Musea bezoeken en Jan Jarig

Maandag 20 augustus Gilleleje (Humlebaek)





Vandaag kan er niet worden gezeild, we moeten precies tegen de wind in en het waait ook te hard. Goede reden om een ander gesteld doel nu te bereizen met de trein. Twee weken geleden voeren we hieraan voorbij, omdat het kleine haventje daar vrijwel geen plaats heeft voor gastzeilers. Het internationaal vermaarde museum voor moderne kunst "Louisiana" te Humlebaek, een merkwaardige naam voor een museum op 35 km van Kopenhagen. Naar verluid stond het Stedelijk van Amsterdam ten tijde van Zandberg model voor deze plek. We gaan vroeg weg om er vooral ruim de tijd voor te hebben. Jammer dat we een half uur op de trein en even lang op de bus moeten wachten. Daardoor komen we er pas tegen het einde van de ochtend aan. De bus rijdt langs de Ore Sont, er staan hoge golven met schuimkoppen. Vanuit het grote restaurant van dit museum zien we dat een zeilboot zich stampend door de golven ploegt.
Goede koffie en heerlijke koek hier, wel erg duur. Het museumgebouw is eenvoudig, strak, open, veel glas. Ook in de corridoors die de pavilioens met elkaar verbinden. Van binnenuit heb je zo zicht op de prachtige natuurlijke omgeving met de Deense afwisseling van bos, heuvel, veld en hoge zeekust. Er staan objecten en beelden, de vergelijking met Kroller-Muller op de Veluwe ligt voor de hand. De hoge ruimte met glazen wand waar de beelden van Alberto Giacometti staan heeft daar ook iets van weg. Het gebouw ademt ruimte, de gebruikte materialen en kleuren zijn ogenschijnlijk eenvoudig en voor de handliggend. Het dringt zich niet op en het geexposeerde werk krijgt alle ruimte die het toekomt. De atmosfeer is heerlijk fris zo dicht bij het water, buiten en binnen zijn nadrukkelijk onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Er is veel, heel veel te zien; De vaste binnen- en buitenexpositie met bekende 20e eeuwse namen die we in alle grote musea voor moderne kunst tegen komen en er zijn enkele tijdelijke exposities:
Cecil Balmond, hedendaagse architectuur, met de nadruk op wiskundige benadering van vorm, ruimte en constructie, door het gebruik van computermodellen en moderne materialen en techniek leidt het tot unieke bouwkunstprojecten;
Een expositie van Julie Mehretu, een schilderes die een hype is in de US, die tegen een achtergrond van lijntekeningen die gebouwen en plattegronden suggereren met kleurvlakken en strepen de interactie van de mensen met elkaar en daarin plaatst. Imposant gedoedel dat we nog even moeten verteren alvorens een plek te kunnen geven;
Phillip Guston was er te zien met -volgens Jan- erg moeilijk toegankelijke tekeningen, minimaal, grof en karikaturaal.
Allemaal te veel voor een middag, maar wel lekker genieten. We missen het Stedelijk in Amsterdam, maar denken stiekum ook dat Louisiana misschien wel beter is. We komen hier snel weer terug, dat is zeker. Na de museumwinkel en een biertje achteraf wachten we in een waterig zonnetje 20 minuten op de bus. De trein staat op het punt te vertrekken en Jan looppast er zwaaiend op af, Hen strompeld er op ruime afstand achteraan, lang leve het beveiligingssysteem van de open deur. Op weg naar de boot doen we nog een boodschap bij Irma, een goede supermarktketen met heel veel ekologisch eten en goede wijn zoals later blijkt. We bakken onze eigen onovertroffen Pizza.

Dinsdag 21 augustus Gilleleje

Nog steeds harde wind uit de verkeerde richting, we blijven nog maar een dag. Binnenzitten, Hen breidt en Jan schrijft aan het weblog en ook dit:
Voor wie het interessant vindt.
De Deense Nationale Klipkkort. (strippenkaart)
Dat werkt anders dan bij ons, er bestaat geen kaart met meer of minder strippen, alle kaarten hebben 10 strippen, het verschil zit 'm in het aantal zone's: Minimaal 2 zoals we die voor Kopenhagen kochten omdat de binnenstad maar 1 zone is. Gelijk als bij ons moet er bij iedere reis altijd 1 extra zone worden betaald.
Ons reisdoel van gisteren lag 5 zone's verderop, we moesten ook terug en waren met z'n tweeen; dat is bijelkaar (5+1)x2x2=24 strippen; een 3 zonekaart (30 strippen) is dan het voordeligst. Dat blijkt uit de praktijk, Naar Hillerod betaalden we voor gelijke afstand in de trein 47 Dkr. pp/per rit; totaal 188 Dkr. Een 3 strippenkaart kost 160Dkr. en houden we nog 6 strippen over ook. Overstappen op de bus enz. is vergelijkbaar bij ons, aparte treinkaartjes voor lokaal vervoer kent men niet.




Woensdag 22 augustus Gilleleje - Kopenhagen

De wind is Noord-Oost en niet zo hard meer en de zon schijnt. De golven op het Kattegat zijn minder hoog. We gaan op weg met Lena Richting Kopenhagen en lijken aardige snelheid door het water te maken. Toch valt die voortgang over de grond erg tegen door de tegenstroom. We komen niet boven 2 knopen, Als de wind ook nog afneemt moeten we de motor bijzetten. Om twee uur zijn we bij Helsingor, waar we langs het kasteel varen waar Hamlet zich afspeelt. Het is prachtig weer, maar door de stroom kunnen we niet onder zeil de Ore Sont op varen, de motor blijft aan. We besluiten om maar door te varen naar Kopenhagen. Hebben we ook nog wat extra tijd om de boot klaar te maken voor de winter. Het is even slikken dat de reis nu echt op zijn einde loopt. Om 5 uur betrekt de lucht en begint het hard te waaien. Op het regattagebied worden wedstrijden gevaren, leuk gezicht al die witte zeiltjes tegen een zwarte hemel. We zetten geen zeilen meer omdat we bijna bij de jachthaven zijn, waar we om half zeven alweer op de steiger lopen. Het voelt een beetje als thuiskomen.

Donderdag 23 augustus Kopenhagen

Na de douche maken we met de havenmeester afspraken over het op de kant zetten van Lena en de huur van een hogedrukspuit. Hij zal een vaste box voor de komende winterperiode gaan regelen. Maandag kan Lena uit het water voor een paar dagen om het onderwaterschip schoon te maken. Onder de koffie maken we een lijst met klussen die we willen/moeten doen voordat we over een week de boel achtelaten. Op de nog steeds loodzwaar trappende leenfietsen doen we boodschappen in een supermark een kwartier verderop. In de watersportwinkel bij de jachthaven proberen we schoonmaak- en schilderartikelen te kopen wat niet zo gemakkelijk is als we gewend zijn. Alle produkten zijn in de scandinavische talen gesteld en de verkopers hebben niet veel verstand van zaken. Een steel voor de schrobber, verfkrabber en schuurpapier gaan nog wel, Maar verven etc. dat wordt moeilijk. De hele middag boenen en schrobben we. Het teak dek lijkt als nieuw. We zijn niet meer gewend om zo hard te werken, nemen een flinke thee pauze maar zitten om vijf uur bij de zeilclub toch tevreden aan het bier.

Vrijdag 24 augustus Kopenhagen

Tegen de middag zijn we begonnen met het dek schrobben, dat is nog maar een keer gedaan dit jaar en op verschillende plekken wordt het alweer een beetje groen. Het knapt er mooi van op maar het is erg veel werk. De groene zeep raakt op en we hebben dat hier nog niet gezien. De schoonmaakmiddelen voor teakdekken lijken ons minder geschikt na de uitleg van de verkoper waar je alle kanten mee op kon. Henneke heeft het potdeksel (de boordranden aan de bovenkant) geschuurd, er waren veel kale plekken. Jan heeft de roestplekken aan de binnenkant van het boeisel (boordrand tussen dek en potdeksel) afgekrapt, geschuurd en behandeld tegen verder roesten met Owatrol en het potdeksel gelakt. We zijn er moe van geworden. Onverwacht hebben we 's avonds toch weer internetverbinding en kan de weblog geupload worden.

