmiddag gevierd worden met taart en cadeautjes. Michel brengt ons 's ochtends naar een plek een paar kilometer verderop. In een natuurreservaat op een schiereiland in het meer zijn mooie wandelingen te maken. Er zijn daar ook veel oude grafheuvels en andere resten uit het neolithicum te vinden en er lopen elanden. Die laatste komen we niet tegen. Het is inderdaad een prachtig heuvelachtig gebied met hoge bomen en mooie uitzichten over het meer. We zoeken verkoeling door van de rotsen af te zwemmen. De watertemperatuur is heerlijk, er zijn geen andere mensen te bekennen. Er zijn enkele kampvuurplaatsen en het hout ligt kant en klaar onder een afdakje, dat zijn we op meer plekken in Zweden tegen gekomen. Wat ook opvalt is dat er nergens rommel en zwerfvuil ligt.
Mees lijkt te begrijpen dat deze middag om hem draait. Dat het kaarsje maar steeds niet wil branden belet hem niet om met zijn kleine handjes vast stevig in de taart te grijpen om de zaak voor te proeven Dan komen de cadeautjes. Hij wordt overstelpt met veel kleurig plastic waar ook geluid uit komt, maar ook een houten auto met beesten vind hij geweldig. De gebreide knuffelbeer, die Henneke onderweg gehaakt heeft, moet het daartegen afleggen; Die is misschien beter voor straks in bed. 's Avonds zitten we weer rond het kampvuur te eten.
woensdag 23 juli 2008
Åmål-Arvika
Woensdag 23 juli; Åmål-Arvika 
We bellen met Martijn die op vakantie is in Arvika. Wij gaan daar ook twee dagen logeren in het B&B Hotel van Brenda en Michel (Vroegere buurjongen en nog steeds goede vriend van Martijn). Hij komt ons tegen de middag ophalen. Wij gaan nog even Åmål in en kopen wat lekkers bij de koffie. Het is warm, erg warm en een bakker kunnen we niet vinden. We moeten het met de ICA supermarkt doen, maar die zijn zeer ruim gesorteerd en we zijn er inmiddels behoorlijk in thuis. Ze zijn vergelijkbaar met Albert Heyn en maken ook deel uit van Ahold. Als we om twee uur in Arvika uit de koele auto van Martijn stappen is het nog heter. Het Hotel is nog maar een paar weken open.
Ze hebben er twee jaar hard aan gewerkt om van de oude school een mooie zaak te maken. Martijn, Cindy en Mees logeren in de Stuga, het logeerhuis. Ook hun buren met het dochtertje van een jaar logeren hier. We drinken thee in de schaduw en later in een grotere groep zitten we rond het kampvuur waar we ook het vlees op braden. De avond is lang en gezellig.
We bellen met Martijn die op vakantie is in Arvika. Wij gaan daar ook twee dagen logeren in het B&B Hotel van Brenda en Michel (Vroegere buurjongen en nog steeds goede vriend van Martijn). Hij komt ons tegen de middag ophalen. Wij gaan nog even Åmål in en kopen wat lekkers bij de koffie. Het is warm, erg warm en een bakker kunnen we niet vinden. We moeten het met de ICA supermarkt doen, maar die zijn zeer ruim gesorteerd en we zijn er inmiddels behoorlijk in thuis. Ze zijn vergelijkbaar met Albert Heyn en maken ook deel uit van Ahold. Als we om twee uur in Arvika uit de koele auto van Martijn stappen is het nog heter. Het Hotel is nog maar een paar weken open.
Ze hebben er twee jaar hard aan gewerkt om van de oude school een mooie zaak te maken. Martijn, Cindy en Mees logeren in de Stuga, het logeerhuis. Ook hun buren met het dochtertje van een jaar logeren hier. We drinken thee in de schaduw en later in een grotere groep zitten we rond het kampvuur waar we ook het vlees op braden. De avond is lang en gezellig.
dinsdag 22 juli 2008
Lurö-Åmål
Dinsdag 22 juli; Lurö-Åmål
De zon, die even voor vijven op komt, staat al hoog en warm aan de hemel als we om half acht in de kuip ontbijten. Er is gisteravond een kleine zeilboot naast ons komen liggen met twee jonge stellen aan boord. Vriendelijke lui die goed engels spreken. Ze poetsen hun tanden met water dat ze in een bekertje uit het meer halen. Het is hier erg schoon en helder. Tegen negen varen we van ze weg en zwaaien ze ons na. Er is een beetje wind, maar nog niet uit de goede hoek. We moeten ook eerst een omweg van een uur maken voor we de goede richting uit kunnen. Na een uur of twee op de motor lijkt de wind voldoende gedraaid om te zeilen. Het gaat net maar de snelheid is niet hoog, we hebben het er graag voor over. Als we het voor 11 uur vanavond niet blijken te halen kan de motor altijd nog bij.
