Nu is het alweer een dag later, zaterdag 27 juni. Gisteren niet verder gekomen dan het schrijven van de datum. Er is ook zoveel boeienders dan het maken van dit verslag. Het is mooi op het Gotha-kanaal. We voeren eergisten (25-6) uit Sjotorp het kanaal op.
Dat is geen voordelige aangelegenheid. Een enkele reis vanaf daar (het grote meer Vatern) naar de Oostzee kost een slordige € 500,- daarvoor ga je dan wel 58 sluizen door en kom je op 92 m boven de zeespiegel met de boot. Ook kan je op veel plaatsen gratis aanleggen waar de voorzieningen goed zijn. Het is een heel end kanaal dat we bevaren, 190 Km. Dan ben je dus wel een paar dagen onderweg als je niet meer dan 5 knoop (9 km/u) mag varen en de bruggen en sluizen na 6 uur 's avonds niet meer bediend worden.
Het kanaal is bijna 200 jaar geleden gegraven en is destijds een kostbaar en bijzondere onderneming geweest. (maar daar overschreven we vorig jaar al uitgebreid) Dit kanaal is veel kleiner en ook interressanter dan het Trolhattekanaal dat we vorig jaar bevoeren. Dat was qua afmetingen en formaat van de sluizen wel indrukwekkender, maar dit Gota-kanaal is langer, er meer sluizen en alles is intiemer en eigenlijk op menselijker -dus begrijpelijker- formaat. We liggen nu met Lena in een niet neer gebruikt stukje bocht van het kanaal.
In 1933 heeft men dit stukje afgesneden door een stukje berg opgeblazen waar we nu tegenaan liggen. Hier ligt ook de 5m. Hoge stapel steen die uit de rotsen is weggeblazen. Bij het woord 'kanaal' denken wij aan een rechttoe rechtaan waterweg, dit deel van het kanaal is dat niet. Doordat met bij de aanleg -begrijpelijk- zoveel mogelijk de hoogte lijnen/contouren van de begren aan moest houden slingert het kanaal zich door velden en bossen.
Soms zoals we zo goed in Nederland kennen tussen dijken (hier van rotsblokken) boven het land verheven, en dan weer weggehouwen in de rotsen. Het zijn doorlopend prachtige oevers. Soms zien we koeien tussen de bomen en kleine weilanden of grote akkers met graan. Grote hoge Grove Dennen, Berken, Essen, Lariks, Eiken. Maar ook veel kruidgewassen, varens en bloeiende bloemen (er staat al weer een vaasje op het achterdek.) Henneke kan geen munt of watermunt vinden voor de thee, wel prachtig bloeiende zevenblad, daar kan je prima sla en soep van maken, maar ze heeft daarvoor te veel afkeer van het gewas dat doorlopend aanvallen doet op haar volkstuin. Dit stukje kanaal is hooguit 8 meter breed. We maken foto's maar die zijn een slap aftreksel van de werkelijkheid. De overgeweldige stilte (geen mechanische en stadsgeluiden, alleen maar natuur) en de geuren zijn niet vast te leggen. Maar ook de licht- en kleurnuances zijn niet echt te pakken. We hebben nu 56 Km op het kanaal gevaren en zijn vanaf de Vanern bijna 50 meter gestegen door 18 sluizen te passerendie ons per schutting 2,5 tot 3 meter hoger brachten. Dat gaat hier minder eenvoudig dan in Nederland, maar daar over later meer. Er lagen al drie zeilboten toen we dit kanaalarmpje achteruit invoeren en precies tussen twee boten in konden aanleggen. We liggen in een bos, dat is een nieuwe ervaring. Het is ongebruikelijk om met een boot onder en tussen de bomen te liggen, en dat op meer dan tien meten boven de Westertoren, vanaf NAP gemeten. Een Vliegende Hollander die in het woud verdwaald is zou je kunnen zeggen. Het is alweer half elf 's avonds dat ik dit schrijf en ergens ver achter de bomen gaat de zon onder. Maar dat gaat ongemerkt. Het wordt bijna niet donker. Henneke gaat naar bed, Ik moet de barbeque nog opruimen, we hebben daar regenboogforel en aardappels op klaargemaakt. Heerlijk gegeten met koele witte wijn. Het lijkt hier een paradijs, er zijn (nog) geen muggen, wel vlinders en een enkele vlieg die niemand kwaad doet.
Maandag 29 juni, Carlsborg.
Gisteren, zondag, zijn we de hele dag op ons mooie plekje blijven liggen Twee ander boten zijn vertrokken en er zijn geen nieuwe bijgekomen. Het was een warme dag, zoals vandaag 29 graden.
Soms even een lichte bries over het water die we op een slimme manier onder onze zonnetent over de kuip weten op te vangen. Onder het afdakje is het net uit te houden. De batterijen van de laptop waren leeg en de accu's ook bijna. De koelkast stopte ermee in de loop van de dag. Jan heeft 's middagsde accu's gecontroleerd, alles is goed ze laden te weinig op als op de motor wordt gevaren. Misschien de regulator? Hij maakt een schema van de bedrading, om eens met een deskundige te overleggen. Er is altijd wel iets te sleutelen aan een boot.