Zaterdag 25 augustus Kopenhagen

Jan is Jarig en wil daar liever niets aan doen wat volgens Hen helemaal niet leuk is. Hij maakt dus een gewoon ontbijt zoals iedere dag en lakt daarna de boel van gisteren voor de 2e maal. Dan kijken we in de folders wat hij toch leuk vindt om te doen in Kopenhagen. We gaan lopend de stad in omdat de bus pas over 50 minuten komt. Eind lopen via een inmiddels bekende route door Christianhavn richting Tivoli waar tegenover het Dansk Design Centre is. Onderweg lopen we het Staatsmuseum binnen (gratis) waar een deel van de collectie niet te bezichtigen is vanwege renovatie (ook al) We komen tot in de hal en nemen een brochure over musea in Denemarken mee. Op de route ligt ook het Paleis en de Koninklijke bibliotheek met een prachtige binnenplaats met tuin en een moderne fontijn die niet eens lelijk is. Jammer dat de bib op zaterdag is gesloten. We hebben na twee uur lopen en rondkijken wel trek in koffie, het leuke cafe achter het paleis aan de kade is bomvol, dat proberen we later nog wel om te eten. In het design centre drinken we koffie en rusten uit voordat we de twee verdiepingen bekijken. De expositie is klein en voornamelijk gewijdt aan de dit jaar uitgereikte prijzen voor design. De mooie bank die geprijsd was zat beroerd, de fraaie tandarts stoel mocht niet bezeten worden maar de bijhorende rolkruk zat goed. Hen zag een perfecte lamp voor haar keuken, ook in de prijzen gevallen, we sjouwen hem toch maar niet mee terug naar huis. De winkel is groot met mooie weggeefdingetjes, de prijzen zijn zoals te verwachten op deze plek. Na driekwartier staan we enigzins teleurgesteld weer buiten. Even verderop is een museum met kunst uit verschillende perioden, de "Glyptothek". Een van oorsprong -en nog steeds, Carlsberg foudation- particuliere verzameling van de schatrijke brouwer Carlsberg (of was het die andere). Van buiten oogt het als een echte kunsttempel; Noordelijke Neo-Clacisistische bakstenen gebouw met marmeren trap en een beeldengalerij. We hebben nog maar een uur tot sluitingstijd (4 uur) Binnen is het een veel soberder mooi en ruim gebouw met veel zalen en een wintertuin. Mooi geexposeerde schilderijen en beelden. We zien de bekende vroeg 20e eeuwers, Manet, Monet, veel Degas, een van Gogh, natuurlijk ook Rodin, noem de hele reutemeteut maar op en het is er. Niet allemaal topstukken, maar toch de moeite waard. In hoog tempo lopen we langs de beelden en sarcofagen van ver voor onze jaartelling uit Egypte, Mesopotamie, Griekenland, Rome. Vooral veel maar ook weer mooi neergezet en goed uitgelicht. We worden er op tijd uitgebonjourd en zoeken het eerder gevonden leuke restaurantje weer op. Ze zijn juist aan het opruimen om te sluiten, jammer, volgende keer beter. We lopen terug naar Cristianhavn waar we op de heenweg enkele zaakjes zagen die misschien in aanmerking komen voor een eenvoudig verjaarsmenu. We vinden iets vaag Italiaans waar al veel tafeltjes gereserveerd zijn en de keuken pas over een uur open gaat. Het biertje en de witte wijn smaken vertrouwd, het eten blijkt dat ook te zijn, t.w: Veel en vet. Jan eet zijn hongerige buik vol, Hen krijgt na enkele happen niets meer door haar keel. De volle hondenzak vergeten we bij het weggaan mee te nemen. Onderweg terug vinden we geen bruikbare leenfiets, wel enkele kapotte exemplaren. Het is een mooie avond voor een wandeling, voor het donker zijn we weer aan boord.

Mooi op tijd

Woensdag 15 augustus Oro
(vervolg)

De avond liep anders dan we verwachten; Na de hele dag binnenzitten en een beetje aan te rommelen,wilden we na het avondeten toch even de benen strekken. De lucht was opgeklaard en het was droog. Op de veranda voor het houten gebouwtje van de zeilvereniging zaten twee mannen die ons aanspraken over Lena en Holland (zoals ze Nederland hier noemen). Ze wilden ons een biertje aanbieden, we hadden geen geld zeiden we en konden met ons plastic ook nergens geld krijgen. Blijkt dat ze in het clubhuis wel kunnen pinnen. Met een voorraad kronen op zak hebben we nog een leuke avond in de buitenlucht met die lui beleefd. Ze spraken gelukkig Engels. Ze waren het er met ons over eens dat Denen veel drinken en nog veel meer roken. Juist die dag was er een rookverbod voor de horeca ingegaan. Ze verwachtten er niets van en namen nog een biertje en staken de zoveelste sigaret op. Op de picknicktafels buiten zie je overal omgekeerde bloempotten in een schaaltje staan, dat zijn de asbakken. Waaien de peuken niet om je oren en zie je ook niet hoeveel er al in de pot liggen. Het wordt iedere dag sneller donker. Op een bewolkte avond als deze is het om 10 uur donker, we stappen op, de eerste druppels van een flinke bui vallen alweer.

Donderdag 16 augustus Oro

Het heeft weer flink gewaaid vannacht, in bed luisteren we naar het weerbericht. Voor de derde opeenvolgende dag zijn er voor het hele gebied waarschuwingen voor buien, harde wind en storm uit het zuiden. Die richting is gunstig, maar de afspraak is dat met een waarschuwing we niet uitvaren. Beetje balen, er is niets te beleven op het eiland met 1200 zomerhuisjes. Jan koopt nog maar eens een paar verse scholletjes bij de visser, en we drinken nog maar een extra kopje koffie. Er schijnt een waterig zonnetje en het lijkt minder te waaien dan gisteren. We zijn het er snel overeens dat we wel weg kunnen. Het is een gunstig voor-de-winds rak en geen lange tocht naar Hundested waar we een week eerder ook waren. Vanaf die plaats is Hillerot, waar het paleis staat waar zondag het concert van Jan en Jisca cs. met de trein te bereiken, ook ligt het op de route naar Kopenhagen waarheen we terug moeten volgende week. We draaien zonder problemen van de steiger aan lage wal weg de pittige golven in die recht de haven in rollen. Het bezaanzeil gaat omhoog en als we bijdraaien de vaargeul in gaan ook de fokken op. We zeilen weer en maken aardige voortgang. Verder, op het Isefjord nemen wind en golven toe. We hannessen veel met de voorzeilen die door het gieren van het schip niet mooi in de wind blijven staan. Het grootse deel varen we met alleen de fok en bezaan gemiddeld 4 knopen. Een uur voor de haven gaat ook de fok in, de golven achterop zijn dan al 1 - 1,5 meter. Het vaarwater wordt smaller en alle water moet hier doorheen, er is schuim in lange strepen over het water. Een flinke kustvaarder komt ons achterop, het eerste schip dat we tegenkomen op onze tocht van bijna 4 uur. We draaien de haven binnen en vinden weer een plekje aan de nieuwe steiger waar we eerder lagen. Er is flink aan doorgewerkt afgelopen week. We liggen dicht bij de havenmonding waar flinke deining staat. Jan en Jiska zijn in Denemarken aangekomen en druk aan het repeteren met het ansemble, morgenmiddag hun eerste concert en daarna komen ze met de trein naar ons toe. Wij gaan, tussen de buien door, vast de eerste boodschappen in huis halen. De bank en winkels weten we te vinden. Het valt ons direkt op dat de vakanties zijn afgelopen, het was hier zo'n gezellige boel langs de haven, nu zijn de terrassen verlaten en sommige eethuisjes alleen nog in het weekend open. Ons avondeten bestaat uit een onovertroffen lekkere schol, die is nog beter dat de vorige keer omdat we weer verse boter hebben en het visbakken beter in de vingers. Spinazie erbij, we missen de aardappels toch wel, die zijn hier ook zo lekker!
We plotten de reis door het Kattegat voor de komende dagen. Als het weer morgen gunstig is, wat niet waarschijnlijk is, kunnen we misschien een haven verderop. Anders gaan we zaterdag of maandag, er is nog ruim tijd.

Vrijdag 17 augustus Hundested

Nog steeds veel wind vanochtend en de voorspellingen zijn er ook niet beter op geworden. Dus de boot opruimen en een beetje schoonmaken. Daarna de rest van de boodschappen doen voor vanavond als Jan en Jiska met een engelse collega-cellist, die Bob heet, komen. We halen bij een rokerij heerlijke visjes en eten daarvan bij de lunch de moddervette paling op. De wind ruimt en komt nu recht de kajuit in, ook deinen we steed meer. We willen het schip verleggen naar de andere kant van de steiger en omdraaien. Dat is een maneuvre die in de kleine ruimte met ongunstige wind en onrustig water niet eenvoudig is; Jan vaart het schip om, Hen blijft op de steiger om de landvasten aan te pakken en dat gaat maar net goed. Bij zulke harde wind is voor het touwwerk meer behendigheid en kracht nodig. Nu liggen we rustiger. Dat is ook beter voor ons bezoek die avond, ze hebben nog geen zeebenen en na een Prosecco in de tochtige kuip zitten we de rest van de avond met ze binnen. We hebben ze om zes uur van de trein gehaald, een merkwaardige ervaring. Het is net alsof wij hier wonen en thuis horen, terwijl we ook maar op doorgang zijn in de haven. Vanaf het station naar de boot is een kwartiertje lopen, zij vinden het stadje veel leuker dan Hillerod waar ze nu verblijven en 's middags een klein concert gaven in het kasteel bij de opening van de tentoonstelling van de schilder Pieter Isaacsz. Het concert ging goed en ze zijn blij dat de kop er af is, ze vertellen over het kasteel en de enorme grote, barokke 16e eeuwse zaal waar het plaatsvond. Het kasteel is nu een museum over het Deense hof en geschiedenis. Ze repeteerden met het ensemble terwijl de bezoekers rondliepen. Met hun oude muziek werden ze bijna deel van de expositie. Jan verteld hoe bijzonder het is dat de klep van de clavecimbel van Sweelinck deel uit maakt van de expositie omdat die beschilderd is door Pieter Isaacsz. Op het concert voor zondag staat ook een stuk van Sweelinck. We hebben een uitermate gezellige avond met elkaar en tegen dat het donker wordt brengen we het gezelschap weer naar de trein. Ze maken het niet laat want morgen moet er alweer vroeg hard gerepeteerd worden. Terug op Lena doen we de enorme afwas en genieten nog even na van de heerlijke stilte die rest na zo'n avond met enthousiaste en betrokken jonge mensen.