De wind draait nog iets verder door en we kunnen de grote halfwinder opzetten. We varen nu ruim vier knopen en komen als het zo blijft zeker op tijd in Åmål aan. Tot vlak voor de haven blijft het zeil opstaan en om halfzeven liggen we als enige boot aan een splinternieuwe steiger voor in de haven. Vlak na ons komt een mooie grote klassieke gaffel yawl binnen en meert af naast een andere klassieke tweemaster aan een langssteiger even verderop. Het schip dat binnenvoer wordt bemand door een man en vrouw van 70 jaar. Via onze boot worden ze met het stroomnet verbonden en blijft ook hun wijn koud vannacht.
De zon, die even voor vijven op komt, staat al hoog en warm aan de hemel als we om half acht in de kuip ontbijten. Er is gisteravond een kleine zeilboot naast ons komen liggen met twee jonge stellen aan boord. Vriendelijke lui die goed engels spreken. Ze poetsen hun tanden met water dat ze in een bekertje uit het meer halen. Het is hier erg schoon en helder. Tegen negen varen we van ze weg en zwaaien ze ons na. Er is een beetje wind, maar nog niet uit de goede hoek. We moeten ook eerst een omweg van een uur maken voor we de goede richting uit kunnen. Na een uur of twee op de motor lijkt de wind voldoende gedraaid om te zeilen. Het gaat net maar de snelheid is niet hoog, we hebben het er graag voor over. Als we het voor 11 uur vanavond niet blijken te halen kan de motor altijd nog bij.
De wind draait nog iets verder door en we kunnen de grote halfwinder opzetten. We varen nu ruim vier knopen en komen als het zo blijft zeker op tijd in Åmål aan. Tot vlak voor de haven blijft het zeil opstaan en om halfzeven liggen we als enige boot aan een splinternieuwe steiger voor in de haven. Vlak na ons komt een mooie grote klassieke gaffel yawl binnen en meert af naast een andere klassieke tweemaster aan een langssteiger even verderop. Het schip dat binnenvoer wordt bemand door een man en vrouw van 70 jaar. Via onze boot worden ze met het stroomnet verbonden en blijft ook hun wijn koud vannacht.
maandag 21 juli 2008
Mariestad-Lurö
Maandag 21 juli; Mariestad-Lurö
We wisselen een gasfles en tanken nog 80 liter diesel. We moeten tegen het kleine beetje wind dat er staat in motoren vandaag. We willen naar Lurö waar we vorige week ook waren om vandaar de volgen stap naar Åmål te doen. Twee tochten van ruim 25 mijl. We willen van daaruit naar Arvika om de 1e verjaardag van Mees mee te vieren. Als we verder op open water komen klaart de lucht op, de wolken blijven boven het vaste land in de verte hangen. Op de automaat stuurt Lena rechtstreeks naar de Archipel naar het eilandje Lurö. Er ligt maar een bootje aan de steiger als we om drie uur aankomen.
Op het voordek zit een kwaad kijkende vrouw in bikini die geen stap verzet als we onze boot met enige moeite vanwege de boegspriet aanleggen. Er zijn ook twee grote honden aan boord en later blijkt een getatoeëerde man het koppel te vormen. Zodra de boot goed ligt gaan we het inmiddels een beetje bekende eiland op. Het restaurantje is open en we bespreken een tafel voor vanavond. We willen zwemmen op de plek van vorige week, maar vinden nu het water toch te koud. 's Avonds eten we in het kleine restaurant. Er staat een vrouw in de keuken en een jonge student van 21 jaar bedient. Hij is erg vriendelijk maar bediening is duidelijk niet zijn vak. Hij gaat er op zijn zachts gezegd een beetje onhandig mee om. Bij een klein gezelschap dat op de waranda voor ons zit -iedereen eet buiten- laat hij een paar glazen rode wijn op het dienblad omvallen, zijn T-shirt heeft grote rode vlekken. Het schoonmaken van de tafels en het gebroken glas van de grond lijkt de chaos groter te maken. Het groepje blijft in een goede stemming, en lacht als hij even weg is hardop om de hele toestand. De jonge ober blijft er zelf ook laconiek om als hij met nieuwe gevulde glazen en dweilen aan komt zetten. Wij doen onze bestelling van zalm en snoekbaars met een fles betaalbare en lekkere ecologische-far trade wijn. Een ander klein gezelschap die in een huisje van het restaurant logeert gaat binnen zitten. Drie van de vier krijgen even later een volle lading wijn over zich heen, ze zien de humor er niet van in. Erger nog ze raken volledig uit hun humeur en laten dat overdreven duidelijk merken als ze met zout bestrooid langs ons lopen om zich te verkleden. Het is een ongelofelijke voorstelling, de lui op het terras bescheuren zich Dat we lang moeten wachten tot we bediend worden ligt voor de hand. Maar het is een heerlijke avond hier buiten. Het eten is geweldig. De jongen geven we later maar een extra fooi, het was zijn dag niet.
