Onder het zonnetentje, eind van de middag in de kuip dit schrijven. Henneke breidt sokken maar het lukt niet zo goed zonder patroon. Mooi weer, rondom een beetje bewolking, maar hier in deze inham van het eilandje Jarflotta liggen we heerlijk rustig voor anker. Rondom dicht bos, hier en daar een hoge rots en riet langs de oevers. Heerlijk is het om weer eens in alle rust te ankeren. Lena lijkt te zweven en geen mensen en gedoe op de kade of in de haven. Het wordt zuinig zijn op de accu-stroom. De hele dag de koelkast aan kan echt niet. Het zoutgehalte van de Oostzee is hier erg laag. Beter dan in een boot voor anker op een windstille nacht in een doodstille baai slaap je nergens en vanochtend hebben we, zodra we opstonden, al een duik in het koele (19 graden) schone water genomen. Gisteravond ook, dat slaapt lekker en we konden de rook van ons afspoelen.
Op de Cobb probeerden we aardappels en worstjes te roken, de aardappels werden niet helemaal gaar; de meeuw die hier rondvliegt had daar geen problemen mee. De Worstjes waren vooral de volgende dag lekker. Het apparaat verspreidde enorm veel rook, het leek of we in de fik stonden. Vanochtend maakten we een lange wandeling door het bos, waar het bezaaid is met bosbessen, naar een kort klein kanaaltje (Dragetskanaal) verderop om te zien of we er wel doorheen konden. Eigenlijk is Lena er te groot voor volgens de kaart en sommige mensen die we er naar vroegen.
De havenmeester die we er gisteren naar vroegen in Nynashamn vertelde dat het wel zou kunnen. Zeker wat betreft de diepte die volgens hem, en het bord aan het begin van het 80m lange kanaaltje staat is 2 meter. Op de kaart staat1,50m. maar die gaat uit van de ongunstigste omstandigheden als laag-water en verwaaing. We kunnen er wel door heen denken we, hoewel het krap is, boten kunnen elkaar niet passeren daar. Kwestie van wachten, kijken en toeteren. Het is een populaire en mooie binnendoor-route in dit zuidelijke deel van het Stockholm-scherengebied. Gisteren kwamen we hier aan na een korte bochtige tocht tussen de rotsen door vanuit Nynashamn, een grote gasthaven waar vandaan ook veel veerboten vertrekken naar de eilanden. De veerdienst naar Gotland, die met hele grote zee-schepen vaart heeft nog maar een schip in bedrijf. Drie dagen geleden voeren er twee op elkaar een stukje verderop. Alleen veel materiele schade. Je vraagt je af hoe dat mogelijk is in een gebied als hier waar de scheepvaart streng geregeld is. Een oude zeekapitein, die we gister aan boord hadden vermoedde dat de verantwoordelijke bemanning wel gedronken zou hebben en teveel op de automatische piloot zou hebben vertrouwd. Hij is 82 en Zweed en zeilt met zijn, van oorsprong Nederlandse vrouw, nog steeds met veel plezier door deze archipel. Zij lagen een goeie honderd meter verderop voor anker en kwamen uit nieuwschierigheid naar de boot en nederlandse bemanning even een praatje maken. Vriendelijke mensen, maar erg bang dat Zweden door de immigratie van moslims zal Islamitiseren. In Stockholm wonen al 10% mensen vanuit het buitenland. Wij zijn buiten Stockholm in Zweden vrijwel geen gekleurde mensen tegengekomen, Zweden is opvallend wit valt ons op.
Zij vinden de drank in de Systeembolaget ook veel te duur en halen dat, zoals volgens hun de meeste mensen uit deze omgeving, uit Finland. Met de veerboot ben je er zo. Leve de EU! We vroegen naar lekkere Zweedse kaas en kregen een paar type's door. Dat gaan we zeker proberen. De gemalen espressokoffie die Henneke gisteren (zondag) nog snel even voor vertrek bij de COOP-Consum kocht smaakte vanochtend goed. Mooi dus! De koffiebonen die we uit Nederland meenamen zijn op, en met de laatste keer malen ging de koffiemolen kapot. Wie bedenkt er zoiets? We zullen het ding naar Denemarken terugsturen waar we het vorig jaar kochten.
Voor de eerste keer deze reis smaakte het eten zaterdag niet lekker, de vis en de garnalen uit de rokerij waren niet wat we gewend zijn, de zaak zag er ook niet behoorlijk uit. We waren dus gewaarschuwd. Gelukkig kwamen we vanuit Uto wel om twee uur aan in de haven waardoor we onze eet-, maar vooral drinkvoorraad nog konden aanvullen (zaterdag winkels om drie uur dicht.) De helft van de 12 mijl konden we onder zeil opkruisen het laatste deel moest op de motor wilden we nog op tijd in de haven zijn.
Donderdag, 6 augustus, Ringsön.
Vandaag alweer een lui en windstil dagje onder het zonnetentje achter het anker in een nieuwe baai. Straks gaan we nog even op dit eiland wandelen, We zijn al een paar keer naar de rotsen aan de kant gezwommen, maar ze waren te glad of te steil om op te klimmen. Misschien dat het vanuit de bijboot wel lukt. Gisteren zijn we hier met erg weinig wind, dus voornamelijk op de motor, naar toe gevaren. We kwamen uit Ankarudden hier niet ver vandaan. Een klein haventje waar we aan een betonnen steiger lagen waar vandaan kleine veerboten varen en de mooie grote oranje schepen van de loodsdienst hun diesel tanken.