Zaterdag 18 augustus Hundested - Gileleje

Er is nog wel veel wind vanmorgen, maar uit het westen. We besluiten om toch weg te gaan. Het zonnetje schijnt en we willen proberen om de 37 mijl naar Helsingor te varen vandaag. Dat lijkt aanvankelijk wel mogelijk, want we varen bijna 5 knopen. Dat is dan 8 uur varen. Maar verderop gekomen op het Kattegat worden de achteropkomende golven weer erg hoog en rollen regelmatig onder het schip door. Het is moeilijk om de wind in de zeilen te houden de fok maakt soms harde klappen als we na een duik in de golven weer omhoog komen. De gemiddelde voortgang is nog maar 3,5 Kn, dat is minstens 10 uur zeilen en tegen het donker aankomen. Er zijn twee mogelijke tussenstops, de eerste is precies op de helft. We zien wel hoever we komen vandaag. Om ons heen zijn de golven zeker 1,5m hoog en overal witte schuimkragen, we sturen met de hand, want de automaat reageert niet snel genoeg op de heftige bewegingen van de boot. Het is niet koud in de zon er zijn meer schepen op het water, ze varen allemaal sneller dan wij. Jan wil proberen koffie te zetten. Dat lukt gedeeltelijk, bij het inschenken van de melk in het tweede kopje gaat de hele boel door de kajuit, er ontstaat een smerige ravage. Als we een uur later in de kuip onze roggebrood met haring eten, zien we de zoetzure beesten als vliegende vissen uit de emmer opstijgen en her en der in de kuip belanden. Toch eten we met smaak en genieten we van deze ietwat ongemakkelijke tocht. De fok is al binnengehaald en het grootzeil en de bezaan staan ieder een kant op, geborgt door een z.g. bulletalie die voorkomt dat een valse gijp de giek onverwacht doet overkomen. We varen steeds langzamer de wind neemt snel af, de golven nog lang niet. Het Kattegat is een groot en berucht water. We zien de wolken achter ons samentrekken, een slecht voorteken. Kiezen het zekere voor het onzekere en verleggen de koers naar de haven van Gileleje. Daar meren we tegen vijven aan in een box, het is donker, de bui drijft over. Henneke heeft erge last van haar buik, we lopen nog een rondje, misschien heeft ze teveel dubbel gezeten op het schommelende schip. Kopen muntjes voor de douche (duur hier: 1,40 Euro).
Op een groot gasveld bij de haven zijn een honderdtal mensen verzameld, veel zijn verkleed in klederdracht en kleding uit een vorige eeuw. Er wordt een openluchtspel opgevoerd waaraan ook een grote melkkoe deelneemt. We begrijpen nog steeds weinig van de taal, jammer. De groep verplaatst zich door het stadje, we komen ze later op een andere plek tegen aan de kust. Met een bord eten bij een grote tent waar een eenzame cellist tegen het decor van een span paarden voor een kar een sonate van Bach misvormt. De versterking door luidsprekers maakt het nog erger. We staan op een afstand te kijken naar een beeld dat aan de films van Fellini doet denken. Even later zien we het affiche bij de voorstelling: "Kierkegaard in Gilleleje", vandaag en morgen 20.00 uur. Weten we dat ook weer. Bij het station noteren we 9.47 uur, de vertrektijd voor morgen naar het kasteel in Hillerod.

Zondag 19 augustus Gileleje (Hillerod)

Vroeg op, nette kleertjes aan voor het concert. Aan het einde van de steigers, waar het grindpad begint ervaart Hen dat haar nieuwe, nooitgedragen luxe muiltjes minder geschikt zijn om op door te lopen over dit stenige tapijt. Jan wil nog wel in een loppasje terug om een paar stevige stappers en plastic tas te halen, maar de angst om weer een trein te missen zit er nog een beetje in. Ze strompelt door het gras verder en op de weg gekomen blijkt dat stevig doorlopen ook niet echt gaat, de buikpijn verergert de boel. De tijd om ter station te geraken is tweemaal die van gisteren. Het voertuig staat al met draaiende dieselmotor aan het perron als wij voor de dichte spoorbomen geacht worden te wachten tot het voorbij rijdt. We snieken om het rood-witte hout heen. Jan sprint naar de nog groen knipperende drukknop van de deur die open zucht en hij posteert zich als insmijter breeduit in de opening waar een rood lampje en een alarmerend piepen hem op andere gedachten moeten brengen. Als de deur zich achter Henneke sluit vertrekt de trein en proberen we kaartjes uit de automaat te halen, wat Jan fout doet en waardoor later op de eindbestemming, waar een echt loket is, de biljetjes weer moeten worden omgewisseld.
Vanuit de trein zien we voor het eerst iets van het binnenland van Sjaeland. Kleine heuvels met vooral graanakkers afgewisseld door bosjes. Ook rijden we door een groter bos met meren. Het is een boemeltrein die niet zo snel rijdt en vaak stopt in kleine plaatsen met vooral houten huizen. Het is erg rustig op deze zondagmorgen. Het is nog een kwartier lopen (voor ons dus iets langer) naar het kasteel dat Christiaan IV liet bouwen. Wat wij van Hillerod te zien krijgen is niet erg aantrekkelijk. Langs de achterkanten van kantoren en een paar huizenblokken, via een verkeerstraat met buitenlandse cafetaria's en door een winkelstraat; altijd troosteloos als alles gesloten is, komen we op een plein dat opnieuw rustiek bekeit gaat worden rond een modern italiaans koffiehuis. In de verte achter de slotvijver zien we het kasteel Frederksborg liggen. Een enorm Scandinavisch-Barok bakstenen gebouw met groene koperen daken en bijgebouwen binnen een slotgracht. Daarachter tegen een licht glooiende helling de enorme kasteeltuinen. Op het binnenplein staat een imposante fontijn met bronzen leeuwen en blote figuranten water te spuiten. We laten de invitatie van de Nederlandse Ambassadeur zien en kunnen gratis naar binnen. Alles aan en in dit kasteel is overweldigend van vorm en hoeveelheid. Niks geen protestantse bescheidenheid maar veel pracht, praal en prots. We hebben nog een paar uur de tijd om alles op ons gemak te bekijken. We sjouwen de vele zalen en drie verdiepingen af waar elke meter muur is bedekt met portretten die rijkdom en zelfingnomenheid of leegheid uitstralen. Zoals dat hoort bij de macht, statuur en statie. Veel meubels, kisten en kasten uit elke tijdsperiode, dito zilverwerk, porcelein, horloges, miniaturen. Bedenk het maar en je vind het in dit nationale historische pakhuis van rijkdom. Hen vallen vooral de mooie vloeren en enorme gobelins op. Het museum is goed bezocht, ook door groepen. We zien ze rond Chinese, Russische en Engelse gidsen drommen. En dan horen we Brechtje blokfluit spelen, een paar zalen verderop staat ze voor het raam met de rug naar het publiek zich in te spelen. Ook horen we Jiska op haar viool hetzelfde doen, we maken een kort praatje met haar. Jan stemt het clavecimbel in de grote ridderzaal. Het plafond is kleurrijk geornamenteerd en gebeeldhoud. De vloer is marmer en de wanden zijn gobelin. Hier hangen meer dan levensgrote schilderijen met vorstelijke personen. De zaal wordt soms ook door de huidige koninklijke familie gebruikt voor officiele toestanden. Hij ziet het concert en zij twee soli met vertrouwen tegemoed, terecht is hij er trots op en blij mee om in deze ambiance te mogen werken. Buiten spreken we Bob die even een luchtje wil scheppen, hij is geimponeerd door het gebouw. Na koffie met taart bekijken we in een andere vleugel de expositie van Pieter Isaacsz. Mooie opstelling, goed gedocumenteerd en bescheiden. Op tijd beklimmen we de grote wenteltrappen waar de tientalle, misschien wel honderden, wapenschilden van 's konings ridders (knechten) de muren sieren naar de tweede verdieping waar de ridderzaal is. Die is inmiddels gesloten voor publiek en we worden naar beneden gegids om via de binnenplaats naar een andere, speciale ingang met wenteltrap naar de zaal voor het concert. De ambasadeur en zijn vrouw schudden andere hotemetoten met hun vrouw of man de hand. Wij vallen in onze zondagse pakjes niet op tussen de deux-pieces en costumes. Eenmaal boven, Henneke kan bijna niet meer van al dat trappenlopen en (nog steeds) buikpijn, Blijken de eerste paar rijen gereserveerd voor uitsluitend ambasadeurs. Wij zijn maar gewoon uit het volk en vooraanzitten betekent dan op de vijfde rij, wat geen slechte score is met nog 15 rijen achter ons.
Hen is nerveus, zal dat oorzaak van de buikklachten verklaren? Zeer nerveus, hoe zullen ze, en vooral haar Jan, het er vanaf brengen? Maar eerst nog een toespraak van de Ambasadeur die eraan herinnert dat Beatrix hier een paar jaar geleden op uitnodiging van haar Deense collega's naar een vergelijkbaar concert luisterde. Worden wij hier nu belangrijker door? of moeten we hier trots op wezen? of was dat een belangrijk historisch moment voor de volkeren, vragen we ons af. Dat moeten we naar afloop onder de borrel maar even bespreken met de betreffende ambsdragers. Dan komt het ensemble "Petillant" door de zijdeur binnen, bescheiden welkomst applaus door een gedecideerd publiek, stilte, concentratie:
Het clavecimbel zet helder en krachtig het spel in, het voorschot wordt direct opgepakt door de fluit, de cello en viool staan op scherp en strijken even later het kwartet naar de hoogtepunten van dit eerste deel van deze driedelige suite. Welwillend applaus van het gehoor. Jan geeft een korte inleiding op zijn Sweelinck intermezzo (Moro palatino) en verwijst naar het beschilderde deksel in de expositie: Zijn spel gaat erin als een ijsje in een Deen: Applaus!
En zo gaat het kwartet nog een uurtje door, tussendoor een uitleg en afwisseling in samenstelling. Vooral melodieus, licht, muzikaal en zomers. Het klink lekker in deze zaal, droger dan verwacht waardoor de instrumenten en het individuele spel goed te onderscheiden zijn en de balans is bijna steeds in orde. Het publiek luisterd met aandacht maar blijft gereserveerd en op afstand. Dat is voor de musici jammer, ze trekken er stevig aan, soms even komen de voeten even van de vloer in de zaal. Het slotapplaus geeft duidelijkheid, men heeft waardering voor wat hier ten gehore werd gebracht. Er wordt nog even nagepraat, Henneke is trots.
We missen een glas wijn en een garnituurtje, misschien armoede op de Nederlandse ambassade? Als wij mensen uitnodigen gaat het er anders aan toe. Even later zitten we met z'n allen buiten op een terras na te praten. De groep is nog een beetje aangegroeid met een paar bekenden van Brechtje. Een paar mensen maken nog een compliment op het concert, gelukkig maar, de zon schijnt ook nog. Nog een rondje en betalen; Taxi wordt gebeld; Iedereen zijns weegs.
Wij ook lopen naar de trein van zesuurtien. Hen's buik gaat wel weer, we eten een waardeloze pizza met een bijpassende wijn in de haven. Naast Lena ligt een duitse boot waarop een vriendelijk echtpaar vijf maanden weg is. Leve het pensioen roepen ze. Maandenlang hebben ze de scherenkust van Zweden bezeild. Wij misschien volgend jaar. Dan de kajuit in alles dicht tegen de muggen, pitje aan, mooie kleertjes en -eindelijk- schoenen uit en languit op de bank bijkomen van een bijzondere dag. Dit concert was het enige concrete doel geweest in onze reis van drie maanden; en we hebben het maar mooi gedaan.