Hij vind het aardig van ons dat we op onze manier een beetje met hem mee leven. Hij is op dit eiland opgegroeid en studeert environment-studies. Hij groeide op op dit eiland waar maar drie families wonen, het restaurant is van zijn moeder.
We wisselen een gasfles en tanken nog 80 liter diesel. We moeten tegen het kleine beetje wind dat er staat in motoren vandaag. We willen naar Lurö waar we vorige week ook waren om vandaar de volgen stap naar Åmål te doen. Twee tochten van ruim 25 mijl. We willen van daaruit naar Arvika om de 1e verjaardag van Mees mee te vieren. Als we verder op open water komen klaart de lucht op, de wolken blijven boven het vaste land in de verte hangen. Op de automaat stuurt Lena rechtstreeks naar de Archipel naar het eilandje Lurö. Er ligt maar een bootje aan de steiger als we om drie uur aankomen.
Op het voordek zit een kwaad kijkende vrouw in bikini die geen stap verzet als we onze boot met enige moeite vanwege de boegspriet aanleggen. Er zijn ook twee grote honden aan boord en later blijkt een getatoeëerde man het koppel te vormen. Zodra de boot goed ligt gaan we het inmiddels een beetje bekende eiland op. Het restaurantje is open en we bespreken een tafel voor vanavond. We willen zwemmen op de plek van vorige week, maar vinden nu het water toch te koud. 's Avonds eten we in het kleine restaurant. Er staat een vrouw in de keuken en een jonge student van 21 jaar bedient. Hij is erg vriendelijk maar bediening is duidelijk niet zijn vak. Hij gaat er op zijn zachts gezegd een beetje onhandig mee om. Bij een klein gezelschap dat op de waranda voor ons zit -iedereen eet buiten- laat hij een paar glazen rode wijn op het dienblad omvallen, zijn T-shirt heeft grote rode vlekken. Het schoonmaken van de tafels en het gebroken glas van de grond lijkt de chaos groter te maken. Het groepje blijft in een goede stemming, en lacht als hij even weg is hardop om de hele toestand. De jonge ober blijft er zelf ook laconiek om als hij met nieuwe gevulde glazen en dweilen aan komt zetten. Wij doen onze bestelling van zalm en snoekbaars met een fles betaalbare en lekkere ecologische-far trade wijn. Een ander klein gezelschap die in een huisje van het restaurant logeert gaat binnen zitten. Drie van de vier krijgen even later een volle lading wijn over zich heen, ze zien de humor er niet van in. Erger nog ze raken volledig uit hun humeur en laten dat overdreven duidelijk merken als ze met zout bestrooid langs ons lopen om zich te verkleden. Het is een ongelofelijke voorstelling, de lui op het terras bescheuren zich Dat we lang moeten wachten tot we bediend worden ligt voor de hand. Maar het is een heerlijke avond hier buiten. Het eten is geweldig. De jongen geven we later maar een extra fooi, het was zijn dag niet.
Hij vind het aardig van ons dat we op onze manier een beetje met hem mee leven. Hij is op dit eiland opgegroeid en studeert environment-studies. Hij groeide op op dit eiland waar maar drie families wonen, het restaurant is van zijn moeder.
zondag 20 juli 2008
Zondag 20 juli; Mariestad
Zondag 20 juli; Mariestad
Zo'n spreekwoordelijke regenachtige zondag. Lang ontbijten en extra kopjes koffie. We hebben er geen zin in om te varen vandaag.'s Middags is het museum open waar we een paar uur doorbrengen tussen de historie van het stadje, een paar oude rijtuigen, huisvlijt artikelen die te koop zijn en in het industriemuseum. Alles in de bijgebouwen van een mooi bewaard oud kazerneachtig groot landhuis dat nu een soort provinciehuis is. Het industriemuseum handelt feitelijk alleen over twee lokale industrieën. Electrolux, die zijn koelkasten van de eerste tot de laatste laat zien en Unica die fiber koffers en dozen maakte tot in de 60er jaren en nu niet meer bestaat. We herkennen de koffers uit onze jeugd. Terug op Lena schrijft Jan aan het weblog, er is een internetverbinding en de teksten van de afgelopen veertien dagen kunnen gepubliceerd, voor de foto's is geen tijd meer.
