Kanaaltocht

Vrijdag 22 augustus; Håveruth
Tijdens het ontbijt worden we overvallen door de wespen. Dat krijg je met jam en marmelade op het brood.
Vandaag vieren we Jan's verjaardag met een boottocht van 5 uur, met lunch aan boord, door een stukje Dalslandskanaal (15 sluizen door). Terug gaan we met een dieseltrein uit de jaren vijftig. Om kwart voor elf staan we op de kade voor de trap van 4 sluizen naar het aquaduct, dat 10 meter hoger ligt, met een man of 15 te wachten op de kanaalboot die vanaf Köpmanbro vaart. (We hadden de tocht van gisteren dus eigenlijk niet hoeven maken) We zoeken een aardig plaatsje op het achterdek, ruimte genoeg, er kunnen 100 passagiers mee. De boot vaart niet onmiddellijk weg, er blijken nog twee busladingen bejaarden mee te moeten, waardoor de boot overvol raakt. Het is mooi weer en de stemming aan boord is goed. De boot is gemaakt op de afmetingen van de sluizen, het is knap hoe de schipper er in en uit vaart, zachtjes langs de palen die de boot beschermen tegen de keiharde granieten rotsen waarin de sluizen zijn uitgehakt. Het is een prachtige tocht en we hoeven zelf niet op de navigatie of het gedoe in de sluizen te letten, waardoor we de omgeving goed op ons in kunnen laten werken. De warme lunch wordt onderdeks geserveerd in twee groepen. Voor 10 euro pp kan je niet veel verwachten, het glas wijn van 4,50 smaakt wel. Halverwege legt de boot op de kop aan op een miniatuursteiger om de bejaarden van boord te laten gaan. Ze moeten de bussen weer in, jammer dat ze een mooi deel van de trip zullen missen. Het handjevol passagiers dat aan dek blijft heeft ineens alle ruimte. Op het voordek praten we met een ouder Zweeds echtpaar dat dit reisje als kerstcadeau van hun kinderen kreeg. Bij een grote papierfabriek liggen enorme stapels boomstammen, meters hoog en honderden meters lang opgetast; Zoiets hebben we nog nooit gezien. Het eindpunt van de reis is Bengtfors. Het is 10 minuten lopen naar het station vanwaar we in een half uur terug denderen naar Håveruth. Het is lang geleden dat we de cadans van de wielen op de railsstukken door de trein hoorden gaan. Ook de schommelingen zijn ons nog bekend uit de tijd dat de spoorwegen nog niet met perfecte uitlijning en laswerk aangelegd werden. Bij de overwegen wordt steeds luid getoeterd. We schieten langs de stammen van de papierfabriek en de meren waarover we vandaag voeren. De zon schijnt nog steeds. De treinreis had wat ons betreft nog wel even mogen duren. Bij Lena aan de steiger liggen twee motorboten die we onderweg bij een sluis zagen. Het is een groepje Noorse mannen die op de steiger Duitse Veux uit een plastic beker drinken. Ze bieden ons ook aan. Dat is het eerste dat Noren doen als ze hun boot hebben aangelegd zeggen ze. We slaan het vriendelijk af. In de kuip en de stank van de viskwekerij drinken we een glas koele witte wijn. De buren zijn zo vriendelijk om op verzoek de muziek uit de radio uit te zetten. Noren en Duitsers zijn niet erg geliefd bij de Zweden weten we inmiddels. De eersten omdat ze rijk zijn en alle mooie zomerhuisjes kopen en de tweeden omdat ze autoritair zijn en alles thuis beter hebben. De Nederlander van de camping komt nog even vissen met zijn zoontje. Wij doen de bonte was en de afwas in de tvatstuga (waterhuis) van de Camping waaraan we ook ons liggeld betalen. De verwarming van de buurboot staat de hele nacht te brommen, wij hebben geen last van de koele nachten als de temperatuur tot rond de 10 graden daalt.