lekker blijven liggen

Zondag 12 augustus

Rorvig - Skanse Bucht (anker)

Tijdens het ontbijt luisteren we via de Wereldomroep naar Vroege Vogels. Alsof we in Nederland zijn. Buiten is het winderig en kil, we blijven binnen met de deur en het schuifluik dicht want de wind staat recht achterop. We lummelen wat en schrijven verder aan de weblog. Binnenkort moeten we de zaak toch ergens proberen up-te-loaden, hier werkt het niet. De boot naast ons is al vertrokken en er komt een andere zeilboot invaren. Een Duits gezin waarvan de vrouw op harde opgewonde en snauwerige toon de bevelen geeft. We kijken even door een patrijspoortje, ze redden het zonder onze hulp ook wel, we blijven binnen. Ook als hun boot eenmaal ligt blijft het lawaai in de boot naast ons. Er is ook een kind aan boord, het lijkt wel alsof het gepest wordt zoals het reageert op de overspannen toon van de vrouw. Het irriteert ons. We gaan een wandeling maken en zien dat bij het haventerrein een rommelmarkt wordt opgebroken. Auto's en aanhangwagens vol overbodige huisraad en groot plastic speelgoed rijden van het terrein af. Hier en daar staat nog een kraampje. We prijzen ons gelukkig er zeker van te zijn alles al te hebben en beseffen gelijk dat we ook al te veel hebben. Een mens zou niet meer moeten bezitten dan het strikt noodzakelijke. Maar wat is dan dan? Het plaatsje Rorvig is niet bijzonder mooi. In het oudste gedeelte staan keurig opgeknapte huizen, maar aan alles merk je dat er vooral veel geld ingestoken is. De auto's, de tuinen de sfeer. Tussendoor staan ook nieuwere huizen, ook niet echt mooi. Waarschijnlijk zijn hier veel stadsmensen ingetrokken met weinig idee van omgeving in relatie met vorm. Toch is het minder erg dan de situatie in Nederland door het materiaal gebruik, de kleur en vooral de afstanden tussen de huizen. Er is gewoon meer ruimte en opgaand groen. Maar ook hier rukken de boerderettes op. Als we op de haven terug zijn, is die half leeg. De grote vakantie loopt af, te zien aan de volgeladen auto's met gezinnen op de veerboot. De zon gaat weer schijnen. Er hangt een andere sfeer valt ons op. De mensen zijn gehaaster dan anders en de kinderen lawaaiig. We besluiten om alsnog weg te gaan om weer te ankeren in de baai een paar honderd meter verderop. Het Duitse gezin is niet op hun boot, maar we hebben geen zin om straks hun schreeuwerigheid weer te moeten horen. Ze hebben hun boot onhandig vastgelegd met een landvast achter onze boot langs om een meerpaal geknoopt. Wij kunnen niet uitvaren zo en kunnen pas bij de meerpaal als we wegvaren. We leggen hun boot strak vast met een voor- en achterlijn en knopen de landvast die zo overblijft aan die op de meerpaal en borgen die op de steiger. Als wij er tussen uit zijn kunnen ze in elk geval hun eigen lijn weer vastmaken.
Om half zes liggen we in het zonnetje voor anker aan de andere zijde van de baai dan gisteren. Heerlijk rustig.

Maandag 13 augustus

Skanse Bucht - Oro

Rustige bijna windstille nacht gehad. Mooie ochtend in de zon. Eerst nog even Diesel tanken op de haven en dan opkruizen dieper het Isefjord in. We hebben de tijd en het is ideaal zeilweer. We maken een slag bij het torpedo-oefengebied van defensie. Aan het flitslicht ver op de kust zien we dat er geoefend wordt. Dergelijke informatie staat gelukkig goed beschreven op de kaart. We maken slagen van 3-4 mijl en als we aan de 4e bezig zijn, op een afstand van 5 mijl van de voorgenomen ankerplaats begint het hard te waaien. Er drijft een donkere wolk over, maar bij ons blijft het net droog. De kluiver wordt ingerold en even later ook het grootzeil. Het schip maakt nog maar weinig voortgang. We willen niet ankeren onder deze omstandigheden, misschien dat het straks weer goed weer is, maar er is niets dat het garandeerd. We besluiten naar een klein haventje op Oro te varen, een paar mijl verderop. We moeten op de motor tegen de wind in een smalle geul door. Met nog flinke wind op de kont worden we het haventje ingeblazen waar dwars op de wind een grote vrije steiger staat. We draaien tijdig bij en zachtjes legt lena haar stalen wang op de stootwillen tussen haar en het steigerhout. Het is stil hier. In een soort clubgebouw vinden we de havenmeester achter een biertje. We betalen en gaan van een heerlijk gerookt schelvis staartstuk genieten op zo'n lekker Deens roggebrood. Het is een waardige afronding van een mooie zeiltocht.
Zoals op elke nieuwe plek probeert Jan of er een internetverbinding mogelijk is. Het lukt. De avond wordt besteed aan het opzenden van het logboek en de foto's
Dinsdag 14 augustus

Oro

Er is maar een douche, maar die is groot en heeft geen tijdbegrenzer. Er zijn verder geen gasten dus we baderen uitgebreid. Het haventje ligt bij de veersteiger, waar gisteren kinderen vanaf doken. Het veer vaart regelmatig met auto's op en neer zoals dat een veer betaamd. Verder is er niets te beleven. Er is een winkel een kleine 2 km verderop. We doen er maar een paar boodschappen want het geld is bijna op en er kan niet betaald worden met buitelandse passen. Ook is er geen pinautomaat of bank op het eiland, daarvoor moet je naar Holbaek op het vaste land, maar daarvoor moet je weer net zoveel geld hebben als het liggeld voor een dag. En laten we dat precies nog hebben. We zien wel hoe het afloopt, vandaag blijven we liggen omdat er veel wind is voorspeld. Die wind komt pas tegen de avond opzetten en blijft de hele nacht behoorlijk doorstaan. We lopen met onze boodschappen terug door een gebied met vele zomerhuisjes in het bos, veel met een gazon als een golfterrein. Dure huisjes weten we door de advertenties van de makelaars. Vanaf een ton tot wel drie ton Euro. Net als de huisjes op Skansehage waarschijnlijk erg in trek. Er staat veel te koop. Sommigen liggen wel erg mooi in het bos met weids uitzicht over het water.
In het haventje is een visser die zijn versgevangen vis verkoopt. We koppen twee levende 3cm dikke schollen, die ter plekke voor ons worden gefileerd. Ze wegen zeker een pond per stuk en kosten bijna niets (1,50 Euro/stuk).

's Avonds bakken we ze, nog nooit aten we zulke lekkere schol, dat is zeker. En meer dan we opkonden.

Woensdag 15 augustus

Oro

Wind en regen bij het opstaan en waarschuwingen op het scheepvaart weerbericht. Geen discussie mogelijk, we blijven aan boord. Misschien een wandelingetje, maar meer zit er niet in. Extra uitgebreid ontbijt met extra koffie, de heerlijke visresten en kaernemaelk voor de luch, thee en chocolaatjes voor de middag en een blikje bier bij het avondeten. En verder? Hen breien aan de sjaal voor zus Anja, tot vreselijke krampen in arm en nek haar vellen. Jan werkt het weblog en de foto's bij en is uren bezig om het e-mailverkeer langs ander banen te leiden waardoor er nu meer off-line kan gebeuren wat een boel (soms dure) internettijd scheelt.
Met skype worden nog met deze en gene gebeld, en met Jan-Willem en Jeanine in Amsterdam voeren we een uitgebreid video gesprek alsof we bij elkaar om de tafel zitten. Straks mag er ook weer gescrabbeld worden; Dat mag alleen bij slecht weer. Ook liggen er nog mooie boeken te wachten. Wat een dag. Lena is lekker beschut op zulke momenten. Misschien nog een filmpje bekijken, of Deense TV. Het avontuur laten we maar even wachten. Lekker vroeg naar bed? Dromen van verre kusten? Dit gaat nu het net op. Andere keer lezen jullie de uitkomst.