Zo'n spreekwoordelijke regenachtige zondag. Lang ontbijten en extra kopjes koffie. We hebben er geen zin in om te varen vandaag.'s Middags is het museum open waar we een paar uur doorbrengen tussen de historie van het stadje, een paar oude rijtuigen, huisvlijt artikelen die te koop zijn en in het industriemuseum. Alles in de bijgebouwen van een mooi bewaard oud kazerneachtig groot landhuis dat nu een soort provinciehuis is. Het industriemuseum handelt feitelijk alleen over twee lokale industrieën. Electrolux, die zijn koelkasten van de eerste tot de laatste laat zien en Unica die fiber koffers en dozen maakte tot in de 60er jaren en nu niet meer bestaat. We herkennen de koffers uit onze jeugd. Terug op Lena schrijft Jan aan het weblog, er is een internetverbinding en de teksten van de afgelopen veertien dagen kunnen gepubliceerd, voor de foto's is geen tijd meer.
zaterdag 19 juli 2008
Zaterdag 19 juli; Mariestad
Zaterdag 19 juli; Mariestad
Gisteravond en vannacht zijn er flinke plensbuien gevallen en ook vanochtend gaat dat door. Tussendoor schijnt de zon. We trekken ons er weinig van aan en gaan boodschappen doen. Op de markt aardbeien, in een uitdragerij niets en de rest in de supermarkt. 's Middags leggen we de boot scheef aan de kade om de bezaansmast te kunnen laten zakken om de windmolen te demonteren. Die willen we terugsturen naar Engeland om te laten nakijken. Het is een hele klus. De Zweedse man is nog langs gefietst en heeft contact gehad met het droogdok waar Lena misschien een winterstalling kan krijgen. Er is plaats en hij heeft telefoonnummers en de prijzen opgeschreven. Jan's stemming is de rest van de dag in mineur vanwege de windmolen; Apparaten en machines moeten naar behoren werken vind hij en je niet teleurstellen en extra werk kosten. 's avonds maken we nog een wandeling door het saaie stadje waar aan de rand een project met moderne appartementsgebouwen verrijst en een natuurgebied komt.
Gisteravond en vannacht zijn er flinke plensbuien gevallen en ook vanochtend gaat dat door. Tussendoor schijnt de zon. We trekken ons er weinig van aan en gaan boodschappen doen. Op de markt aardbeien, in een uitdragerij niets en de rest in de supermarkt. 's Middags leggen we de boot scheef aan de kade om de bezaansmast te kunnen laten zakken om de windmolen te demonteren. Die willen we terugsturen naar Engeland om te laten nakijken. Het is een hele klus. De Zweedse man is nog langs gefietst en heeft contact gehad met het droogdok waar Lena misschien een winterstalling kan krijgen. Er is plaats en hij heeft telefoonnummers en de prijzen opgeschreven. Jan's stemming is de rest van de dag in mineur vanwege de windmolen; Apparaten en machines moeten naar behoren werken vind hij en je niet teleurstellen en extra werk kosten. 's avonds maken we nog een wandeling door het saaie stadje waar aan de rand een project met moderne appartementsgebouwen verrijst en een natuurgebied komt.
