Zweden heeft geen Cafe's

Donderdag 21 augustus; Köpmanbro – Upperuth - Håveruth
Halverwege het ontbijt in het zonnetje, vluchten we voor een bui de kajuit in. Om 10 uur varen we de smalle sluis in met een geleende kaart van de sluiswachter. We komen een klein stukje waterkaart te kort, en voor die paar dagen dat we hier kunnen zijn is een nieuwe kaartenset te kostbaar. De doorvaart door de sluizen en overnachtingsplekken zijn toch al duur genoeg. Elke schutting kost 11 euro. We moeten 3x op en neer dat is dus al 66 euro. Het Dalslandskanaal (www.Dalslandskanal.se) kent 31 sluizen en is feitelijk maar 10 km lang. Maar met de tussenliggende meren zo'n 250 km totaal. Wij varen maar een klein stukje om een indruk te krijgen van dit Zweedse binnenland. De hulp van de sluiswachters is geweldig zij geven de landvasten aan die op de sluiskade zijn vastgemaakt, Dat maakt het schutten een stuk eenvoudiger. Dat zouden ze overal moeten doen.
Vlak bij de sluizen van Upperruth is een gastensteiger waar we aanleggen om even rond te kijken. Paraplu gaat mee wat niet overbodig bleek. We willen het Dallands kunstmuseum bezoeken een kwartiertje lopen. Het is maar een klein museum waar we binnen drie kwartier alles tweemaal hebben bekeken. Een paar oude meubels, en schilderijen en een expositie van hedendaagse Scandinavische aquarellisten. Toch de moeite van een bezoek waard. Dan lopen we op de terugweg het handverkhuset binnen. Goeie koffie en koek; verder vier verdiepingen met huisvlijt, prullaria en producten van de plaatselijke kunstenaars. Er zijn geen producten die ons aantrekken, het is allemaal nogal truttig, maar buiten giet het nog steeds. Hoewel het hier Upperuth heet, betekent dat niet dat het een dorp of plaatsje is. Dat zijn we al vaker tegengekomen: Als er enkele huizen of gebouwtjes op een beloopbare afstand van elkaar staan, heeft het een naam. Soms ook een bushalte maar verder is er volstrekt niets. Na twee uur hebben we alles dat hier te zien is gezien. We trekken onze zeilpakken aan want er dreigen buien. Die storten inderdaad uit de hemel als we nog maar even onderweg zijn naar de dubbele sluis waar we door moeten. De sluizen zijn 4 meter breed, Lena 3,50m. De minimale diepte is 1,80 Lena is 1,65. Dat lukt dus precies. Van de vriendelijke student die hier sluiswachter is horen we dat we nog een tijdje moeten wachten op een passagiersboot. Korte en hevige plensbuien krijgen we over ons heen als we zonder onze zeiljas, aan de andere kant van de sluizen staan te wachten en te praten. De oude kanaalboot die rondvaarten maakt door het Dallandskanaal past precies in de sluis, enkele cm's speling. We kunnen bij de kapitein onze plaatsen vast reserveren voor morgen. Als we eindelijk de sluis in kunnen varen, om vijf meter naar boven te komen, regent het onvoorstelbaar hard. Afrekenen kunnen we op de terugreis dan heeft havenmeesters moeder ook weer verse gerookte vis in haar miniatuur winkeltje op de sluis. Na de tweede sluis en de brug te zijn gepasseerd is het nog maar een kwartier varen naar de Gastehamn van Håveruth. Het weer klaart op, de zon gaat schijnen. In het meer zijn grote drijvende installaties waarin vis wordt gekweekt. De steiger waaraan wij moeten aanleggen ligt maar een paar honderd meter verder. Het stinkt geweldig en de pompen voor het voer maken lawaai. We zijn erg teleurgesteld maar er is geen alternatief. Håveruth is ook een plek van niks behalve dan het indrukwekkende 33.000 klinknagels tellende aquaduct. Het informatiecentrum in de hal van een voormalige papierfabriek valt bijzonder tegen, fietsen huren kan niet, het ene restaurant is kaal en leeg, het andere, waar we na een wandeling over het aquaduct willen gaan eten, sluit net zijn deur als we er binnen willen gaan. Het seizoen is over en er kan alleen nog geluncht worden. Het kleine kanaalmuseum is ook al gesloten.
Als we bij Lena, het enige schip aan de steiger, terugkomen, spelen een paar Nederlandse jongetjes op de steiger, hun vader staat te vissen. We drinken een biertje in de stank van de viskwekerij. Zweden heeft geen Cafe's.