De Ontdekking van Zweden

Zaterdag 4 augustus

Kopenhagen - Ven - Helsingor

Het lijkt een mooie dag te worden en de voorspelde wind is gunstig voor de 17 mijl naar Ven. Het is jammer dat het windstil is, de vele molens in de omgeving staan stil, we motoren een halfuurtje tot er een licht briesje het water doet rimpelen. De halfwinder gaat op en we varen met stroom en wind mee 4 knopen. Dan zijn we er over ruim 3 uur. Voor de haveningang strijken we het zeil en dieselen de haven in. We zijn niet de enige, veel schepen varen in en uit langs de veerboot die met zijn schroefwater het in- en uitvaren bijna onmogelijk maakt. De haventoegang is smal en er willen tegelijk schepen in en uit. Op het moment dat we zien dat de haven bijna vol is, schiet een groot zeiljacht schuin achter ons langs en probeert aan de verkeerde kant voorbij te komen. Hij vaart zich klem en klapt tegen het eerste beste schip in de haven aan. Het is nu ook duidelijk waarom er zoveel mensen langs de kanten staan te kijken. Het is een doorlopende voorstelling van dit soort gedoe. Wij proberen ons achteruit uit het krioel weg te manouvreren wat niet meevalt door het schroefwater van de veerboot. Met al onze vaardigheid, maar met nog veel meer geluk, draaien we vlak langs de kade overal tussen door de haven uit. De kijkers hebben hun dag vandaag. Het is de eerste keer op onze tocht dat we een haven niet in kunnen. We zoeken op de kaart een alternatieve bestemming.
N.O. aan de overzijde ligt Helsingor op de Deense oever, de evenknie van Helsingborg er tegenover in Zweden. Zij vormen sinds eeuwen de toegang tot het belangrijke vaar- en grenswater Sont. Het is nog een mijl of zeven en we kunnen het in anderhalf bezeilen. Al van ver zien we en groot barok-suikertaartenkasteel met groene daken. Er direkt achter ligt de haven, die nu voor het grootste deel voor de pleziervaart is bestemd. Het is er erg druk, en we kiezen voor de eerste de beste plaats langszij een Nederlands jacht van ongeveer onze afmetingen, dat op zijn beurt tegen een Amerikaanse motor-catematan ligt gemeerd. Ze komen uit Philadelphia en delen de boot met vrienden. Ze hebben de boot opgestuurd naar Skagen (Dm) en varen door tot Sonderborg en dan komen hun vrienden en wisselt de wacht. Zij vliegen weer naar huis en het bevriende echtpaar vaart naar Amsterdam. Amerikanen hebben maar korte vakanties, die langer worden naarmate je langer bij dezelfde werkgever werkt, maar meer dan drie weken zit er niet in. Ze zijn erg bang geweest tijdens harde wind op het Skagerak, dat kunnen we ons voorstellen, het is een berucht vaarwater waar we vanaf winkracht 6 Bft ook weg blijven. Het zijn vriendelijke mensen die zich uitgebreid laten informeren over de gevaren van Noord- en Waddenzee. We lopen de steiger op en volgen een lange pier naar het haverterrein. Het is groot en er er is een winkeltje waar we morgen melk, fruit en bier kunnen inslaan, de vis-cafetaria en het restaurant trekken ons niet en we hebben geen zin om de stad nog in te gaan. Terug op Lena genieten we van de avondzon en plannen onze tocht voor morgen, Er is een mooi Zweeds scheren-eiland met alleen natuurhaventjes tussen de rotsen, daar willen we heen.

Zondag 5 augustus Helsingor - Vadero
Een uitgebreid zondagochtendontbijt in de zonnige en windstille kuip. Douchen en boodschappen doen in het veel te dure winkeltje waar bijna niets te koop blijkt te zijn. Er komt een zucht wind en om 10 uur varen we weg. Veel snelheid maken we niet ondanks de halfwinder. 26 mijl naar Vadero met 2 a 3 knopen betekent dat we vanavond om een uur of negen daar zijn. Onderweg koffie zetten, uitgebreid lunchen en vooral genieten van de rustige zee en de prachtig hoge rotskusten van het schiereiland Kullen (Zweden) waar we steeds dichter op afvaren. Dan valt de wind helemaal weg, de zee is spiegelglad en blauw, het is warm onder de zon. We zijn bijna op de helft en de motor gaat weer aan, jammer. Het aanvaren van het scheren-eiland is niet eenvoudig door de vele rotsen die zich hier soms boven, maar meestal net onder water bevinden. Volgens de pilot moeten we een wit geschilderde rots in lijn houden met een huisje met een witte geveltop en op dat moment 6 graden sturen. Inderdaad varen we mooi tussen de rotsen door, nu nog een beetje slingerweg naar een natuurlijk en beschut havenkommetje tussen de rotsen. Er liggen meerdere schepen. Allemaal aan het achterschip vastgemaakt met een hekanker op de bodem en van voren met lijnen en pinnen in de rotsen. Zo is dat hier gebruikelijk, bij ons zie je dat nooit. Het hekankertje en de meerpennen liggen nog thuis, die wilden we met de trein of het vliegtuig niet meesjouwen, we vinden wel een oplossing. Er lijkt nog een vrije plaats helemaal aan de buitenkant van vier gemeerde jachtjes. We gebruiken het dreganker (klapanker met vier klauwen) aan een lange nylon lijn als hekanker en varen voorzichting op de rotsen voor ons af. Het water is glashelder en Jan geeft vanaf het voorschip Henneke het sein wanner te stoppen. Een klein meisje op de kant wordt door haar moeder op ons afgestuurd om een lijn aan te pakken en die met de lus om een stalen strip die in de rotsen is geslagen te doen. Het werkt! We liggen ogenschijnlijk goed hier. Jan trek nog een beetje aan het hekanker, het lijkt niet erg stevig vast te liggen, maar het kan evt. door het hoofdanker vervangen worden. We pakken de zeilen in en laten deze bijzondere omgeving op ons inwerken. Rondom ons oude, geerodeerde en verweerde roze granieten rotsen begroed met saffraan-gele en grijs-groene korstmossen. Daartussen plukjes gras met bloeiende steenanjers en distels. Onder water de rotsen en zandgrond, begroeid met planten en zeegras. In de verte hier en daar een houten vankantie huisje en een standje waar enkele mensen zijn. Ook een steiger waar een paar keer per dag een veerboot mensen vanuit Zweden naar dit natuurreservaat brengt. In de kleine baai verderop liggen enkele boten voor anker. Het is prachtig ruig en onbedorven, idyllisch en romantisch.
Zo nu en dan horen we een zachte holle dreun door de boot gaan en trekt een vreemde vibratie door de masten en verstaging. We vermoedden dat er een rots onder de boot net langs de kiel ligt waar we soms even tegenaan stoten. Er is weinig zijdelingse bewegingsruimte om Lena anders te leggen. Omdat er geen ander geschikt plekje voor ons is hier, besluiten we weg te gaan om te ankeren in de baai. Het hekanker laat zich te gemakkelijk van de grond trekken, dat moeten we de volgende keer beter doen. Er is veel zeegras op de bodem van de baai, dat ankert slecht. We varen een eind achteruit voor het pakt en zetten voor de zekerheid het alarm aan. We zijn door de afgelopen ervaringen met slecht ankeren onzeker geworden over ons anker en onze praktijk. Er is weinig wind als we gaan slapen. Het wordt een onrustige nacht, bij elk geluidje schrikken we wakker. Het waait iets harder maar de boot blijft gelukkig op haar plaats.
Maandag 6 augustus Vadero
Alweer met prachtig weer in de kuip ontbijten. Het voordeel van ankeren is dat je altijd uit de wind zit. We horen een koe loeien en zien verderop een kudde door het zilte water waden naar een van de kleine eilandjes in de baai. Traag trek de stoet van zo'n 40 bruine runderen achter elkaar het rotseiland op om tussen de stenen het gras weg te eten. Even verderop zien we ook enkele paarden loslopen. De beesten trekken zich niets aan van de mensen, andersom ook niet. Uitgezonderd een paar pubermeisjes die de paarden proberen te verleiden. Wat hebben meisjes toch altijd met paarden? De bijboot gaat te water en we roeien naar een ander klein eilandje waar we tekenend, schrijvend, luierend en genietend van de overweldigende omgeving de dag door brengen. Als de fles water leegraakt, het is warm op de rotsen, en we trek krijgen roeit Jan naar de boot terug, Hen zwemt er heen. Er zijn hier weinig kwallen, ze blijft in het water om de waterlijn schoon te boenen. Jan houdt haar met een lijn vanaf het dek bij de romp van de boot. Het gaat harder waaien en we blijven onzeker of het anker het zal houden in deze grond. We laten het afhangen van het weerbericht, als er harde wind voorspeld wordt, kunnen we altijd nog weg naar een haventje aan de Zweedse kust een uur verderop.