vrijdag 18 juli 2008
Stadshaven
Vrijdag 18 juli; Otterbäcken-Mariestad
De wind is minder hard uit het zuid-oosten. We hebben gisteravond een route geplot richting Mariestad drie a vier uur zuidelijker, maar bij deze wind kunnen we dat niet bezeilen en beter naar Karlstad in het noorden varen. We plotten ook die route, die 10 uur varen betekent. Daar hebben we eigenlijk geen zin in, het is somber weer en er kunnen nog buien vallen. Drie uur op de motor en we varen Mariestad binnen. De haven ligt bij de oude stad waar de folders enthousiast over zijn. Van verre zagen we al de overbemeten toren van de kathedraal. Deze oude industriehaven wordt langzaam omgebouwd tot gastenhaven; Er zijn twee cafe's met terrassen en goede voorzieningen waaronder een scheepswinkel en een tankstation. We liggen nog maar net vast of een man op een fiets spreekt ons in het Nederlands aan. Hij is Zweeds maar komt geregeld in Amsterdam en zag dat wij daar vandaan komen. Hij is zeer behulpzaam haalt snel een folder en plattegrond ergens vandaan en verteld over een dock dat een goede winterstalling voor ons zou zijn. Hij belt er zelfs naar toe en geeft ons een briefje met gegevens. In het nieuwe stadhuis op een oud plein is de VVV gevestigd, we halen er een folder en een rondwandeling door de oude stad. Er is een klein museum en verder is hier niets bijzonders te beleven. We wandelen rond en bezoeken de kerk waarvan we ondanks de afmetingen niet onder de indruk komen. Het ding klopt op de een of andere manier niet. Een grote brand heeft ruim een eeuw geleden het stadje in de as gelegd, een handjevol huizen hebben het overleefd. Verder is er weinig de moeite van het bekijken waard in het kleine centrum.
De wind is minder hard uit het zuid-oosten. We hebben gisteravond een route geplot richting Mariestad drie a vier uur zuidelijker, maar bij deze wind kunnen we dat niet bezeilen en beter naar Karlstad in het noorden varen. We plotten ook die route, die 10 uur varen betekent. Daar hebben we eigenlijk geen zin in, het is somber weer en er kunnen nog buien vallen. Drie uur op de motor en we varen Mariestad binnen. De haven ligt bij de oude stad waar de folders enthousiast over zijn. Van verre zagen we al de overbemeten toren van de kathedraal. Deze oude industriehaven wordt langzaam omgebouwd tot gastenhaven; Er zijn twee cafe's met terrassen en goede voorzieningen waaronder een scheepswinkel en een tankstation. We liggen nog maar net vast of een man op een fiets spreekt ons in het Nederlands aan. Hij is Zweeds maar komt geregeld in Amsterdam en zag dat wij daar vandaan komen. Hij is zeer behulpzaam haalt snel een folder en plattegrond ergens vandaan en verteld over een dock dat een goede winterstalling voor ons zou zijn. Hij belt er zelfs naar toe en geeft ons een briefje met gegevens. In het nieuwe stadhuis op een oud plein is de VVV gevestigd, we halen er een folder en een rondwandeling door de oude stad. Er is een klein museum en verder is hier niets bijzonders te beleven. We wandelen rond en bezoeken de kerk waarvan we ondanks de afmetingen niet onder de indruk komen. Het ding klopt op de een of andere manier niet. Een grote brand heeft ruim een eeuw geleden het stadje in de as gelegd, een handjevol huizen hebben het overleefd. Verder is er weinig de moeite van het bekijken waard in het kleine centrum.
donderdag 17 juli 2008
Jerrycan
Donderdag 17 juli; Otterbäcken
John en zijn vrouw maken uitgebreid een praatje met ons als we ontbijten in de kuip. De problemen van gisteren lijken uit de lucht. Zij zijn voor het derde jaar in Zweden en laten dit jaar de boot in Lidkoping. Ze denken er zelfs over, om, als ze gepensioneerd zijn, te verhuizen naar Zweden. Ze spreken de taal al een beetje. Tegen tienen komt de haven meester(es) met de auto om diesel en boodschappen met ons te halen. Henneke duikt de supermarkt in en op het tankstation koopt Jan een stalen 20 liter jerrycan die als reserve vol aan boord blijft. Verder vult hij vier ander zodat we even later weer 65 liter in Lena kunnen gieten. De brandstofmeter deugd ook niet helemaal, gisteren was de tank nog driekwart vol, na een uur op de motor varen (ong. 3 liter) geeft hij driekwart leeg aan en als we er nog een liter of 30 ingooien staat de meter op zijn uiterste stand.
Dat wordt een klusje voor van de winter. In de systembolaget (staatsdrankenhandel) kopen we en fles goede wijn voor de havenmevrouw en nog een doos witte voor ons zelf. Na de lunch slepen we Lena naar de pomp om de afvalwater tank leeg te zuigen. Dat gaat prima. En vrouw op de steiger vertelde ons dat er een konvooi van 10 zeilschepen aankomt. Een club die met elkaar ronttoert. Snel slepen we Lena weer naar ons rustige plekje aan het eind van de steiger, of de stronttank helemaal leeg is weten we niet zeker. Even later ligt de haven helemaal vol met een dubbele rij grote boten. Henneke vind de Nauticat 38, die voor ons is gaan liggen, wel geschikt voor als we straks oud zijn. 's Avonds eten we snoekbaars in het visrestaurantje.
