Zaterdag 26 juli; Åmål - Ankerbaai
Het is 's ochtends vroeg al erg warm. We nemen uitgebreid afscheid van het Duitse stel en verkassen naar de overkant van het fjord waar in een kleine baai geankerd kan worden. Het is iets koeler midden op het water, onder de zonnetent tocht het voor anker een klein beetje door, waardoor het wel uit te houden is hier. We zwemmen in het water dat heerlijk koel is. Op de kusten staan rondom enkele zomerhuizen. Jammer dat de Zweden zo gek zijn op snelle motorboten en waterscooters. Regelmatig spuiten ze voorbij. Geluid draagt ver met dit stille weer over het water. Uit een van de huisjes klinken harde disco-dreunen. Gelukkig stopt het weer na een uur of zo. Om acht uur horen we uit de haven van Åmål aan de overkant het openlucht optreden van een band, gelukkig dat we er niet meer naast liggen. Na een paar uur dobberen we een donkere stille zwoele nacht in.
zaterdag 26 juli 2008
vrijdag 25 juli 2008
Arvika-Åmål: Duitse buren
Vrijdag 25 juli; Arvika-Åmål
Met Brenda overlegt Jan zijn probleem met het meel en brood in Zweden. Zij herkent het. Als zij brood bakt gebruikt zijn broodmix en gist, maar echt geweldig wordt het nooit. Zweden eten het liefst een soort cake-brood of keihard knäckebröd. Ze hebben wel een goede espressokoffie gevonden, we drinken er en kopje van. Rond het middaguur zijn we weer terug op Lena. Het is nog steeds bloedheet, we gaan vandaag niet meer varen. We moeten onze voorraden aanvullen bij ICA. De koelbox wordt nog maar net koud genoeg terwijl de compressor dag en nacht draait. Met stroom van de kade kan dat wel, maar straks op de accu zal dat problemen geven. De Duitse man van die mooie houten zeilboot nodigt ons uit om bij hem te komen eten vanavond. Verse vis van de gril. Lijkt ons leuk, we halen met onze eigen boodschappen een extra fles witte wijn uit de systeem-bolaget die we nog net op tijd kunnen koelen.
We hebben een gezellige avond onder hun zonnetent op het voordek. De vriendelijke goedlachse mensen zijn beide 70 jaar en kennen elkaar nog maar drie jaar. Weduwe en weduwnaar. Haar overleden man bouwde evenals haar huidige vriend ook zelf een boot (aluminium) waarop ze veel gezeild heeft. Nu zijn ze -na twee jaar schuren en werken aan deze boot- samen weer op weg met een boot. Maar inmiddels vele jaren ouder en dat valt niet mee. De boot is eigenlijk te groot en te zwaar (16 meter lang en 20 ton) en gaat ver boven hun krachten. In de Trolhätte sluizen kwamen ze daarmee in problemen en de schrik zit ze nog stevig in de benen. Ze willen wel ruilen met onze boot die beter handelbaar lijkt, Jan wil ook wel ruilen want ze hebben werkelijk een schoonheid van een schip. Maar ook voor ons zal het waarschijnlijk net te groot en onhandig blijken, en ook wij worden er niet meer jonger en energieker op. Aan dek wordt een heerlijke verse zalmforel geroosterd op een Cobb-grill. Een ding dat brandt op een paar briketten en een compleet kooktoestel, gril en bakoven kan zijn. Henneke wil 'm al hebben sinds ze het voor het eerst zag en weet nu zeker dat ze er een koopt. Als het donker wordt komen de muggen en moeten we onderdeks in de kajuit ons gesprek voortzetten. Jan haalt de Korewijn van Lena wat de Duitse gastgebers lecker smeckt.
Met Brenda overlegt Jan zijn probleem met het meel en brood in Zweden. Zij herkent het. Als zij brood bakt gebruikt zijn broodmix en gist, maar echt geweldig wordt het nooit. Zweden eten het liefst een soort cake-brood of keihard knäckebröd. Ze hebben wel een goede espressokoffie gevonden, we drinken er en kopje van. Rond het middaguur zijn we weer terug op Lena. Het is nog steeds bloedheet, we gaan vandaag niet meer varen. We moeten onze voorraden aanvullen bij ICA. De koelbox wordt nog maar net koud genoeg terwijl de compressor dag en nacht draait. Met stroom van de kade kan dat wel, maar straks op de accu zal dat problemen geven. De Duitse man van die mooie houten zeilboot nodigt ons uit om bij hem te komen eten vanavond. Verse vis van de gril. Lijkt ons leuk, we halen met onze eigen boodschappen een extra fles witte wijn uit de systeem-bolaget die we nog net op tijd kunnen koelen.