We horen het Zweedse weerbericht maar kunnen er geen touw aan vastknopen, opvallend vaak wordt iets 60 procent genoemd, we weten niet waar dat op slaat. Stuk voor stuk vertrekken de bootjes, vooral speedboten, die hier voor een dagje kwamen terug naar hun thuishaven, we blijven als enige voor anker achter. Dan maar wachten op de Duitse scheepsberichten van 21.05 die zijn gunstig. Gelukkig maar denken we, we kunnen blijven. Helaas, korte vreugd, de GPS geeft aan dat we over de grond verzet worden richting rotsen op 20 meter achter ons. We overleggen: Anker ophalen en een stukje verderop opnieuw ankeren. Voor het anker opnieuw pakt, liggen we vlak bij anderen rotsen. Weliswaar iets gunstiger, maar voor ons gevoel niet helemaal lekker. Misschien wordt het wel niets meer met dat gevoel denken we. Uren over onzekerheid praten en dubben wat te doen versterkt onze twijfel meer dan dat het wegneemt. Hen hakt de knoop door met het comando: " Nu vertrekken, licht het anker!" de motor staat nog aan en ze heeft de helmstok nog niet losgelaten. Jan liert alweer 20 meter ketting naar binnen. We overleggen snel; we kijken eerst of er in het natuurhaventje een plekje vrij is, alvorens nog een uur te varen en in het donker een onbekende haven in te moeten waar misschien geen plaats is. Hen draait rondjes zodat Jan het hoofdanker kan losmaken van de ketting om het straks als hekanker te gebruiken.
De schemering valt als we de smalle ingang tussen de rotsen door varen. De schipper van de boot aan de rots op de hoek van het natuurhaventje roept dat we nog bij hem naast kunnen ankeren. We moeten ruim om een drijver met vlaggetje midden in het kommetje heen varen, want daar is een ondiepte. Hij hang een stootwil klaar, Jan ook en staat daarna achterop met het Anker gereed. Hen stuurt op de aangewezen plek aan en Jan laat het anker vallen. Op hetzelfde moment slaat Hen achteruit onder de schreeuw: "We lopen vast". Jan schreeuwt nog harder (om boven het gebrul van de motor heen te komen): "Neutraal! Lijn in de schroef!" Te laat, de ankerboei springt onder het schip vandaan, Jan trekt het anker op maar de neuringlijn -waar ook de boei aan zit- is in de schroef gedraaid, gelukkig de ankerlijn zelf niet. Het anker wordt tegen de romp (hoger kan het niet komen door de neuringlijn) geborgd. Jan duikt naar binnen pakt het grootste en scherpste mes en snijdt de lijn door. Het schip deinst door de wind van het onderwaterobstakel weg. Door het anker te laten slepen en de lijn zodra het voorschip draait op het juiste moment meer of minder te vieren, kan het schip enigzins in de richting van de oever aan de bakboordzijde worden gemanouvreerd. Het is maar een meter of vijftig maar wel om de ondiepte heen en proberen op tijd langzij van de daar gemeerde schepen te komen. Als dat niet zou lukken dan drijven we vast op een ondiepte tussen rotsen aan de andere kant van de kom (lage wal). Het lijkt te lukken, inmiddels komt de man die zo vriendelijk was ons een plaats te wijzen aangeroeid in zijn rubberboot. Ook twee andere mannen doen dat. Op zo'n avond in een klein kommetje volgt iedereen wat er gebeurd. Op afstand hebben ze ons zien verleggen in de baai en uiteindelijk binnen zien varen en vleugellam zien worden. Zo ook de Zweden waar we zachtjes tegen aan schurken even later. Ze begrijpen wat onze bedoeling (en enige mogelijkheid) is en hangen stootwillen buiten. Hen ook en geeft de lijnen aan. De eerste man in de rubberboot vangt op de kant een voorlijn op en belegt hem op de zelfde strip die we gisteren gebruikten. We liggen we nu aan de goede kant van het obstakel dat ons wegjoeg. Een andere man komt met een lange lijn aanzeten die ver weg aan een rots vastzit, hij kon daarmee voorkomen dat, als we niet tijdig langzij kwamen, Lena geborgd werd en niet op de rotsen verderop hoefde te lopen. De derde man, een Duitser, wil meteen duiken om de lijn uit de schroef te halen. Het is te donker en Jan zegt dat morgenochtend op zijn gemak zelf te kunnen doen. Iederen bedankt iedereen en iedereen is blij. Er gebeurde iets spannends na een lome dag en het liep allemaal goed af en volgens het boekje. Zoveel behulpzaamheid onderling geeft een goed gevoel. Jan gaat in de bijboot om het anker verder achteruit te brengen. Henneke trekt de lijn om de schootlier aan en het anker graaft zich goed vast. We liggen vrij aan drie lijnen. Het buur-echtpaar drinkt bij de olielamp nog een glas wijn en verklaart ons het weerbericht. Bij de voorspelling wordt de zekerheidsgrens in procenten aangegeven: "De wind is uit die en die richting en zoveel meter per seconde met een zekerheid van 60 %" Hij weet ook niet hoe we die andere 40% moeten invullen. Het zijn vriendelijke mensen, allebei vliegtuigbouw ingenieurs. Ze zitten in de helicopters, zij bij defensie en hij bij een vliegtuigbouwer. Ze ontmoetten elkaar op het vliegveld Orly (Parijs) op (jawel) een vliegbeurs. Hen verteld iets over haar werk en Jan is alleen maar gepensioneerd, heerlijk toch? De muggen komen opzetten. Lekker naar bed, veilig gevoel. Het gaat stevig waaien, maar we liggen rustig hier.
Dinsdag 7 augustus Vadero
Het heeft gewaaid vannacht en een klein beetje geregend, maar we voelden ons veilig en hebben goed geslapen. De buren vonden het te onrustig, hun 5 weken vakantie (hebben alle Zweden dat?) loopt bijna af en ze gaan eind van de dag door naar hun familie-zomerhuis een paar uur verderop. Daar is ook de ligplaats van de boot. Zij gaan het liefst naar het scherengebied boven Gotenborg op zeilvakantie. Het is daar als op dit eilandje maar nog ruiger, eenzamer en uitgestrekt over honderden kilometers. Wij wilen daar volgend jaar ook heen, ze raden ons enkele kaarten en boeken aan. We praten over ankers, ankeren in scheren enz. We leren weer wat bij. De koeien lopen nu tussen de rotsen tot vlak voor de boot, Foto! We blijven hier liggen vandaag, er is vrijwel geen wind en we willen het eiland verkennen, Er zijn een paar natuurwandelpaden uitgezet door de Zweedse evenknie van staatsbosbeheer. Het hele eiland is reservaat en er is geen landbouw meer. Het is afwisselend bos, veld, moeras en rots. Op veel plaatsen, ook midden in het bos komen we oude verweerde en soms vervallen muurtjes tegen uit de tijd dat het nog bewoond was. Het is warm op het land en er komen muggen uit de poelen. Aan de andere zijde van het eiland is een strandbaai waar ook veel boten voor anker liggen. De veerbood stopt hier ook en er zijn veel mensen op de stranden en lange rijen voor de kiosk (cafetaria) waar mensen een ijsje komen kopen. Wij hadden begrepen dat hier ook een winkeltje was, maar dat is niet zo. We hebben water bij ons en hoeven niet in de rij. Weer een paar Km verder, op de uiterste noordpunt staat een witte vuurtoren, wij lopen langs de westkust over rotsen en plankiers door de moerasjes richting boot. De natuur is prachtig, veel roosjes en Jeneverbes. We komen de kudde koeien ook weer tegen bij een soort boerderij. Ze hebben bijna alle vrijheid hier. We zijn te warm en te moe om nog te zwemmen en roeien terug naar Lena.