John en zijn vrouw maken uitgebreid een praatje met ons als we ontbijten in de kuip. De problemen van gisteren lijken uit de lucht. Zij zijn voor het derde jaar in Zweden en laten dit jaar de boot in Lidkoping. Ze denken er zelfs over, om, als ze gepensioneerd zijn, te verhuizen naar Zweden. Ze spreken de taal al een beetje. Tegen tienen komt de haven meester(es) met de auto om diesel en boodschappen met ons te halen. Henneke duikt de supermarkt in en op het tankstation koopt Jan een stalen 20 liter jerrycan die als reserve vol aan boord blijft. Verder vult hij vier ander zodat we even later weer 65 liter in Lena kunnen gieten. De brandstofmeter deugd ook niet helemaal, gisteren was de tank nog driekwart vol, na een uur op de motor varen (ong. 3 liter) geeft hij driekwart leeg aan en als we er nog een liter of 30 ingooien staat de meter op zijn uiterste stand.
Dat wordt een klusje voor van de winter. In de systembolaget (staatsdrankenhandel) kopen we en fles goede wijn voor de havenmevrouw en nog een doos witte voor ons zelf. Na de lunch slepen we Lena naar de pomp om de afvalwater tank leeg te zuigen. Dat gaat prima. En vrouw op de steiger vertelde ons dat er een konvooi van 10 zeilschepen aankomt. Een club die met elkaar ronttoert. Snel slepen we Lena weer naar ons rustige plekje aan het eind van de steiger, of de stronttank helemaal leeg is weten we niet zeker. Even later ligt de haven helemaal vol met een dubbele rij grote boten. Henneke vind de Nauticat 38, die voor ons is gaan liggen, wel geschikt voor als we straks oud zijn. 's Avonds eten we snoekbaars in het visrestaurantje.
woensdag 16 juli 2008
Diesel en zalm
Woensdag 16 juli; Djuro (Malberghamn)-Otterbäcken.
Het wordt tijd om diesel en verse proviand in te slaan. De gasthamn-gids geeft aan dat dat allemaal prima kan in Otterbäcken 20 mijl verderop. Windkracht 6Bft achterop, erg hoge golven, we gieren in 4 uur naar de haven en moeten achterin in een smal stukje langszij een steiger afmeren. Er is weinig manoeuvreerruimte en er is maar een plekje precies achter een zeilboot uit Nederland. Hen geeft snel het roer over aan Jan want met deze wind op Lena's kont durft zij het niet aan om het schip te draaien. Het lukt Jan maar net, of beter net niet. De boegspriet raakt een scepter van de reling van de andere boot. Er komt een wilde man naar buiten gestormd die Henneke begint uit te schelden, gelukkig snapt hij wel dat hij de lijn die zij in haar handen houdt aan moet nemen en vast moet leggen aan de steiger. Jan gaat kijken wat de schade is. Er zijn schroeven losgetrokken, Het blijkt een constructie probleem van de zelfgebouwde boot. Het is een hout-epoxy schip en de scepters zijn al vaker losgeraakt. De man baalt als een stekker. Altijd moeten ze zijn schip hebben, zegt ie. Nu moet hij weer aan de gang , wat hij ook onmiddellijk doet. Jan begrijpt zijn probleem wel en verontschuldigd zich maar de man is op dat moment ook door zijn vrouw niet te bedaren. Later valt het wel weer mee gelukkig.
Diesel en boodschappen? vergeet het maar. Dat was twee jaar geleden, de winkel is gesloten en de milieu eisen maken diesel in de haven een te kostbare zaak voor de zeilclub. Maar mevrouw de havenmeester wil ons met haar auto wel naar het tankstation op en neer rijden, een paar jerrycans heeft ze ook. Er is een bakker, en even verderop een visser met restaurantje. Daar eten we heerlijke zalm met aardappelsalade en een glas wijn dat half zo duur is als het hele menu inclusief koffie.