We hebben een gezellige avond onder hun zonnetent op het voordek. De vriendelijke goedlachse mensen zijn beide 70 jaar en kennen elkaar nog maar drie jaar. Weduwe en weduwnaar. Haar overleden man bouwde evenals haar huidige vriend ook zelf een boot (aluminium) waarop ze veel gezeild heeft. Nu zijn ze -na twee jaar schuren en werken aan deze boot- samen weer op weg met een boot. Maar inmiddels vele jaren ouder en dat valt niet mee. De boot is eigenlijk te groot en te zwaar (16 meter lang en 20 ton) en gaat ver boven hun krachten. In de Trolhätte sluizen kwamen ze daarmee in problemen en de schrik zit ze nog stevig in de benen. Ze willen wel ruilen met onze boot die beter handelbaar lijkt, Jan wil ook wel ruilen want ze hebben werkelijk een schoonheid van een schip. Maar ook voor ons zal het waarschijnlijk net te groot en onhandig blijken, en ook wij worden er niet meer jonger en energieker op. Aan dek wordt een heerlijke verse zalmforel geroosterd op een Cobb-grill. Een ding dat brandt op een paar briketten en een compleet kooktoestel, gril en bakoven kan zijn. Henneke wil 'm al hebben sinds ze het voor het eerst zag en weet nu zeker dat ze er een koopt. Als het donker wordt komen de muggen en moeten we onderdeks in de kajuit ons gesprek voortzetten. Jan haalt de Korewijn van Lena wat de Duitse gastgebers lecker smeckt.
donderdag 24 juli 2008
Arvika
Donderdag 24 juli; Arvika
.
Mees eerste verjaardag zal vanmiddag gevierd worden met taart en cadeautjes. Michel brengt ons 's ochtends naar een plek een paar kilometer verderop. In een natuurreservaat op een schiereiland in het meer zijn mooie wandelingen te maken. Er zijn daar ook veel oude grafheuvels en andere resten uit het neolithicum te vinden en er lopen elanden. Die laatste komen we niet tegen. Het is inderdaad een prachtig heuvelachtig gebied met hoge bomen en mooie uitzichten over het meer. We zoeken verkoeling door van de rotsen af te zwemmen. De watertemperatuur is heerlijk, er zijn geen andere mensen te bekennen. Er zijn enkele kampvuurplaatsen en het hout ligt kant en klaar onder een afdakje, dat zijn we op meer plekken in Zweden tegen gekomen. Wat ook opvalt is dat er nergens rommel en zwerfvuil ligt.
Mees lijkt te begrijpen dat deze middag om hem draait. Dat het kaarsje maar steeds niet wil branden belet hem niet om met zijn kleine handjes vast stevig in de taart te grijpen om de zaak voor te proeven Dan komen de cadeautjes. Hij wordt overstelpt met veel kleurig plastic waar ook geluid uit komt, maar ook een houten auto met beesten vind hij geweldig. De gebreide knuffelbeer, die Henneke onderweg gehaakt heeft, moet het daartegen afleggen; Die is misschien beter voor straks in bed. 's Avonds zitten we weer rond het kampvuur te eten.
.
Mees eerste verjaardag zal vanmiddag gevierd worden met taart en cadeautjes. Michel brengt ons 's ochtends naar een plek een paar kilometer verderop. In een natuurreservaat op een schiereiland in het meer zijn mooie wandelingen te maken. Er zijn daar ook veel oude grafheuvels en andere resten uit het neolithicum te vinden en er lopen elanden. Die laatste komen we niet tegen. Het is inderdaad een prachtig heuvelachtig gebied met hoge bomen en mooie uitzichten over het meer. We zoeken verkoeling door van de rotsen af te zwemmen. De watertemperatuur is heerlijk, er zijn geen andere mensen te bekennen. Er zijn enkele kampvuurplaatsen en het hout ligt kant en klaar onder een afdakje, dat zijn we op meer plekken in Zweden tegen gekomen. Wat ook opvalt is dat er nergens rommel en zwerfvuil ligt.