Woensdag 8 augustus Vadero - Hundested
We varen voor ons doen vroeg weg, al om half negen. Het is weer voorzichtig de klippen omzeilen tot het voorlopig 20-30 meter diep zal zijn. 42 Zeemijl (78 km) voor de boeg over het Kattegat is een lange trip. Er is eigenlijk veel te weinig wind, en de stroom is voorlopig tegen. onze voortgang over de grond is maar 1 knoop, dat wil zeggen dat we bijna twee dagen onderweg zullen zijn. Dat wordt dus weer de motor aan, en de halfwinder op dek. Nu varen we ruim 4 knoop dat is dan 10 uur varen dan zijn we om een uur of 7 in Hundested aan de ingang van het Isefjord. De Koelkast kan weer aan. Die was gisteravond uitgezet om dat de accu's te leeg werden en de navigatieapparatuur daar ook op werkt, dan hebben we straks een koele rose bij de lunch. Het is erg warm. De stuurautomaat doet zijn werk, het is vrijwel een rechte lijn over zee. Alleen bij het oversteken van de vaarroutes voor de grote zeeschepen moeten we goed uitkijken. Boven de kusten in de verte onstaan mooie stapelwolken, die houden we goed in de gaten want ze kunnen tot grote onweersformaties uitgroeien. Om 1 uur gaat het een beetje waaien en kan de motor uit: Heerlijke rust. Lunch, de Rose is weer koel geworden. We horen een merkwaardig geluid; Achter de boot briest, en snottert het als de fontijn in Kopenhagen, of er iets lekt en er water spuit. Nooit eerder gehoord, we vragen ons af wat er aan de hand is tot Hen een dolfijn vlak bij Lena's kont door het water ziet schieten. Hij draait een rondje en laat zich van dicht bij boven water zien. Het is en sensatie voor ons, dit zagen we nog niet eerder. "Fototoestel!" Roept de stuurvrouw en ze probeert de attentie van het beest te vangen met een lief lokkend: "Poes, poes-poes-poes?" ( we varen op het Kattegat, het is hier wel gepast) Jan duikt de kajuit in, maar het beest is niet in de zoeker te krijgen. Het briest nog een keer en verdwijnt in de diepte.
We zeilen over een rustige zee en met een mooi gangetje, de tegenstroom is weg en straks loopt de stroom weer mee. Half vier, de wolken klitten een beetje samen en het gaat iets harder waaien. Voor de zekerheid halen we de halfwinder in voordat de enorme grote lap niet meer te houden is. De andere zeile gaan op, maar het grootzeil wordt al snel weer opgedoekt. Er groeien verderop enorme wolken snel de stratosfeer in, eronder wordt het donker. Om vier uur horen we gerommel in de verte en zien bliksemschichten. Wij varen nog steeds in een mooi zonnetje, maar de wind schift en neemt toe. Op de kust - zeker 20 km over bakboord- is het aarde donker, over stuurboord is nog steeds een staalblauwe hemel. We zien de wolken snel dichtbij komen en steeds dichter trekken. Een kwartier later, als de motor alweer bij staat en het laatste zeil wordt opgebonden vallen de eerste dikke ijskoude spetters. Alles gaat uit de kuip, behalve Jan die zijn zeiljas aantrekt. Hen ruimt de kajuit op, doet de navigatieverlichting aan en maakt hete thee. De windvlagen zijn hard en de regen ontneemt het zicht. Gelukkig is er hier vrijwel geen scheepvaart. We kunnen op vol motorvermogen amper 3 knopen voortgang maken. Het echte onweer blijft op een afstand en na een uurtje neemt de wind af. Even later ook de buien. Het klaart snel op en we kunnen de kust weer zien. Om half zeven is het droog en zien we de betonning voor de invaart van het Isefjord en de haven van Hundested. Een klein uur later varen we de havenhoofden door. Het lijkt erg vol, een man op een andere boot fluit naar ons en wenkt om aan te leggen bij een in aanbouw zijnde steiger. Om 8 uur lopen we over de nieuw ruikende mooie steiger het haventerrein op, langs een scheepswerf richting rokerij en havenrestaurantjes. We weten ook nu weer snel de weg dankzij de geweldig goede kaartjes en beschrijvingen in de Hafenlotse van Nautisch Verlag. We eten aan de bekende picknicktafels vis en patat. Het smaakt voortreffelijk, De zon schijnt weer volop en overal lopen weer mensen met enorme ijsco's in de hand. Vrolijke vakantiesfeer hier. We vinden dat we het goed hebben gedaan vandaag, tevreden het bed in.
Donderdag 9 augustus Hundested - Skanse Bucht (ankeren)
We zijn volledig door de voorraden heen, zelfs geen melk meer voor de cappucino bij het ontbijt, nog wel een slappe knackebrod en een lik jam. De twee supermarkten van het stadje zijn vlak bij de haven en we rijden met het boodschappenwagentje volterug over het bouwterrein aan de haven waar nog druk aan de steiger wordt getimmerd. Op de heenweg hadden we de was al in de machine van de wasserette gedaan en bij de tweede tocht, naar een drogist voor anti-muggenmiddeltjes, kan het goed in de droogtrommel. Bij een rokerij kopen we open-gerookte makreel (erg lekker) en veel te vette krabsalade (minder lekker) dat we eten als lunch onder ons zonnetentje. Het is benauwd en het tocht er lekker een beetje onderdoor. We luieren loom nog even door en tegen het einde van de middag vertrekken we naar de overkant van de monding van het Isefjord. Het is maar een halfuurtje verderop, maar toch een heel andere omgeving. Er is een mooie baai waar goed geankerd kan worden. Het is een vakantiegebied met veel huisjes, naaldbomen en duintjes. Er liggen meer boten voor anker. We zorgen ervoor dat het anker goed in de grond trekt door stevig achteruit te varen. 100 meter voor ons ligt een Deens zeilschip, verder is alleen een klein strandje waar een paar mannen staan te vissen in de buurt. In de verte rommelt er onweer, het drijft steeds verder weg. Voor de nacht zetten we het anker alarm aan, hoewel het nu nog windstil is.


Vrijdag 10 augustus Skanse Bucht (ankeren)
Het is warm en benauwd als we wakker worden, Jan heeft om 6 uur het brood al gebakken. We blijven nog even liggen om de weerberichten te horen Daarna duiken we het koude water in en zwemmen naar het strandje 40 meter van de boot. Dat frist heerlijk op. Er staat een beetje stroming de baai uit; Het Kattegat kent een lichte mate van eb en vloed, ook is er een beetje wind uit het noorden. De Deense boot die daar ligt komt, als wij aan ons tweede kopje koffie zitten, langzaam maar zeker onze richting op en dreigt te stranden. Het anker is onklaar en er is niemand aan dek of in de kuip. Jan geeft tot vier maal toe een lange stoot op de toeter. De man en vrouw komen in de kuip en zien geschrokken wat er aan de hand is; Nog net op tijd kunnen ze de motor starten en haalt de vrouw het anker binnen. Ze varen even op ons af om te bedanken, Dan verdwijnen ze in de verte. Wij blijven hier nog even rustig liggen, het is bewolkt en benauwd. De radio verklaart hier een warmtefront. Jan wil een paar uur schrijven en Hen bedenkt, al handwerkend, een variatie aan lunches en menu's op basis van de inkopen van gisteren. We lezen nog wat over dit fjord in het boek Ankerplatze in Danemark waar we al veel plezier van hebben gehad op onze tocht. Het beschrijft deze omgeving als vooral een vakantiegebied voor de mensen uit de steden van Sjaelland. We zwemmen nog een beetje, maar echt actief worden we niet. Van de geplande wandeling rond de baai komt niets meer. 's Avonds komt een mooi houten viskottertje fuiken uitzetten vlak onder de kust en voor onze boot. Op de kust staat een man met en werphengel, hij werpt tot vlak achter Lena en vist een flinke tas vis mee naar huis.

Zaterdag 11 augustus

Skanse Bucht - Rorvig

We staan, net als gisteren, op met een koele duik in de baai. Weer geen wind en nu al benauwd. Dat verandert als er een zwakke krimpende wind opsteekt, het wordt snel koeler en de lucht klaart een beetje op. De visser komt aanvaren en leegt zijn volle fuiken, hij laat staan. We willen onze wandeling maken. Dat stellen we nog even uit omdat we zien dat het verderop druk wordt op het water. Het is weekend en mooi zeilweer. De accu en de watertank raken leeg. We kunnen beter eerst naar het haventje van Rorvig varen, dat we even verderop zien liggen, om te bunkeren en vandaar onze wandeling in tegengestelde richting rond de baai te maken. Zo doen we het, er zijn nog maar enkele boxen vrij en de boten die achter ons aanvaren moeten langszij anderen liggen. Wij liggen geweldig. Op de steigers veel picknicktafels en mensen met barbeques en bier, we wennen al aan het beeld en vinden het gezellig. Nergens hoor je radio's of luid gepraat, ook zie je geen afval rondzwerven. De mensen en kinderen hier lijken echt ontspannen vakantie te kunnen vieren met elkaar. Halverwege de wandeling zwemmen we in de baai en lopen verder over het smalle strandje waar we die ochtend nog voor anker lagen. Langs de fuiken tot het einde van de landtong waar nu een tiental speedboten op het zand gevaren liggen met een daaraan aangepast type watersporters. De mannen klitten samen rond hun snelle vaartuigen en de vrouwen liggen bij elkaar in bikini hun tatouages te bruinen. Om beurten scheurt een bootje een rondje, de mannen, blikje bier in de hand, kijken ernaar, de vrouwen zien vooral elkaar. We volgen de kustlijn en zien aan de overkant Hundested weer liggen. We steken het landje met helmgras en hondsroos over naar de weg waarlangs de vele zomerhuisjes op de Skanse Bucht bereikbaar zijn en lopen de twee kilometer naar Rorvig terug. Onderweg kopen we nog een zak verse doperwten en een doos heerlijke, vreselijk lekkere, echt niet te geloven zalige aardbeien (Jordbaer). We eten alweer vis en patat met bier op de haven, het is druk en we staan er lang voor in de rij. Het is minder lekker dan een paar dagen geleden, een zeven geven we ervoor. Bij de ijskiosk koopt Hen twee hoorntjes met twee kugels chocolade ijs (Jan met slagroom) En die ijsjes zijn echt wel twee keer zo groot als in NL en vier ker zo lekker. Jan probeert of er een internetverbinding is te maken. Volgens de havenmeester wel, volgens hem niet. De dagen worden korter, we kijken naar inspector Morse op de TV, drinken Thee en gaan te laat naar bed.