Het wordt tijd om diesel en verse proviand in te slaan. De gasthamn-gids geeft aan dat dat allemaal prima kan in Otterbäcken 20 mijl verderop. Windkracht 6Bft achterop, erg hoge golven, we gieren in 4 uur naar de haven en moeten achterin in een smal stukje langszij een steiger afmeren. Er is weinig manoeuvreerruimte en er is maar een plekje precies achter een zeilboot uit Nederland. Hen geeft snel het roer over aan Jan want met deze wind op Lena's kont durft zij het niet aan om het schip te draaien. Het lukt Jan maar net, of beter net niet. De boegspriet raakt een scepter van de reling van de andere boot. Er komt een wilde man naar buiten gestormd die Henneke begint uit te schelden, gelukkig snapt hij wel dat hij de lijn die zij in haar handen houdt aan moet nemen en vast moet leggen aan de steiger. Jan gaat kijken wat de schade is. Er zijn schroeven losgetrokken, Het blijkt een constructie probleem van de zelfgebouwde boot. Het is een hout-epoxy schip en de scepters zijn al vaker losgeraakt. De man baalt als een stekker. Altijd moeten ze zijn schip hebben, zegt ie. Nu moet hij weer aan de gang , wat hij ook onmiddellijk doet. Jan begrijpt zijn probleem wel en verontschuldigd zich maar de man is op dat moment ook door zijn vrouw niet te bedaren. Later valt het wel weer mee gelukkig.
Diesel en boodschappen? vergeet het maar. Dat was twee jaar geleden, de winkel is gesloten en de milieu eisen maken diesel in de haven een te kostbare zaak voor de zeilclub. Maar mevrouw de havenmeester wil ons met haar auto wel naar het tankstation op en neer rijden, een paar jerrycans heeft ze ook. Er is een bakker, en even verderop een visser met restaurantje. Daar eten we heerlijke zalm met aardappelsalade en een glas wijn dat half zo duur is als het hele menu inclusief koffie.
Diesel en zalm
Woensdag 16 juli; Djuro (Malberghamn)-Otterbäcken.
Het wordt tijd om diesel en verse proviand in te slaan. De gasthamn-gids geeft aan dat dat allemaal prima kan in Otterbäcken 20 mijl verderop. Windkracht 6Bft achterop, erg hoge golven, we gieren in 4 uur naar de haven en moeten achterin in een smal stukje langszij een steiger afmeren. Er is weinig manoeuvreerruimte en er is maar een plekje precies achter een zeilboot uit Nederland. Hen geeft snel het roer over aan Jan want met deze wind op Lena's kont durft zij het niet aan om het schip te draaien. Het lukt Jan maar net, of beter net niet. De boegspriet raakt een scepter van de reling van de andere boot. Er komt een wilde man naar buiten gestormd die Henneke begint uit te schelden, gelukkig snapt hij wel dat hij de lijn die zij in haar handen houdt aan moet nemen en vast moet leggen aan de steiger. Jan gaat kijken wat de schade is. Er zijn schroeven losgetrokken, Het blijkt een constructie probleem van de zelfgebouwde boot. Het is een hout-epoxy schip en de scepters zijn al vaker losgeraakt. De man baalt als een stekker. Altijd moeten ze zijn schip hebben, zegt ie. Nu moet hij weer aan de gang , wat hij ook onmiddellijk doet. Jan begrijpt zijn probleem wel en verontschuldigd zich maar de man is op dat moment ook door zijn vrouw niet te bedaren. Later valt het wel weer mee gelukkig.
Diesel en boodschappen? vergeet het maar. Dat was twee jaar geleden, de winkel is gesloten en de milieu eisen maken diesel in de haven een te kostbare zaak voor de zeilclub. Maar mevrouw de havenmeester wil ons met haar auto wel naar het tankstation op en neer rijden, een paar jerrycans heeft ze ook. Er is een bakker, en even verderop een visser met restaurantje. Daar eten we heerlijke zalm met aardappelsalade en een glas wijn dat half zo duur is als het hele menu inclusief koffie.
Het wordt tijd om diesel en verse proviand in te slaan. De gasthamn-gids geeft aan dat dat allemaal prima kan in Otterbäcken 20 mijl verderop. Windkracht 6Bft achterop, erg hoge golven, we gieren in 4 uur naar de haven en moeten achterin in een smal stukje langszij een steiger afmeren. Er is weinig manoeuvreerruimte en er is maar een plekje precies achter een zeilboot uit Nederland. Hen geeft snel het roer over aan Jan want met deze wind op Lena's kont durft zij het niet aan om het schip te draaien. Het lukt Jan maar net, of beter net niet. De boegspriet raakt een scepter van de reling van de andere boot. Er komt een wilde man naar buiten gestormd die Henneke begint uit te schelden, gelukkig snapt hij wel dat hij de lijn die zij in haar handen houdt aan moet nemen en vast moet leggen aan de steiger. Jan gaat kijken wat de schade is. Er zijn schroeven losgetrokken, Het blijkt een constructie probleem van de zelfgebouwde boot. Het is een hout-epoxy schip en de scepters zijn al vaker losgeraakt. De man baalt als een stekker. Altijd moeten ze zijn schip hebben, zegt ie. Nu moet hij weer aan de gang , wat hij ook onmiddellijk doet. Jan begrijpt zijn probleem wel en verontschuldigd zich maar de man is op dat moment ook door zijn vrouw niet te bedaren. Later valt het wel weer mee gelukkig.