Mees lijkt te begrijpen dat deze middag om hem draait. Dat het kaarsje maar steeds niet wil branden belet hem niet om met zijn kleine handjes vast stevig in de taart te grijpen om de zaak voor te proeven Dan komen de cadeautjes. Hij wordt overstelpt met veel kleurig plastic waar ook geluid uit komt, maar ook een houten auto met beesten vind hij geweldig. De gebreide knuffelbeer, die Henneke onderweg gehaakt heeft, moet het daartegen afleggen; Die is misschien beter voor straks in bed. 's Avonds zitten we weer rond het kampvuur te eten.
woensdag 23 juli 2008
Åmål-Arvika
Woensdag 23 juli; Åmål-Arvika 
We bellen met Martijn die op vakantie is in Arvika. Wij gaan daar ook twee dagen logeren in het B&B Hotel van Brenda en Michel (Vroegere buurjongen en nog steeds goede vriend van Martijn). Hij komt ons tegen de middag ophalen. Wij gaan nog even Åmål in en kopen wat lekkers bij de koffie. Het is warm, erg warm en een bakker kunnen we niet vinden. We moeten het met de ICA supermarkt doen, maar die zijn zeer ruim gesorteerd en we zijn er inmiddels behoorlijk in thuis. Ze zijn vergelijkbaar met Albert Heyn en maken ook deel uit van Ahold. Als we om twee uur in Arvika uit de koele auto van Martijn stappen is het nog heter. Het Hotel is nog maar een paar weken open.
Ze hebben er twee jaar hard aan gewerkt om van de oude school een mooie zaak te maken. Martijn, Cindy en Mees logeren in de Stuga, het logeerhuis. Ook hun buren met het dochtertje van een jaar logeren hier. We drinken thee in de schaduw en later in een grotere groep zitten we rond het kampvuur waar we ook het vlees op braden. De avond is lang en gezellig.
We bellen met Martijn die op vakantie is in Arvika. Wij gaan daar ook twee dagen logeren in het B&B Hotel van Brenda en Michel (Vroegere buurjongen en nog steeds goede vriend van Martijn). Hij komt ons tegen de middag ophalen. Wij gaan nog even Åmål in en kopen wat lekkers bij de koffie. Het is warm, erg warm en een bakker kunnen we niet vinden. We moeten het met de ICA supermarkt doen, maar die zijn zeer ruim gesorteerd en we zijn er inmiddels behoorlijk in thuis. Ze zijn vergelijkbaar met Albert Heyn en maken ook deel uit van Ahold. Als we om twee uur in Arvika uit de koele auto van Martijn stappen is het nog heter. Het Hotel is nog maar een paar weken open.
Ze hebben er twee jaar hard aan gewerkt om van de oude school een mooie zaak te maken. Martijn, Cindy en Mees logeren in de Stuga, het logeerhuis. Ook hun buren met het dochtertje van een jaar logeren hier. We drinken thee in de schaduw en later in een grotere groep zitten we rond het kampvuur waar we ook het vlees op braden. De avond is lang en gezellig.
dinsdag 22 juli 2008
Lurö-Åmål
Dinsdag 22 juli; Lurö-Åmål
De zon, die even voor vijven op komt, staat al hoog en warm aan de hemel als we om half acht in de kuip ontbijten. Er is gisteravond een kleine zeilboot naast ons komen liggen met twee jonge stellen aan boord. Vriendelijke lui die goed engels spreken. Ze poetsen hun tanden met water dat ze in een bekertje uit het meer halen. Het is hier erg schoon en helder. Tegen negen varen we van ze weg en zwaaien ze ons na. Er is een beetje wind, maar nog niet uit de goede hoek. We moeten ook eerst een omweg van een uur maken voor we de goede richting uit kunnen. Na een uur of twee op de motor lijkt de wind voldoende gedraaid om te zeilen. Het gaat net maar de snelheid is niet hoog, we hebben het er graag voor over. Als we het voor 11 uur vanavond niet blijken te halen kan de motor altijd nog bij.
De wind draait nog iets verder door en we kunnen de grote halfwinder opzetten. We varen nu ruim vier knopen en komen als het zo blijft zeker op tijd in Åmål aan. Tot vlak voor de haven blijft het zeil opstaan en om halfzeven liggen we als enige boot aan een splinternieuwe steiger voor in de haven. Vlak na ons komt een mooie grote klassieke gaffel yawl binnen en meert af naast een andere klassieke tweemaster aan een langssteiger even verderop. Het schip dat binnenvoer wordt bemand door een man en vrouw van 70 jaar. Via onze boot worden ze met het stroomnet verbonden en blijft ook hun wijn koud vannacht.