De Ontdekking Van Kopenhagen

Donderdag 2 augustus Kopenhagen

Het weerbericht voorspelt noorderwind, dat is een goede reden om vandaag al kennis te maken met Kopenhagen. Op het havenkantoor bespreken we de mogelijkheden van winterstalling voor de Lena. De goedlachse haven meester verteld dat de haven daar ideeaal voor is omdat ze vrijwel altijd Ijsvrij is 's winters door de lozing van het koelwater van de electriciteitscentrale die er naast ligt. De prijzen zijn vergelijkbaar met wat we in Nederland betalen en er is hiervandaag en busverbinding met het centrum en vandaar met het vliegveld. Het lijkt ons allemaal gunstig en we tekenen en betalen voor het lidmaatschap van de zeilvereniging Lynetten. Voor vaste ligplaatsen is een wachtlijst van een paar jaar, maar de maanden buiten het seizoen is er -voor een vast maandbedrag- altijd wel een plekje te vinden.
We pakken de leenfietsen uit het rek; 20 kronen in het slotje, zoals bij een karretje van de supermarkt, en je kan fietsen waarheen je maar wilt. Op verschillende plaatsen in de stad zijn rekken waar je de fiets kan achterlaten en je geld weer uit het slotje komt. Een witte fietsenplan dat hier wel schijnt te werken, jammer dat het in Amsterdam nooit van de grond kwam. Ze trappen een beetje zwaar: We fietsen door de wijk Christianshaven langs het nieuwe operagebouw, een prive-project van een schatrijke reder dat nogal wat stof deed opwaaien en de gemoederen verdeelde. We lopen verder langs de kade waar iedereen met zijn bootje in de stad wil liggen. Het valt ons tegen. Het is overvol, en smaller en saaier dan de folders je doen geloven. Erg snel varen de brede rondvaartboten rond en de huizen op de kades zijn weinig aantrekkelijk, aan de overzijde veel nieuwbouwflatjes.
We hebben een stadsplattegrond maar fietsen regelmarig verkeerd als we naar het Centraalstation willen om de fietsen in te leveren. Later in de middag ontdekken we langs veel rekken voorbij te zijn gegaan, het zit nog niet in ons beeld. Op het station laten we ons informeren over het openbaarvervoerssysteem, de opzet van het spoorboekje en de werking van de strippenkaart, dat is hier anders dan in Nederland. Het zijn zaken die we moeten beheersen omdat we -met een ligplaats hier- een beetje Kopenhagenezen (?) zijn geworden.
Tegenover het station ligt het pretpark Tivoli, er staan bij de verschillende ingangen lange rijen voor de kassa's. Gelukkig willen wij daar beslist niet naar binnen. Veel druk verkeer hier, lawaaig ook en veel fietsen op straat.

We begrijpen de vergelijking die touristen maken met Amsterdam. De sfeer is gemoedelijk maar wij vinden het iets rustiger en vriendelijker dan thuis. Het is tijd voor koffie, maar een geschikt tentje of terrasje vinden is niet eenvoudig. Veel Denen zitten al aan het bier. In het 'Latijs kwartier' in de buurt van de universiteit vinden we een koffiehuis zoals in alle grote steden; met de vaste ingredienten van Expresso, Cappucino, Muffins en Brownies. De zon breekt door en we zitten met onze koffie en koek buiten aan een tafeltje op de stoep waarlangs het lokale verkeer zich door de smalle straat wurmt. Het heeft veel weg van de Amsterdams pijp. We bestuderen de plattegrond en zien dat door dit straatje een uitgezette rondwandeling door de stad loopt. Dat lijkt ons een goed vertrekpunt om kennis te maken met de stad. Na het oude universiteitsgebouw met een bronzen buste-galerij waarvan alleen de naam Niels Bohr ons iets zegt, duikt Hen een wolwinkel in. Na een half uur komt ze met gevuld met knotten wol en een boekje weer buiten. Het is haar nieuwe tussen-het-zeilen-door liefhebberij.

Het centrum is vaak mooi en afwisselend van stijl en sfeer. Van kleine huizen en kerken tot kleine en grote paleizen, pleinen en koepelkerken. Het is toch echt wel anders dan Amsterdam, zeker de architectuur. Maar ook de parken die hier als grote tuinen zijn aangelegd. We lopen langs prachtige grote en bloemrijke borders waaraan tuinmannen en -vrouwen hun handen vol hebben. Veel foto's worden genomen voor Hennekes thuis hobby. Onverwacht komen we bij een vesting met hog aarden wallen zoals we die ook in N.O. Nederlands kennen (Bourtange, Oudeschans)

Kompleet met kazernes, nu woningen, een excercitieterrein met aan de ene zijde het commandantshuis en aan de andere de kerk. De wandelroute loopt er dwars doorheen en keert via een havenkade met een enorm cruiseschip terug richting binnenstad. Even verderop drommen touristen samen om -jawel!- de kleine zemeermin, het bronzen beeldje op een rots. Met haar rug naar het havenwater kijkt ze het land op in de lenzen van tientalle fototoestellen. Maar ook haar rug wordt stevig gekiekt vanuit de rondvaartboten. We vinden het geen bijzonder beeldje en vragen ons af welk verhaal hier achter schuilt waardoor het tot ikoon van deze stad kon worden. Even verderop staat een statig beeld van koning Christiaan de zoveelste, en dan volgt koningin Amalia, en dan een enorme fontijn met een meer dan levensgrote driespan ossenwagen.

De kollosale beesten briezen zelfs water uit hun neusgaten. We maken een foto voor de weblog van dit onbeschrijfbare tafereel.

Jan voelt zijn rug weer opspelen, gesjouw door een stad is zwaar. Het is halfvier, precies op tijd lopen we een parkje in waar een terasje is en we een zo'n heerlijk glas Carls-special drinken. Een mooi donker bier, zoiets als Leffe-dubbel maar minder zoet. Verkwikt vervolgen we het voor ons uitgstippelde pad langs de touristische Nyehaven. Hier vertrekken de meeste rondvaartboten, Er liggen klassieke boten afgemeerd, waaronder een Nederlandse tjalk. Op de kade zijn aaneengesloten tientalle terrasjes van de achterliggende eethuizen. Het is er erg druk, het is warm geworden. Het lijkt ons geen geschikte plek om straks te gaan eten. We lopen door naar de veerpont en willen straks aan de overkant in Christiaanshaven een authentiek restaurantje vinden. We hebben ergens gelezen dat het daar goed toeven is. De pont doet verschillende haltes aan op weerzijde van het water, het doet ons en beetje aan het IJ denken, maar dan anders. Veel gebouwen op de oevers herkennen we inmiddels, we raken al een beetje thuis mischien, ook hebben we zelf onze eersre strippenkaart afgestempeld in de gele automaat. We lopen de wijk door en vinden niets anders ndan een cafe, pizzeria of chinees enz. Dat kennen we wel, we zoeken iets anders en lopen door richting Christinia. Dat is een aanvankelijk gekraakt industrieterreintje waar een alternatieve, creatieve en hippe cultuur gevestigd zou worden. Het is nu een min of meer gevestige enclave in de stad waar we benieuwd naar zijn; het deed in de jaren '70-'80 erg van zich spreken en ondermeer zijn de bakfietsjes die in Amsterdam zo populair zijn om kinderen in te vervoere er ontwikkeld.
We lopen de met graffity opgefleurde toegang door en komen in een nieuwe wereld met grote borden die het fotograveren verbieden. Er is een klein marktplaatsje met kraampjes alternanieve snuisterijenen en derde-wereld-kitsch. We herkennen het Waterloplein erin. Ook zijn er een paar werkplaatsjes en een ijzerwinkel. Maar het meeste valt ons op de vele lamlendig uitziende drinkers en rokers die rondhangen, en niet te vergeten de jonge vakantiegangers, waarvan vele duits spreken, die de terassen bevolken. We worden al high van het vorbijlopen door de dampen die er geproduceerd worden. Vrolijk worden we er niet van. Er is een restaurant, maar de halfblote getatoueerde mannen die er op de stoelen bungelen die er voor staan nodigen niet uit om naar binnen te gaan. We lopen nog even rond in de hoop positieve indrukken op te doen, maar verlaten het dorp met het gevoel in een naargeestig pretpark te zijn geweest. Dit project is volgens ons niet helemaal (of helemaal niet?) wat het ooit bedoelde te zijn, het doet levenloos en onoprecht aan. Maar dat is de indruk van een paar buitenlanders die de inheemse taal en gewoontes nog niet kennen.
We proberen tevergeefs en eethuisje te vinden. Als we na een halfuur rondsjouwen en de kaart raadplegen vraagt een vriendelijke dame wat we zoeken. Ze weet twee restaurantjes in de buurt en eentje met een Michelin-ster een stuk verderop. Voor die laatste zijn we niet in de stemming en bij een van de andere lopen we naar 5 minuten de deur weer uit. Het is bij nader inzien een verwaarloosd en smerig ding met een onappetijtelijke kaart en geen wijn. De man achter de bar en de ober reageren nergens op. op onze zwerftocht zijn we de bushalte tegengekomen waar we wachten op de bus richting jachthaven waar we behoorlijk te kunnen eten in het clubrestaurant. onze strippenkaarten weer in de automaat en 10 minuten laten op het eindpunt bij de haven. Als we aan een tafeltje binnen gaan zitten begint het te regenen als afsluiting van een mooie zonnige dag. De ober raadt ons iets lekkers aan met vlees reuze garnalen en groente. Die garnalen zijn inderdaad zo groot als een kleine kreeft, maar kurkdroog en smakeloos. De groente bestaat uit een microscopisch stukje broccoli en twee nog kleinere worteltjes. De patatten en sauzen zijn zoals altijd enorm overdadig en het vlees is goed. We wennen al aan de Deense keuken en vragen ons af wat een Michelin-ster hier vermag. We nemen nog een bierje om de regen te omzeilen We komen moe, maar droog op de boor terug, lekker slapen, morgen weer verder.

Vrijdag 3 augustus Kopenhagen
Beduusd van de vele indrukken van gisteren, doen we vanochtend rustig aan, vanmiddag willen we nog een museum bezoeken. Henneke zoomt het vliegengordijn voor de slaaphut en Jan werkt het weblog bij (er is hier een internetverbinding). Na de lunch rommelen we nog een beetje door en wordt het te laat om nog de stad in te gaan, veel zin hebben we ook niet. In de winkel bij de haven kopen we een oliefilter en volle gasfles. Dan zitten we nog even op het terras iets te drinken en fantaseren wat over de klussen die Lena vereist en de mogelijkheden op deze haven. Hoe zal het in de herfst en van de winter zijn? 's Avonds wordt een nieuwe set kaarten aangesproken om de route voor morgen te plannen. We willen naar het kleine Zweedse eilandje Ven dat midden in de Sont ligt. De gidsen en de havenmeester zijn het er over eens dat het heel bijzonder is, maar soms wel druk in de haven.