Diesel en boodschappen? vergeet het maar. Dat was twee jaar geleden, de winkel is gesloten en de milieu eisen maken diesel in de haven een te kostbare zaak voor de zeilclub. Maar mevrouw de havenmeester wil ons met haar auto wel naar het tankstation op en neer rijden, een paar jerrycans heeft ze ook. Er is een bakker, en even verderop een visser met restaurantje. Daar eten we heerlijke zalm met aardappelsalade en een glas wijn dat half zo duur is als het hele menu inclusief koffie.
dinsdag 15 juli 2008
Bosmieren
Dinsdag 15 juli; Djuro (Malberghamn).
De windmolen is er weer mee gestopt en de termostaat van de koelkast deugd ook niet helemaal. De temperatuur schommelt tussen 1 en 4 graden, de compressor staat vrijwel doorlopend te draaien wat veel stroom kost. Op dit moment kunnen we dit niet oplossen.
We maken een lange wandeling over het eiland. Als we uit het beschutte bos aan de westkant bij het water komen blijkt de harde wind nog steeds te waaien, de golven spatten op de grote ronde rotsen uiteen. De rotsen zijn op sommige plaatsen diep gegroefd als gevolg van de gletsjers uit de ijstijd. We zitten een tijd op de rotsen te kijken, Henneke maakt een aquarel en Jan een foto. Het bos is hier geweldig.
Veel afwisselende begroeiing op de grond, vooral bosbessen die erg lekker zijn, mossen en varens. Hier en daar liggen omgevallen bomen met enorme wortelstelsels, Diep wortelen kunnen ze niet op deze rotsen. Het smalle paadje waarop wij lopen lijkt een snelweg voor bosmieren die in grote mierenhopen huizen. We zien ze larven en rupsen naar binnen sjouwen.
Aan de noordzijde staat op een hoge rots een vuurtoren met een huis waar de enige bewoners van dit eiland wonen. Wij kijken op de ingang van de baai waar we de branding zien op de rotsen die net onder water liggen en we gisteren met een grote boog omheen zijn gevaren.
's avonds stoken we een vuurtje en poffen aardappelen en roosteren een paar worstjes er vallen een paar spetters regen maar we laten ons niet verjagen van deze plek met uitzicht op Lena.
De windmolen is er weer mee gestopt en de termostaat van de koelkast deugd ook niet helemaal. De temperatuur schommelt tussen 1 en 4 graden, de compressor staat vrijwel doorlopend te draaien wat veel stroom kost. Op dit moment kunnen we dit niet oplossen.
We maken een lange wandeling over het eiland. Als we uit het beschutte bos aan de westkant bij het water komen blijkt de harde wind nog steeds te waaien, de golven spatten op de grote ronde rotsen uiteen. De rotsen zijn op sommige plaatsen diep gegroefd als gevolg van de gletsjers uit de ijstijd. We zitten een tijd op de rotsen te kijken, Henneke maakt een aquarel en Jan een foto. Het bos is hier geweldig.
Veel afwisselende begroeiing op de grond, vooral bosbessen die erg lekker zijn, mossen en varens. Hier en daar liggen omgevallen bomen met enorme wortelstelsels, Diep wortelen kunnen ze niet op deze rotsen. Het smalle paadje waarop wij lopen lijkt een snelweg voor bosmieren die in grote mierenhopen huizen. We zien ze larven en rupsen naar binnen sjouwen.
Aan de noordzijde staat op een hoge rots een vuurtoren met een huis waar de enige bewoners van dit eiland wonen. Wij kijken op de ingang van de baai waar we de branding zien op de rotsen die net onder water liggen en we gisteren met een grote boog omheen zijn gevaren.
's avonds stoken we een vuurtje en poffen aardappelen en roosteren een paar worstjes er vallen een paar spetters regen maar we laten ons niet verjagen van deze plek met uitzicht op Lena.
Abonneren op:
Reacties (Atom)
