Het adres voor de nieuwe blog (2010) staat op een nieuwe locatie!

http://www.zeilschiplena.blogspot.com

zaterdag 2 augustus 2008

restaurant/disco/casino/nachtclub

Zaterdag 2 augustus; Svegön - Åmål

Voor de derde keer binnen twee weken varen we de smalle haveningang van Åmål door en leggen aan aan de steiger waar we de eerste keer ook lagen. De Duitse zeilboot is gelukkig vertrokken. Het is al drie uur; we moeten eerst naar de systeembolaget, die vroeg sluit, voor wijn en naar de supermarkt voor de rest.
Het idee van ijswater in de koelbox blijkt inderdaad te werken, maar het is nu ook veel minder heet dan vorige week. Nu is hij weer gevuld voor een week en de bevroren ijszak leggen we er voor de zekerheid ook bij. Het avondeten is nog niet op of uit het restaurant/disco/casino/nachtclub komt muziek. Rolling Stones, Bob Dylan enzo. Klinkt niet slecht, het is live. We liggen vrijwel tegen de tent aan en gaan een kijkje nemen. Buiten op het terras speelt een goede 4 mans band, de toegang is vrij. Er is weinig publiek; aan de tafeltjes wordt gegeten. Wij schuiven aan bij een Zweeds stel die voor ons uit het Zweeds vertalen dat er nu een paar liedjes van de beroemde Hollander Cornelis Vreeswijk worden gezongen. (Die van: “De nozem en de non”) We hebben een leuke avond, Hij is kunst-leraar en zij is onderwijzeres op een Waldorf-school (Antroposofisch). Een paar weken geleden was hij nog met zijn klas in Amsterdam op een kunstreis; Leuk voor Henneke om een collega te ontmoeten, zoiets schept een band. Morgen komen ze op Lena ontbijten. Als om 11 uur de muziek stopt is er vrijwel geen publiek meer over. De disco achter de bar draait volop zijn dreunen en flikkert zijn lichten, maar er is geen mens te bekennen. Twee geüniformeerde bewakers lopen dreigend rond zonder iets om handen te hebben en de black-Jack dame achter de halfronde tafel speelt met haar fiches. Aan de bar hangen 5 meter van elkaar twee mannen. Het is een merkwaardige surrealistische bedoening hier. Buitengekomen staan een paar mensen zwijgend te roken. Het lijkt wel of we uit een lange dreigende intro van een thriller weglopen. De camera zwenkt van ons weg en de kijkers worden meegevoerd naar wat zich hier achter de schermen werkelijk afspeelt. Wij sluiten ons veilig op in het vooronder en vallen ondanks de disco snel in slaap.