Het is al halftien en we zitten in de kuip in de zon. Het is windstil, een prachtige avond in een gastvrije buitenhaven van de zeilklub uit Lidköping. De stad waar wij vorig jaar Lena een maand achterlieten. Ook toen hebben we dit haventje aangedaan. Er liggen vanavond drie andere zeilboten, gisteren lagen we hier alleen en zijn 's avonds heerlijk uitgebreid in de Sauna geweest en hebben tussendoor gezwommen in het frisse water. Tot na middernacht hebben we nog in de kuip zitten genieten van de schemering en de overweldigende stilte hier.
Vanochtend besloten we om hier een dagje te blijven. Het was zulk prachtig weer bij het ontbijt, de zon stond hoog aan de hemel en de wind waaide precies uit de richting Mariestad waar wij naar toe moeten. De dagen zijn hier lang midden in de zomer en 's nachts wordt het niet meer echt donker.
Het midzomerfeest -dat de Zweden uitgebreid vieren- was afgelopen vrijdag de 19e. Het leven ligt hier dan stil, iedereen vertrekt naar familie en verenigingsbijeenkomsten om te dansen rond de mei-boom (of hoe dat geval hier genoemd wordt). Op straat en in de stad is het dan volstrekt uitgestorven. Wij lagen nog bij het werfje waar ons schip de koude winter heeft moeten doorstaan. Er was hier anderhalve meter ijs op het meer, gelukkig stond Lena op de kant. Jan moest nog tape hebben om de nieuwe leiding van de windgenerator vast te maken, Bij een supermarkt (de enige in de wijde omgeving die nog open was) heeft hij iets kunnen vinden. Een uur lopen moet je er wel voor over hebben, jammer dat het spul niet watervast blijkt te zijn. Moet de mast binnenkort weer naar beneden. Die hele dag zijn we bezig geweest met het doen van klusjes en zaken schoonmaken. Donderdag 18-7 ook al, maar toen was het weer veel slechter.
Regen en kou. Rondom onweer. We hadden juist ons nieuwe zeil over de kuip vastgemaakt, het paste niet helemaal lekker, maar we bleven er wel droog onder en dat was de bedoeling. De verwarming in de kajuit heeft de hele dag aangestaan, buiten was het 11 graden. 's Ochtens hebben we boodschappen gedaan om het lange weekend door te komen. We ontdekten toen pas dat vrijdag alles gesloten zou zijn. Woensdagavond hebben we ook al het e.e.a. gekocht voor het avondeten en ontbijt. We konden de auto van Peter lenen, die ons ook om 16:15 van het station Öxenered afhaalde. Hij is één van de drie eigenaren van de werf. We hadden alleen via E-mail en telefoon contact met hem gehad. Een vriendelijke en behulpzame man. Hij vertelde dat de komende dag veel regen is voorspeld en dat het de afgelopen weken ook al slecht is geweest, maar dat het weekend beter is en daarna de zomer zal beginnen. Tot aan vandaag klopt dat helemaal. Maar op dat moment voor Jan reden genoeg om het kollosale en 35 kilo zware winterkleed van Lena, dat nat op een hoop op de werf lag uit te vouwen en te laten drogen. Het moet mee aan boord en zodanig opgevouwen dat het in de kist onder het bed in het vooronder opgeborgen kan worden. De matrassen en bedbodem moeten uit het vooronder even de kajuit in, waar Henneke juist probeert de boel een klein beetje op orde te krijgen om rustig te kunnen eten en even bij te komen van de reis. Onze prioriteiten lopen niet helemaal parrallel op dit moment. Maar om half elf is de zaak opgeruimd en kunnen we aan tafel. Voorlopig hoeft het bed er niet meer uit.
Dinsdag 23 juni 2009, Boshamn.
De reis hier naar toe verliep volgens de planning. Om 6 uur opstaan, weg met bus 21 om 7uur en de trein naar Arnhem haalden we ruim op tijd. Daar wachtten we een half uur voor het taxibusje dat ons binnen driekwartier naar het vliegveld Weeze in Duitsland bracht. Het is duidelijk dat dit een voormalig militair vliegveld was. We rijden langs veel kazerne-achtige gebouwen,sommige vervallen anderen met onduidelijke herbestemmingen. Rond de startbaan staan de bunkers voor de straaljagers. We sluiten achter de rij aan om de bagage in te checken.
Beide koffers zijn ruim een kilo te zwaar. Thuis hadden we ze tijdens het vullen regelmatig op de personenweegschaal gewogen door met de koffer in de hand erop te staan en het eigen gewicht eraf te trekken. Dat werkt dus niet nauwkeurig. Elke kilo teveel kost 15 Euro, dus halen we er wat zware spullen uit. De handbagage is ook al ruim boven het toegestane gewicht van 10 kilo. Gelukkig heeft Jan's nieuwe spijkerjasje ongekend grote binnenzakken. Daar past makkelijk anderhalve kilo espressobonen in (in Zweden hebben we nooit goede koffie kunnen kopen) en nog wat grote zware spullen.
Hij loopt er bij als een Michelin-mannetje maar komt zonder problemen door de controle. Zijn rugtas moet leeg vanwege de twee laptops, scheepsradio en andere electronica. Een hels karwei om alles, inclusief de inhoud uit zijn grote jaszakken, er weer in te krijgen. Dat de handbagage nu ruim drie kilo te zwaar is wordt gelukkig niet meer gecontroleerd. Henneke heeft de toillettasjes in haar rugzak gedaan om de kledingkoffer op gewicht te brengen, vijltjes en schaartjes bleven in de koffer, maar alle potjes en flesjes moeten stuk voor stuk worden gecontroleerd. In de andere koffer zaten overigens onze mooie nieuwe roestvrij stalen super barbeque (daarover straks meer) en het nieuwe huikje voor over de giek.
Het vliegtuig komt veel te laat binnen waardoor we bijna twee uur moeten wachten voor we, na een rot stuk lopen over het vliegveld, de trap op kunnen het toestel in. Als eindelijk iedereen zit en we ruim een uur te laat kunnen vertrekken, is er een computerstoring aan boord die eerst hersteld moet worden. Het is nog maar de vraag of we op tijd de trein in Gotenburg kunnen halen. We hebben ruim twee uur speling gehouden om nog wat boodschappen te doen voor het eten. Het is al twee uur geweest (12:20 was gepland) als we op het piepkleine vliegveldje Gotenburg-city landen. We zijn het enige grote vliegtuig hier, het voordeel is dat de koffers snel op de band liggen. De bus heeft gewacht maar we kunnen geen kaartje kopen, dat moet in het enige winkeltje op het vliegveld. Paniek!... Want de winkeljuffrouw heeft lunchpauze. Ze wordt uit de kantine gevist. We zijn gelukkig snel op het station en hebben nog 10 minuten tijd om een broodje en sapje te kopen. Gelukkig kunnen we in de Zweedse treinen makkelijk onze bagage kwijt, dat was deze ochtend bij de NS weer een geweldige ramp, in de dubbeldekkers is nergens plaats voor een paar behoorlijke koffers.
Enfin.. even naar vieren zijn we op het station Öxenerud, we bellen Peter die ons zoals afgesproken komt ophalen. De werf is niet ver weg. Lena ligt schoongemaakt in het water, heerlijk om haar weer terug te zien.
Het is nog steeds licht terwijl ik dit schrijf, Henneke roept uit het vooronder waar ik blijf het is kwart voor twaalf. Morgen schrijven we misschien verder. In Mariestad waar we heen gaan voor de serieuze inkopen zoals gas en wijn, is in de haven ook internet weten we nog van vorig jaar.