Verder is, en gebeurd er daar niets. Wel een aardig restaurant waar we hebben gegeten. Tamelijk duur maar wel erg goed. Het zat er dan ook erg vol met gasten die in de omgeving in dure tweede huisjes langs de kusten en natuurgebieden wonen.
Over die restaurantjes bij de haven moet je je geen grote voorstellingen maken. Het zijn altijd houten barakken met een groot terras op de steiger, die met eenvoudige middelen aantrekkelijk zijn gemaakt. Een aardig lampje, bosje veldbloemen of een schelp op tafel. Eenvoudige houten tafels en stoelen en een Ikea kleedje. De gasten zijn in vrijetijds kleding en de bediening is vooral jong, vlot en vriendelijk. Ook in de keuken jonge chefs. De nadruk ligt op degelijk en niet te weinig. Bijzonder creatief is het allemaal niet. De kaart is eenvoudig, drie of vier voor-, hoofd- en nagerechten. alles tussen de 10 en 30 Euro. Flesje behoorlijke wijn vanaf veertig. Het straalt charme, zorg en een zekere klasse uit. Het seizoen is maar twee hooguit drie maanden. Daar buiten zijn de meeste tentjes gesloten of maar een paar dagen per week open. Het is ons wel duidelijk geworden dat de Zweden dit echt zo willen in de vakantie. Er wordt uitgebreid getafeld, vaak met hele families. Altijd zijn er kinderstoelen en kindermenu's (met patat.)
We hebben weer geweldig kunnen wandelen en op een groot kiezelstrand zitten uitrusten. Op de steiger hebben we electra 'geleend' van een schip dat stroom betrok uit een afgesloten stekkerkast. Dat was wel nodig want de accu was bijna leeg en het bier daardoor bijna niet koel meer. Nu moeten we weer zuinig zijn, want zonder wind werkt het windmolentje ook niet. Morgen varen we door naar Öxelerud waar we 17/18-7 ook al waren. Daar is een grote werf waar schepen kunnen overwinteren. We willen informeren of het iets voor ons is.
Dat kanaaltje waar we eergisteren doorheen moesten was breed en diep genoeg voor ons, aan beide zijnen een halve meter ruimte en onder de kiel nog 30 cm.
Zondag, 9 augustus, Broken.
Vanuit Ringsön zijn we vrijdag zeilend naar Öxelesund gevaren waar we fietsen huurden bij de havenmeester om bij een werf even verderop te informeren naar de mogelijkheid voor winterstalling van Lena. Een prijzige aangelegenheid daar, en helemaal zeker was het niet of er wel plek is. We worden nog terug gebeld en fietsen door naar de moderne en beetje saaie stad waar we boodschappen doen. 's Avonds eten we weer lekker in het restaurantje op de haven.
Zaterdagmorgen kunnen we even internet op en sturen een E-mail naar drie andere werven met verzoek om informatie over stalling. Alles binnen een staal van 80 km vanwege het vliegveld en de mooie omgeving waar we graag volgend jaar onze omzwervingen voortzetten. Het is een beetje vervelend en tijdrovend werkje en jammer dat de onbezorgde vakantie nu weer organisatie gaat vergen om rond het einde van de maand rustig naar huis te kunnen gaan. Gistermiddag kwamen we op dit eiland aan dat eigendom is van een zeilvereniging uit Nyköping, 15 mijl verderop.
Maandag 3 augustus, Sagviken/Jarflotta
We zouden in een kleine baai voor anker, maar tussen de hoge rotsen voor lager wal te liggen op diep water vonden we niet verstandig. Broken was een goed alternatief. De kleine jachthaven hier lag helemaal vol en veel zeilschepen waren gepavasioneerd (vlaggetjes vanaf de boeg via de top van de mast tot aan de achtersteven). Er was duidelijk iets feestelijks, de vereniging bestond 120 jaar bleek later. Vanaf een afstand zoeken we of er nog een plekje vrij is, het lijkt niet zo te zijn. Juist als we weer weg willen varen wenkt een man vanaf een boot aan het einde van de steiger dat we nog wel tussen zijn en naastliggende boot in kunnen. We draaien terug om vanaf afstand met de wind schuin achterop het anker te laten vallen om ons tussen de twee zeilschepen in te wurmen. Alle stootwillen hangen buitenboord. De maneuvre moet nog eens over omdat we afdrijven. De man gebaart ons het anker verderweg en hogerop de wind te laten vallen. Henneke breekt het koude zweet uit, onze boot is beslist breder dan men inschat en dan ook nog die grote gevaarlijke boegspriet. Jan staat voorop met lijnen en de grote dikke ronde oranje stootwil. Met een beetje ekstra motorvermogen duwen we ons tussen de schepen in. En maken we vast. Geweldig, glaasje koele wijn is verdiend. Later zitten we samen op een warme rots in de ondergaande zon onze hamburgers te roosteren. Ver achter de bomen horen we vanuit het clubhuis een bandje spelen en mensen zingen. Uitkijkend over de stille zee en de vele eilandjes lijken we desondanks alleen op de wereld. Om elf uur wordt het stil, in sommige kuipen wordt nog lang nageborreld.
Vanochtend heeft Jan met de voorzitter van de vereniging gesproken over de mogelijkheid van winterberging. De schipper van de naastliggende boot had dat geregeld. We zouden de eerste buitenlandse leden zijn, en moeten zelf voor bokken enz. zorgen, ook de masten moeten eraf. Allemaal gedoe en geregel, maar niet onmogelijk. Het voordeel van een club is dat het niet zo duur is, maar je wel alles zelf moet doen. Morgen gaan we eens kijken naar de thuishaven van de vereniging of het wat is voor ons. Het vliegveld ligt heel dicht bij, dat is wel gemakkelijk.
