Ondanks de kille wind en het waterige zonnetje ontbijten we in de kuip. Zowaar breekt de zon later echt door. We maken -voor het eerst deze reis- met de videocamera een wandeling over het eiland. Dit wordt ons laatste bezoek, we zijn hier veel geweest de afgelopen drie weken. De camera heeft sinds die was uitgeleend vervelende kuren, nooit meer doen dus. Straks thuis toch maar opsturen naar Sony. Als we bij Lena terugkomen betrekt de lucht alweer. Na de tweede koffie en het in kaart brengen van de tocht varen we tegen de wind in weg. De hele toch zal de wind tegenzitten. We varen tussen de scheren en de kust door naar het zuiden, waar we volgens de kaart de redelijk beschutte ankerplaats Vingenshamn vinden. Na ruim anderhalf uur, als we voor de keus staan de koers te vervolgen of het alternatief Sunnanå te kiezen, doen we dat laatste. Het weer is somber en buiig, we vertrouwen het niet om op een eenzame plek tussen de scheren te ankeren. In een bui kan de wind erg toenemen. Sunnanå ligt ruim twee uur verderop. We zijn er in mei geweest en vonden er weinig aan, maar het is veilig bij slecht weer. Pas na een uur hoeven we weer tussen enkele rotsblokken door. De automatische piloot kan aan en we hebben ruim de tijd voor een lunch. We stellen het alternatieve plan bij en kiezen voor de kade van een vervallen scheepswerf aan de ingang van het Dalslandskanaal (www.Dalslandskanal.se) Het ligt even buiten de route, maar het lijkt ons leuker. Ook kunnen we dan komende dagen misschien een stuk van die omgeving, die bij Zweden erg in trek is in de zomer, verkennen.
Van ver kunnen we de oude grijze houten loods op het eiland van de scheepswerf zien. Om vier uur liggen we aan de hoge oude kademuur van grote blokken graniet onder een oude hoge mastkraan. Er liggen twee grote schepen te verroesten, verder is het eiland opgeruimd en verlaten. Er staan een paar lieren en er ligt spoorrails. Langzaam neemt de natuur weer bezit van het werkterrein. We lopen over grote, door de ijstijden glad gepolijste bijna horizontale rotsen die de omgeving kenmerken.
Ondanks het dreigende weer maken we op een paar stenen op de kademuur zittend een barbecue. Als het eten bijna gaar is, begint het te regenen. Henneke in regenpak roostert de laatste worstjes en Jan versjouwd de rest de kuip in waar we even later in de luwte van de buiskap heerlijk eten. Zolang het maar hard genoeg blijft waaien zitten we droog.