De zon, die even voor vijven op komt, staat al hoog en warm aan de hemel als we om half acht in de kuip ontbijten. Er is gisteravond een kleine zeilboot naast ons komen liggen met twee jonge stellen aan boord. Vriendelijke lui die goed engels spreken. Ze poetsen hun tanden met water dat ze in een bekertje uit het meer halen. Het is hier erg schoon en helder. Tegen negen varen we van ze weg en zwaaien ze ons na. Er is een beetje wind, maar nog niet uit de goede hoek. We moeten ook eerst een omweg van een uur maken voor we de goede richting uit kunnen. Na een uur of twee op de motor lijkt de wind voldoende gedraaid om te zeilen. Het gaat net maar de snelheid is niet hoog, we hebben het er graag voor over. Als we het voor 11 uur vanavond niet blijken te halen kan de motor altijd nog bij.
De wind draait nog iets verder door en we kunnen de grote halfwinder opzetten. We varen nu ruim vier knopen en komen als het zo blijft zeker op tijd in Åmål aan. Tot vlak voor de haven blijft het zeil opstaan en om halfzeven liggen we als enige boot aan een splinternieuwe steiger voor in de haven. Vlak na ons komt een mooie grote klassieke gaffel yawl binnen en meert af naast een andere klassieke tweemaster aan een langssteiger even verderop. Het schip dat binnenvoer wordt bemand door een man en vrouw van 70 jaar. Via onze boot worden ze met het stroomnet verbonden en blijft ook hun wijn koud vannacht.
maandag 21 juli 2008
Mariestad-Lurö
Maandag 21 juli; Mariestad-Lurö
We wisselen een gasfles en tanken nog 80 liter diesel. We moeten tegen het kleine beetje wind dat er staat in motoren vandaag. We willen naar Lurö waar we vorige week ook waren om vandaar de volgen stap naar Åmål te doen. Twee tochten van ruim 25 mijl. We willen van daaruit naar Arvika om de 1e verjaardag van Mees mee te vieren. Als we verder op open water komen klaart de lucht op, de wolken blijven boven het vaste land in de verte hangen. Op de automaat stuurt Lena rechtstreeks naar de Archipel naar het eilandje Lurö. Er ligt maar een bootje aan de steiger als we om drie uur aankomen.
Op het voordek zit een kwaad kijkende vrouw in bikini die geen stap verzet als we onze boot met enige moeite vanwege de boegspriet aanleggen. Er zijn ook twee grote honden aan boord en later blijkt een getatoeëerde man het koppel te vormen. Zodra de boot goed ligt gaan we het inmiddels een beetje bekende eiland op. Het restaurantje is open en we bespreken een tafel voor vanavond. We willen zwemmen op de plek van vorige week, maar vinden nu het water toch te koud. 's Avonds eten we in het kleine restaurant. Er staat een vrouw in de keuken en een jonge student van 21 jaar bedient. Hij is erg vriendelijk maar bediening is duidelijk niet zijn vak. Hij gaat er op zijn zachts gezegd een beetje onhandig mee om. Bij een klein gezelschap dat op de waranda voor ons zit -iedereen eet buiten- laat hij een paar glazen rode wijn op het dienblad omvallen, zijn T-shirt heeft grote rode vlekken. Het schoonmaken van de tafels en het gebroken glas van de grond lijkt de chaos groter te maken. Het groepje blijft in een goede stemming, en lacht als hij even weg is hardop om de hele toestand. De jonge ober blijft er zelf ook laconiek om als hij met nieuwe gevulde glazen en dweilen aan komt zetten. Wij doen onze bestelling van zalm en snoekbaars met een fles betaalbare en lekkere ecologische-far trade wijn. Een ander klein gezelschap die in een huisje van het restaurant logeert gaat binnen zitten. Drie van de vier krijgen even later een volle lading wijn over zich heen, ze zien de humor er niet van in. Erger nog ze raken volledig uit hun humeur en laten dat overdreven duidelijk merken als ze met zout bestrooid langs ons lopen om zich te verkleden. Het is een ongelofelijke voorstelling, de lui op het terras bescheuren zich Dat we lang moeten wachten tot we bediend worden ligt voor de hand. Maar het is een heerlijke avond hier buiten. Het eten is geweldig. De jongen geven we later maar een extra fooi, het was zijn dag niet.
Hij vind het aardig van ons dat we op onze manier een beetje met hem mee leven. Hij is op dit eiland opgegroeid en studeert environment-studies. Hij groeide op op dit eiland waar maar drie families wonen, het restaurant is van zijn moeder.
We wisselen een gasfles en tanken nog 80 liter diesel. We moeten tegen het kleine beetje wind dat er staat in motoren vandaag. We willen naar Lurö waar we vorige week ook waren om vandaar de volgen stap naar Åmål te doen. Twee tochten van ruim 25 mijl. We willen van daaruit naar Arvika om de 1e verjaardag van Mees mee te vieren. Als we verder op open water komen klaart de lucht op, de wolken blijven boven het vaste land in de verte hangen. Op de automaat stuurt Lena rechtstreeks naar de Archipel naar het eilandje Lurö. Er ligt maar een bootje aan de steiger als we om drie uur aankomen.