Zaterdag 27-6 ook al de V-snaren aangespannen die begonnen te piepen. Vorig jaar ging er een snaar kapot, we zouden deze winter reserve hebben gekocht, maar dat is niet gebeurd. Niet vergeten! Ringsleutel 13 bleek te missen! Essentieel ding voor deze klus. We liggen even aan een gastensteiger in het kanaal, we moeten alweer een paar boodschappen doen, verse spullen, heerlijke aarbeien hebben ze hier voor door de muesli. Ook houtskool-briketten, vis en kip en sla. Om de drie a vier dagen ongeveer, het zelfde verhaal, ik zal het er niet meer over hebben.
Vanochten zijn we van ons idillische plekje vertrokken, zie de foto's en filmpjes. Nog een sluis die ons een klein beetje hoger breng naar het meer 'Viken'.
We dachten dat we met mooiste van Zweden ongeveer gezien hadden, maar dit is de overtreffende trap. Rondom heuvels en lage bergen, alles begroeid met sparren en hier en daar een grove den of oude loofboom, Het is bladstil op het water, twee motorbootjes passeren ons, en we zijn weer alleen. Mijl na mijl eenvoudige en toch grootse schoonheid. Het ene meer gaat over in het volgende. Soms weer een klein stukje kanaal ertussen of een smalle vaarweg langs eilandjes, soms zo smal dat schepen elkaar niet kunnen passeren. Hier en daar een oude afkalfende kademuur of steiger.
Het kanaal werd nu bijna twee eeuwen geleden gegraven met de bedoeling om Zwedens economie op te peppen, wat behoorlijk gelukt is. Nu is het opnieuw economisch rendabel door onze rijkdom vakanties te kunnen vieren. Volgende week schijnt het echt druk te worden met Zweden die van Oost naar west en terug varen (of fietsen of met campeerauto's op terreinen staan.) Nu hebben we bijna het rijk bijna alleen soms met nog een andere boot gelijtijdig in de sluis. Hier en daar staan er houten huizen langs de oever of in het bos. De mensen wonen daar geweldig mooi. Om jaloers op te worden.
Het is een prachtige tocht, gelukkig is de temperatuur van 28C op het water nog net uit te houden. Als we voor de laatste brug afmeren omdat we driekwartier moeten wachten op bediening, voelen we de hitte van het land en nemen een duik in het koele heldere water. Voor het eerst deze tocht leggen we voor de nacht aan in een jachthaven. Hebben we weer stroom voor de koelkast en laptop en kunnen we watertank bijvullen. Morgen gaan we het grote fort hier bekijken en melk kopen. Vanochten bleek de warme melk voor de koffie geschift omdat het karnemelk was. Dat is een geluk bij een ongeluk, we wisten niet hoe karnemelk heette in Zweeds, en niemand kon ons dat uitleggen, “Lattfil” dus. Karnmjolk, volgens ons woordenboek, zijn we nog nooit tegen gekomen.
Dinsdag 30 juni. Carlsborg.
Om halfzeven zat Jan alweer in de warme zon in de kuip foto's te selecteren voor de webblog. Bij het ontbijt dit verslag aan Hen voorgelezen, Ze merkt op dat het verhaal over die verdwenen barbecue nog niet is geboekstaafd. Jan zegt dat het schrijven daarvan hem minstens weer een dag depressief maakt. Maar geschiedvervalsing door weglating van feiten op dit weblog is ook niet aanvaardbaar voor hem.
Wat gebeurde er zondagavond 21-6 in Dalbergsa? Jan, als altijd actiefbij het opruimen en afwassen, zou de as uit de voor de eerste keer gebruikte superchique en dure roestvrijstalen barbecue wel even vanaf de steiger in het riviertje kieperen. Hij gooit het hele ding in de plemp. Foetsie, weg! Hij blijkt daar een meter of 4 diep en het loopt nog dieper af naar het midden. Met latten aan de pikhaak geknoopt vanuit de bijboot over de boden roeren om middernacht biedt geen soelaas. De volgende dag een meterslange hark geleend bij de campingbeheerder, zo'n geval dat ze bij het slootkanten dreggen gebruiken. De steel was een kleine boomstam die vanwege zijn drijfvermogen niet tot de bodem te duwen was. Door er een brok graniet op vast te knopen ging dat beter, maar dreggen op een rotsige bodem vanuit een rubberbootje dat alle kanten opdobbert, werkt niet lekker. Verrotte planken en visnetten komen boven water, maar geen glanzende Cobb. Na een uur gven we het op. Jan is dagenlang aangeslagen door zijn eigen stommiteit.
We hebben geen internet verbinding, nog even blijft deze afgang onder de pet. Misschien is in het stadje een verbinding te vinden dan kan de wererld verder getuige zijn van onze wel en wee.