Op het voordek zit een kwaad kijkende vrouw in bikini die geen stap verzet als we onze boot met enige moeite vanwege de boegspriet aanleggen. Er zijn ook twee grote honden aan boord en later blijkt een getatoeëerde man het koppel te vormen. Zodra de boot goed ligt gaan we het inmiddels een beetje bekende eiland op. Het restaurantje is open en we bespreken een tafel voor vanavond. We willen zwemmen op de plek van vorige week, maar vinden nu het water toch te koud. 's Avonds eten we in het kleine restaurant. Er staat een vrouw in de keuken en een jonge student van 21 jaar bedient. Hij is erg vriendelijk maar bediening is duidelijk niet zijn vak. Hij gaat er op zijn zachts gezegd een beetje onhandig mee om. Bij een klein gezelschap dat op de waranda voor ons zit -iedereen eet buiten- laat hij een paar glazen rode wijn op het dienblad omvallen, zijn T-shirt heeft grote rode vlekken. Het schoonmaken van de tafels en het gebroken glas van de grond lijkt de chaos groter te maken. Het groepje blijft in een goede stemming, en lacht als hij even weg is hardop om de hele toestand. De jonge ober blijft er zelf ook laconiek om als hij met nieuwe gevulde glazen en dweilen aan komt zetten. Wij doen onze bestelling van zalm en snoekbaars met een fles betaalbare en lekkere ecologische-far trade wijn. Een ander klein gezelschap die in een huisje van het restaurant logeert gaat binnen zitten. Drie van de vier krijgen even later een volle lading wijn over zich heen, ze zien de humor er niet van in. Erger nog ze raken volledig uit hun humeur en laten dat overdreven duidelijk merken als ze met zout bestrooid langs ons lopen om zich te verkleden. Het is een ongelofelijke voorstelling, de lui op het terras bescheuren zich Dat we lang moeten wachten tot we bediend worden ligt voor de hand. Maar het is een heerlijke avond hier buiten. Het eten is geweldig. De jongen geven we later maar een extra fooi, het was zijn dag niet.
Hij vind het aardig van ons dat we op onze manier een beetje met hem mee leven. Hij is op dit eiland opgegroeid en studeert environment-studies. Hij groeide op op dit eiland waar maar drie families wonen, het restaurant is van zijn moeder.
zondag 20 juli 2008
Zondag 20 juli; Mariestad
Zondag 20 juli; Mariestad
Zo'n spreekwoordelijke regenachtige zondag. Lang ontbijten en extra kopjes koffie. We hebben er geen zin in om te varen vandaag.'s Middags is het museum open waar we een paar uur doorbrengen tussen de historie van het stadje, een paar oude rijtuigen, huisvlijt artikelen die te koop zijn en in het industriemuseum. Alles in de bijgebouwen van een mooi bewaard oud kazerneachtig groot landhuis dat nu een soort provinciehuis is. Het industriemuseum handelt feitelijk alleen over twee lokale industrieën. Electrolux, die zijn koelkasten van de eerste tot de laatste laat zien en Unica die fiber koffers en dozen maakte tot in de 60er jaren en nu niet meer bestaat. We herkennen de koffers uit onze jeugd. Terug op Lena schrijft Jan aan het weblog, er is een internetverbinding en de teksten van de afgelopen veertien dagen kunnen gepubliceerd, voor de foto's is geen tijd meer.
Zo'n spreekwoordelijke regenachtige zondag. Lang ontbijten en extra kopjes koffie. We hebben er geen zin in om te varen vandaag.'s Middags is het museum open waar we een paar uur doorbrengen tussen de historie van het stadje, een paar oude rijtuigen, huisvlijt artikelen die te koop zijn en in het industriemuseum. Alles in de bijgebouwen van een mooi bewaard oud kazerneachtig groot landhuis dat nu een soort provinciehuis is. Het industriemuseum handelt feitelijk alleen over twee lokale industrieën. Electrolux, die zijn koelkasten van de eerste tot de laatste laat zien en Unica die fiber koffers en dozen maakte tot in de 60er jaren en nu niet meer bestaat. We herkennen de koffers uit onze jeugd. Terug op Lena schrijft Jan aan het weblog, er is een internetverbinding en de teksten van de afgelopen veertien dagen kunnen gepubliceerd, voor de foto's is geen tijd meer.
Abonneren op:
Reacties (Atom)
